نقد و بررسی بازی Devil May Cry 4 Special Edition

By Devil Prince
"این نقد مربوط به نسخه‌ی PC است"
__________________________________________________________________________________

[تصویر: Devil_May_Cry_4_Special_Edition.jpg]

دست خدا!

Devil May Cry نامی است که خون هر Hack & Slash باز کلاسیکی را به جوش می‌آورد! بدون هیچ اغراقی می‌توان گفت Devil May Cry یکی از 5 بازی برتر در این سبک است. آخرین نسخه‌ی اصلی این سری در سال 2013 و با نام DMC منتشر شد که یک ریبوت کامل از بازی به حساب می‌آمد. از همان روز معرفی تا انتشار بازی، اکثریت طرفداران، به ظاهر جدید Dante - شخصیت اصلی سری - اعتراض کردند. اگرچه بازی از هر نظر یک Hack & Slash تراز اول به حساب می‌آمد، اما ظاهر افتضاح Dante به همراه داستان نه چندان دلچسب، انتقادات منتقدین و طرفداران را به همراه آورد. Capcom به خاطر پایبند نبودن به ریشه‌ها، تقاص سنگینی پس داد. 2 سال بعد، سازندگان برای دلجویی از هواداران و آشتی دادن دوباره‌ی آن‌ها با سری، تصمیم به عرضه‌ی یک نسخه‌ی مخصوص از قسمت چهارم بازی گرفتند. نسخه‌ای که همیشه نزد طرفداران محبوب بوده‌است؛ به خصوص به خاطر معرفی کاراکتر جدیدی به نام Nero و جدال جذابش با دانته. همین حرکت نشان‌دهنده‌ی آن بود که سازندگان از اشتباه خود درس گرفته‌اند و امکان ندارد دوباره به سراغ دانته‌ی مو مشکی و بدترکیب نسخه‌ی پنجم بروند.

نسخه‌ی Special Edition بازی DMC4 چیزی فراتر از یک بازسازی (Remastering) معمولی است. سازندگان فقط به ارتقای کیفی گرافیک فنی بسنده نکرده‌اند و سه شخصیت قابل بازی جدید به این عنوان اضافه کرده‌اند. مهم‌ترین آن‌ها Virgil، برادر دانته، است. دو کاراکتر دیگر هم Lady و Trish نام دارند که دوستان دانته هستند. شاید فکر کنید این شخصیت ها فقط نقش Costumeهای جدید را برای بازی ایفا می‌کنند، اما این‌بار قضیه متفاوت است. هر شخصیت کمبوها و حرکات خاص خود را دارد که به بهترین شکل ممکن طراحی شده‌اند. همین‌قدر کافیست که بدانید ورجیل در میدان مبارزه یک هیولای به تمام معناست و کنترل او یکی از بهترین تجربه‌های هر H&S بازی است. سازندگان حتی برای وی سه سلاح مختلف با کمبو های رویایی ترتیب داده‌اند که هر کدام حداقل ده کمبوی قابل ارتقا دارند! کمبوهایی که حتی ذره‌ای به حرکات دو کاراکتر اصلی بازی، شباهتی ندارند؛ دقیقا مشابه وضیعت دانته و نرو در نسخه‌ی عادی که تفاوتشان از زمین تا آسمان بود و عوض شدن شخصیت حس تغییر بازی را القا می‌کرد! اینجاست که باید کپکام را به خاطر این زحمات ستایش کرد. به راستی این نسخه به معنای واقعی کلمه یک نسخه‌ی مخصوص است! سازندگان پنج درجه‌ی سختی جدید هم به بازی اضافه کرده‌اند که سخت‌ترین آن‌ها Hell To Hell نام دارد. این حالت کاری می‌کند که جهنم را به چشم ببینید! در این حالت دشمنان یک لحظه هم دست از حمله بر نمی‌دارند و تا آخرین نفس تلاش می‌کنند تا با بلیطی یک طرفه، شما را به جهنم بفرستند. یک Survivor Mode هم به بازی اضافه شده که به شما اجازه می‌دهد تا طی بازه‌ی‌ زمانی خاصی به مبارزه بپردازید و تا جایی که می‌توانید اهریمن بکشید. تمام این کار‌ها تنوعی مثال‌زدنی به بازی بخشیده‌‌اند. از طرفی اگر نسخه‌ی اصلی بازی را تجربه نکرده‌ باشید، می‌توانید از شخصیت‌هایی چون دانته و نرو هم نهایت لذت را ببرید. این بازی بدون شخصیت‌های جدیدش هم کامل است. برای هر یک از دو شخصیت اصلی بازی، چندین روش مبارزه وجود دارد؛ مثلا Nero می‌تواند به کمک دست اهریمنی‌اش زمین و زمان را به هم بدوزد و دشمنان را تکه‌تکه کند. او می‌تواند از هفت‌تیرش استفاده کند یا شمشیرش را از غلاف درآورد و غوغا به پا کند. بعد از حدود ده مرحله، سازندگان با حرکتی عاقلانه، شخصیت بازی را عوض می‌کنند و دانته‌ی معروف را وارد بازی می‌کنند. به جرات می‌توان گفت دانته یکی از تاکتیک‌پذیرترین شخصیت‌های دنیای H&S است. چهار استایل مبارزه که با تعداد زیادی سلاح دوربرد و نزدیک‌برد همراه شده‌است، او را به ماشین توقف‌ناپذیری تبدیل کرده‌است که همه‌چیز را با خاک یکسان می‌کند. هرچقدر بیشتر با او پیشروی کنید، سلاح‌های جدیدتری به دست می‌آورید که هر یک در نوع خود تک هستند. از چمدان همه‌کاره‌ای به نام Pandora تا سلاح Lucifer که بیشتر حالت ترول و تمسخرآمیز دارد. تمام این موارد و ویژگی‌ها به مبارزات بازی عمق بخشیده‌اند و بازی را سرشار از هیجان، جذابیت و سرگرمی کرده‌اند؛ به طوری که عده‌ی زیادی از طرفداران معتقدند بازی DMC4 SE مبارزات بسیار بهتری را نسبت به نسخه‌ی بازسازی‌شده‌ی سال 2013 به نمایش ‌می‌گذارد.

[تصویر: uvlt_vergil_wallpaper_hd_devil_may_cry_4...0x1080.jpg]

سبک مبارزه‌ی ورجیل شباهت زیادی به سامورایی‌ها دارد. Katana (نوعی شمشیر سامورایی) که به همراه دارد، مهر تاییدی بر این قضیه است.

هرچقدر درباره‌ی مزایای این بازی صحبت کنیم، نمی‌توان از برخی مشکلات آزاردهنده‌ی آن گذشت. مهم‌ترین مشکل گیم‌پلی، تنوع پایین محیط و دشمنان است. مکان‌هایی که با سه شخصیت جدید طی می‌کنید، دقیقا همان مکان‌هایی است که با دانته و نرو در Campaign اصلی بازی در نوردیده‌اید. در حالت عادی و در طول Campaign اصلی این اماکن تکراری و خسته‌کننده می‌شوند؛ چراکه باید دوبار و به صورت رفت و برگشت مسیر‌ها را طی کنید و دوباره معما‌های بازی را که بسیار خلاقانه و جالب‌اند، حل کنید. حالا تصور کنید که مجبورید دو بار دیگر هم با کاراکتر‌های جدید این اماکن را پاکسازی کنید و معماهایی را که حالا راه‌حل‌شان را حفظ شده‌اید، رد کنید. حتی دشمنان هم تغییری نکرده‌اند. با وجود این شخصیت‌های جدید، انتظار می‌رفت تا شاهد اهریمن‌های جدیدی برای تار و مار کردن، باشیم. همین تنوع پایین محیط و دشمنان سبب شده‌است، تمام زحمات سازندگان برای طراحی این کاراکتر‌های فوق‌العاده به باد رود؛ به طوری که مطمئنا بیشتر گیمرها با به اتمام رساندن کمپین نرو/دانته و ورجیل، دیگر به سراغ کمپین لیدی/تریش نخواهند رفت. حداقل کار درست سازندگان افزودن بخش Survivor Mode بوده است که به مخاطب اجازه‌ی امتحان کاراکتر‌ها در برابر موج عظیم دشمنان را ‌‌می‌دهد. علاوه‌ بر این مشکل نورَس، ایرادات نسخه‌ی اصلی هم به این نسخه نقل مکان کرده‌اند. همچنان در بیشتر مواقع زاویه‌ی دوربین گیج‌کننده است و خیلی کم پیش می‌آید که اجازه‌ی کنترل دوربین به گیمر داده شود. دکمه‌های کیبورد همچنان به بدترین شکل ممکن چیده شده‌اند و ثابت می‌کنند که هنوز عناوینی وجود دارند که می‌توانند با چیدمان بد کلید‌هایشان، گیمر را به سطوح بیاورند. بخش گیم‌پلی بازی در کل عالی است، اما نبود تنوع در محیط و دشمنان و البته برخی ایرادات کوچک، آن را با مشکل روبه‌رو کرده‌است.

[تصویر: screenshot_devil_may_cry_4_1280x768_2011_02_03_492.jpg]

مبارزه با باس‌ها بسیار جذاب، سخت و هیجان‌انگیز است؛ هرچند تکرار چندباره‌ی باس‌فایت‌ها از ارزش این بخش‌ها می‌کاهد.

همین ابتدای کار خیال تمام طرفداران ورجیل، لیدی و تریش را راحت می‌کنم. کل داستان این سه شخصیت در کات‌سین‌هایی که ابتدا و انتهای کمپین‌هایشان پخش ‌می‌شود، خلاصه شده‌است! دیگر نه شاهد کات‌سین دیگری هستیم و نه روایت و شخصیت‌پردازی در طول گیم‌پلی. این مشکل به شکل خفیف‌تری در کمپین نرو/دانته نیز دیده می‌شود. کل بار روایت و شخصیت‌پردازی بر دوش کات‌سین‌های بازی است و در طول گیم‌پلی حتی یک کلمه هم از زبان شخصیت‌ها بیرون نمی‌آید. تنها عاملی که ناجی بخش داستانی کمپین نرو/دانته بوده‌است، تعداد متعدد کات‌سین‌هاست؛ البته کات‌سین‌ها هم معمولا به صحنه‌های اکشن محدود ‌می‌شوند و خیلی‌کم شاهد پرداخت شخصیتی در این میان‌پرده‌ها هستیم. حداکثر هنر سازندگان در شخصیت‌پردازی مربوط به نرو است. بقیه‌‌ی کاراکتر‌ها اکثرا از پرداختی معمولی و سطحی رنج می‌برند. در این بین چند شخصیت وجود دارند که شخصیت‌پردازی نسبتا خوبی دارند. یکی از این شخصیت‌ها دانته است. با اینکه شخصیت‌پردازی دانته خوب است، اما اصلا در حد و اندازه‌های قهرمان فوق محبوب سری DMC نیست و این غیرقابل بخشش است. دلیل اصلی این مشکل را می‌توان در داستان اصلی جستوجو کرد. قسمت‌های داستانی او بسیار خطی، کوتاه و ساده هستند و مانند یک کارتون بچگانه، خالی از هرگونه پیچیدگی‌اند. همین عامل سبب شده‌است تا دانته هیچ مجالی برای نشان دادن شخصیت خود نداشته باشد و نتواند همان دانته‌ی جذاب در نسخه‌های قبلی باشد. شاید اگر سازنده‌ها به طور کل قید دانته را در این نسخه می‌زدند، بازی چنین ضربه‌ای در بخش داستانی نمی‌خورد. نرو با وجود پرداخت عالی‌اش می‌توانست به تنهایی نقش اصلی بازی را ایفا کند و داستان زیباتری را نیز ارائه دهد، اما سازندگان برای افزایش فروش بازی، دانته‌ی بیچاره را نیز وارد بازی‌های کثیف خود کردند؛ البته لازم به ذکر است شخصیت‌پردازی دانته اصلا بد نیست. مشکل برآورده نشدن انتظارات طرفدارانی است که دوست دارند دانته و بازی محبوب خود را در اوج ببینند. درکل شخصیت‌پردازی دانته و کیفیت داستان بازی خوب است. فقط همین!
   ماهیت اصلی هر نسخه‌ی بازسازی شده‌ای ارتقای کیفیت گرافیک است. سازندگان DMC 4 SE به خوبی از پس این کار برآمده اند و شاهد یک گرافیک مناسب در نسل هشتم هستیم. بافت‌ها کیفیت بسیار خوبی دارند و طراحی محیط و دشمنان هم نسبتا خوب است و تنها در مواردی شاهد کم‌کاری سازندگان در طراحی برخی جزئیات محیطی هستیم. پس زمینه‌ها هم می‌توانستند کمی بهتر و چشم‌نوازتر باشند، اما همچنان می‌توان آن‌ها را خوب خطاب کرد. گرافیک بازی آنقدر خوب است که با شنیدن تاریخ انتشار نسخه‌ی اصلی بازی، تعجب کنید. همچنین ارتقای رزولوشن به 1080p و رساندن فریم‌ریت به 60 فریم بر ثانیه، لذت بازی را چندین برابر کرده‌است.

   Devil May Cry 4 Special Edition به تمام H&S بازان توصیه می‌شود. گیم‌پلی بازی با ارائه‌ی مبارزات فوق‌العاده جذاب به همراه معماهای چالش‌بر‌انگیز هر طرفداری را راضی می‌کند. شخصیت‌های اضافه شده به بازی هم بسیار به تنوع بازی کمک می‌کنند؛ البته به شرطی که از ماجراجویی در مکان های تکراری خسته نشوید. داستان بازی هم در کمپین اصلی عملکرد قابل‌قبولی داشته است و در کنار تمام موارد بالا، گرافیک هم در حد و اندازه‌های یک بازی امروزی است. اگر چندان به داستان بازی‌ها اهمیت نمی‌دهید، DMC4 SE را به هیچ وجه از دست ندهید. اگرهم داستان بازی برایتان بسیار مهم است، احتمالا کمپین اصلی بتواند تاحدودی راضی نگه تان دارد؛ پس سخت‌گیری را کنار بگذارید و از یک H&S تمام‌عیار لذت ببرید.

[تصویر: devil_may_cry_4_special_edition_trailer_t.jpg]

8/10

   + قابلیت‌ها و سلاح‌های متنوع در بخش مبارزات                                  - نبود هیچگونه خط داستانی برای کاراکتر‌های جدید
                  + کاراکتر‌های جدید؛ کمبو‌های جدید                  - محیط‌های کاملا مشابه ‌Campaignها
             + مبارزات عالی و سرگرم‌کننده                                                               - شخصیت‌پردازی ضعیف Dante

+ گرافیک فنی کم‌نقص - زاویه‌ی دوربین گیج‌کننده

!Thanks For Reading

1- بایونتا، God of War، کسلوانیا، MGR:R ... حالا که فکر می کنم، میبینم باید میگفتم 3 تای برتر.
2- تو خود بازی یادم نمیاد ولی تو بعضی تصاویر موهاش سیاهه، بعضی جاها قهوه ای پررنگ (ما اصلا تو بدن رنگدانه‌ی سیاه نداریم! قهوه ای پررنگه که سیاه دیده میشه! S0 (2)

) . ولی راست میگی سیاهه!
حالا مهم نیست. خسته نباشه. اومده آخرین مرحله موهاشو سفید کرده. بخوره تو سر سازنده ها. قیافه و مدل موها چی؟ دانته ی خوش تیپ کو؟
3- اون قضیه ی تقدیم به تو رو میگی؟! S0 (2)

اونجا کنترل بازی مشکل نداشت؛ تو اومده بودی سفره ی دلتو وا کرده بودی که آی بعضی ها بازی رو نابود کردن با انتخاب کلید هاشون و ... چیزی که مشکل نداشت، لازم به ذکر نبود. اینجا داشت، گفتم! به همین سادگی!
4- نسخه‌ی پنجم از سری! یعنی پنجمین عنوانی که از این سری منتشر شده. نگفتم شماره‌ی پنجم که! در ضمن تو متن هم اشاره کردم که ریبوت ـه.
اون بخش موسیقی و صداگذاری نقصی نداشت؛ پس به همون توضیح کوتاه اکتفا کردم. به نظرم دیگه لازم نبود یه بند کامل رو به تمجیدیه‌ی صداگذاری اختصاص بدم.
من چون خودم قبل اینکه نسخه ی SE رو دانلود کنم، 4 مرحله از نسخه ی سال 2008 رفته بودم، قشنگ تفاوت ها رو دیدم. بازی خودش واسه اون سال ها یه گرافیک عالی داشت. من وقتی داشتم بازی (نسخه ی اصلی) رو نصب می کردم، خودمو برای گرافیک تاریخ مصرف گذشته ی بازی آماده می کردم، ولی گرافیک اصلا بد نبود. این نسخه ی SE اومده گرافیک بازی رو تمیز تر کرده. بافت های زمخت و زشت رو یکم بهبود داده و بافت ها تقریبا ارتقا پیدا کردن (به نظر من). لبه ها مثل نسخه ی اصلی نوک تیز نیستن و به قول معروف یه حالت Soft پیدا کردن. مو ها هم به نظرم بهتر شدن.
دقیقا هر چی حرف درباره ی بازی زدی درست بود. واقعا این همه امکانات جدید واسه یه نسخه ی ریمستر شده عالی بود. من دلم از این میسوزه که چرا سازنده ها نتونستن واسه اون شخصیت ها با اون استایل های مبارزه ی فوق العاده، یه داستان - حتی از نوع سطحی - جور کنن. منم زیاد از این مورد نمره کم نکردم؛ چون اضافه شدن این شخصیت ها یه چیز فراتر از انتظار بود.

نقل‌قول: ایراداتی که شما گفتی همش واسه همون نسخه اصلیه و کلا 4 این ایرادات رو داشت (مشکل کیبورد و دوربین و داستان و اینا)

اول بگم که نقد این بازی یکی از سخت ترین نقد ها برای من بود. یه نقد خیلی خاص! اگه مثلا با ریمستر بازی مثل TLoU رو به رو بودم، تکلیفم مشخص بود که فقط گرافیک تغییر کرده و بقیه ی جاها باید مثل نسخه ی معمولیش نقد کنم ولی اینجا گیم پلی هم تغییر زیاد داشت. یعنی من هم می بایست تغییرات جدید رو بررسی می کردم و هم انبوه ویژگی های نسخه ی اصلی رو. خیلی سخت بود که بین این دو قسمت تعادل برقرار کنم. از طرف دیگه وقتم هم محدود بود. پس اگه مشکلی دیده میشه از همتون عذرخواهی می کنم.
مشکلات نسخه ی قبلی تو این قسمت هم بود؛ پس باید در نظر گرفته می شدن. اون بالا هم گفتم که واسه همین که کارشون اضافه بر سازمان بود، زیاد واسه ایراداشون نمره کسر نکردم.

نقل‌قول: Platinum باید بدوئه تا به اینا برسه

با این گندایی که کپکام داره می زنه، احتمال رسیدنش بالاست.
درباره ی بخش داستان:
نقد داستان خوب به دل خود من نچسبید . از اونجایی که این سه شخصیت به بازی اضافه شدن، مجبور بودم قسمتی رو به این کاراکتر ها اختصاص بدم و به خاطر همین نمی تونستم به صورت مفصل درباره ی داستان بازی صحبت کنم. اگه نسخه ی اصلی بازی رو نقد می کردم، حتما درباره ی شروع بد داستان بدون هیچگونه پیش زمینه سازی و از همه مهم تر دلیل کامل ضعف دانته صحبت می کردم. رو این مورد دوم خیلی کار داشتم ولی اگه می نوشتم، نقد خیلی طولانی میشد. البته یه بار نوشتم ولی پاک کردم. الان به این نتیجه رسیدم که نقد مفصل و تخصصی داستان رو نباید تو نقد انجام داد. تو نقد در حد اشاره و شرح برای درک مشکل کافیه. این مسائل تخصصی باید بمونه واسه تحلیل های داستانی که به صورت جدا منتشر میشن. اونجا هم دیگه اونطور که خودت میگفتی که باید تک تک شخصیت ها رو به شکل ریزبینانه و حرفه ای بررسی کنی و ... نیست. سه چهار تا رو انتخاب و تحلیل می کنی (به همون شکل تخصصی و حرفه ای)؛ بعد کل شخصیت پردازی رو یه ارزیابی کلی می کنی (بقیه ی بخش ها هم به همین صورت).
ممنون ماندگار جان! بسیار خوشحالم که از نقد لذت بردی و از خوندنش خسته نشدی.
خسته نباشی S0 (74)

جواب پ.ن: نه ندیدم. تو تاپیک تریلر های سینماتیک قرارش بده یا لینک بده! صداهاشون که کلا باحال بود ... حریصی از صدای ورجیل چکه می کرد! ابهتش حتی تو گیم پلی هم معلوم بود (آخر کمبو ها خیلی آروم و با یه استایل خاصی Katana شو تو غلاف می کرد.). یه چند ضرب هم داشت که بهترین چند ضرب تو کل بازی های H&S عمرمه.