این‌که نمرات و میانگین امتیازات وب‌سایت‌هایی چون Rotten Tomatoes یا Metacritic یا IMDB  را به عنوان ملاک یا معیاری برای سنجش یک اثر - موزیک، فیلم، سریال، بازی - قرار دهیم، مسلما می‌دانیم که در حال چرخاندن لقمه دور سرمان هستیم(!) چراکه کار اشباهی‌ست که نمرات این وب‌سایت‌ها را مرجع دسته‌بندی فیلم‌های سینمایی از نظر کیفی ملاک قرار دهیم؛ پس این خود کاربر است که طبق سلیقه خود پسند و انتخاب می‌کند. {بماند که عده‌ای با این عقیده مخالف و عده‌ای نیز موافقند!}

این شما هستید که پای تلویزیون و نمایشگر خود می‌نشینید و از دیدن آن فیلم لذت می‌برید، پس در این تاپیک به عنوان بیننده فیلم، شما نمره و امتیاز خود را به فیلمی که به تماشای آن مشغول بودید، اعلام می‌کنید.

برای اینکه تاپیک با نظم بهتر و دوستانه‌تری پیش برود، خواهشاً نکات زیر را رعایت کنید:
1. امتیاز خود را از 10 ثبت کنید.

2. اگر خواستید می‌توانید توضیحاتی هر چند کوتاه در مورد فیلم مورد بحث‌تان هم بدهید تا دیگران از خوب بودن یا ضعیف بودن اثر مورد معرفی‌تان مطلع شوند.

3. عکسی از پوستر یا کاور فیلم یادتان نرود!

4. یادمان نرود که امتیاز هر شخص صرفاً نظر شخصی اوست، پس به آن احترام بگذارید.

بازی قشنگ matt damon و طنزی که چاشنی کار بود بنظرم فیلمو واقعا زیبا کرده بود.
گریم و جلوه های ویژه هم توی سطح خوبی قرار داشت.کارگردانی Ridley Scott هم که حرفی برای گفتن باقی نمیذاره.
کلا فیلم عالی بود به نظرم و حداقل ارزش یکبار دیدن رو داره.

9/10

نمره: 10 از 10

Charlie Chaplin

احتمالاً وقتی این فیلم رو الآن ببینید می‌گید به‌شدت حرف‌هاش نخ‌نماست و چیز خاصی برای عرضه نداره؛ همه می‌دونن دیکاتورها آدم‌های خون‌خواری بودن و چه اتفاقاتی تو جنگ جهانی دوم افتاد. اما بعضی فیلم‌ها و آثار زیبایی‌شون تو ساده بودن و بی‌شیله‌پیله بودنش هست. حرفشون رو بی‌پرده می‌زنن و پرونده رو هم آخر با یک پایان صادق می‌بندن. همون‌طور که افلاطون که اون رو از بزرگ‌ترین فیلسوف‌ها می‌دونن حکایت‌ها و حرف‌های ساده ولی به‌شدت قابل‌تامل و ضروری می‌زنه. این فیلم هم مصداق حرف‌های گل‌ و بلبلی و ساده هستش که حالا تو قالب یه طنز واقعی بیان می‌شه. خبری از هجو نیست، از این دسته‌ فیلم‌های نسل نوین نیستش که بخواد مخاطبش رو با جک‌های جن.سی و صحنه‌های کاملاً خارج از مولفه‌های «طنز» بخندونه. چارلی چاپلین شما رو با نبوغ بی‌بدیلش که حرکاتش هست می‌خندونه تا دیالوگ‌هاش. البته نکته وقتی جالب‌تر می‌شه که می‌بینید چارلی چاپلین توی دو تا نقش هست، یکی نقش همون ولگرد ساده‌‌پوش یکی هم نقش یه دیکتاتور خشن (نماد آدولف هیتلر)، که توی نقش دوم با این‌که انگار تجربه اولش بوده چیزی کم نمی‌ذاره برای بیننده‌اش و حتی گاهی از چندنقشی بودن پیتر سلرز تو «دکتر استرنج‌لاو» فراتر می‌ره، و به شیواترین شکل ممکن سخنوری‌ها و سخنرانی‌های آماتورگونه‌ی هیتلر رو مسخره می‌کنه.

دیکتاتور بزرگ داستان‌های خشک و سرد و خشن سیا.سی و نظامی جنگ جهانی که شنیدنش لذتی نداره و فقط آه و حسرت داره رو تو طنزترین (با خنده‌دار بودن اشتباه گرفته نشه) حالت هم بیان می‌کنه و هم خیلی زیبا انتقاد. چیزی هم که باعث تمایز فیلم نسبت به باقی آثار حول‌ومحور هیتلر می‌چرخه، اینه که این دفعه داستان یه گریزی می‌زنه به ظلم بزرگ هیتلر به یهو.دی‌ها که خیلی تو بقیه فیلم‌ها شاید به این قضیه‌ی مهم تاکید نکردن؛ هرچند چاپلین ثابت می‌کنه که یهو.دی‌پرست نیست و قضیه مهم‌تر اینجاست که همه رو با هر رنگ پوست و ملیت و مذهبی برابر می‌دونه؛ یه اصل مهم که هنوز بعضی فیلم‌ها از به تصویر کشیدنش عاجزن و می‌ترسن. حتی کاراکتری هم که چاپلین تو فیلم داره ازش ذره‌ای قهرمان‌سازی نشده و خبری از چه‌گواراریزه و گاندی‌ریزه شدن (!) و فراواقع‌گرایی‌های تصنعی نیست، که باعث می‌شه اثر رئالیسم‌تر به‌نظر بیاد و حداقل ما ایرانی‌ها تو وضعیتی که داریم بیش‌تر بتونیم با شخصیت داستان همذات‌پنداری و باورش کنیم. یه چیز جالب دیگه‌ی فیلم اسامی به کار برده تو فیلم هست؛ مثلاً آدنوید هینکل بر وزن آدولف هیتلر هست و با این‌که اسم‌ها خیالیه اما اشاره‌ی مستقیمی می‌کنه به اسامی و دنیای واقعی. حتی نمادهای رو پرچم هم گریزی می‌زنه به دنیای واقعی. شاید کم‌اهمیت باشه، ولی حداقل خوبیش اینه نمادها رو باز به زبونی بیان می‌کنه دور از هر پیچیدگی هست تا منِ مخاطب عام حین دیدن تصویر متوجه ماجرا بشم. باز هم یه نکته‌ای که کم‌تر به تصویر کشیدنش رقابت نظامی بین دیکاتورها و رئیس‌جمهورهاست. قسمتی که هیتلر با دیکتاتور یه کشور دیگه ملاقات می‌کنه همه‌چیز رو طوری برنامه‌ریزی می‌کنه تا دیکتاتور مقابلش جلوش کوچیک به نظر بیاد؛ مثل صحنه‌ای که عمداً یه صندلی کوتاه می‌ذارن جلوی دیکتاتور تا مقابل هیتلر قدکوتاه، آدم قدکوتاه‌تری به نظر بیاد؛ صحنه‌ای که اشاره می‌کنه با این‌که ابرقدرت‌ها از جهت معنوی بزرگ نیستن، اما با تقلب و شارلاتانیزسم می‌خوان خودشون رو برتر نشون بدن. یه جورایی هم می‌شه این صحنه رو به رقابت نظامی جان اف کندی و رئیس‌جمهور شوروی سابق تو زمان جنگ سرد تعبیر کرد. فیلم کلی از این سکانس‌های کوتاه ولی به یادموندنی و بی‌آلایش داره که کلی دیالکتیک و مفهوم پشتش خوابیده. حیف که نمی‌خوام بیش‌تر از این لوث کنم فیلم رو، وگرنه می‌شه تک‌به‌تک صحنه‌ها رو دربارش ساعت‌ها حرف زد و لذت برد، مخصوصاً پایان فیلم که قشنگ چارلی چاپلین مثل خودِ آرایشگرش موهاتون رو کاملاً می‌ریزه؛ هرچند می‌تونست شکل‌گیری پایان ماسمالی نباشه، که اونم با اون سخنرانی چاپلین کم‌تر به چشم می‌یاد. به هر حال، نباید گول کلاسیک بودن یا قدیمی بودنش رو خورد؛ چون شاهکار رو مقدارهای زمان و مکان جا نمی‌گیره. دیگه ناموساً نمی‌دونم چه‌طوری قانع‌تون کنم که برید ببینیدش. 

پ.ن: این راه‌اندازی بخش سینما ایده خفنی بود. مخصوصاً انتخاب مدیر بخشش lol.

داستان فیلم راجع به جوانی به اسم جیمی (امینم) که همراه مادر و خواهرش در تریلری زندگی می‌کنند و در فقر هستند. سپس جیمی تصمیم می‍‌گیرد که برای رهایی از این وضعیت در مسابقات رپ خوانی شرکت کند.

به نظر خودم، این فیلم از هر لحاظ کامله مخصوصاً در بخش داستانی. یکسری ایرادات جزئی در فیلم‌برداری است که قابل چشم‌پوشی می‌باشد. حتی به کسانی که علاقه‌مند به سبک هیپ‌هاپ نیستند هم پیشنهاد میکنم فیلم رو حتما ببینن پشیمون نمیشن.

میان ستاره ای، فیلمی هست که تقریبا همتون دیدید و فک نکنم کسی باشه که ازش بدش بیاد. به لطف کارگردانی فوق العاده ی کریستوفر نولان و بازیگری عالی متیو ما شاهد یکی از شاهکارهای صنعت سینما بودیم. رابطه ی پدر و فرزندی بخصوص بین پدر و دختر واقعا عالی کار شده بود. بشخصه از دیدن این فیلم خسته نمیشم هیچ وقت. البته در کنار این همه خوبی فیلم یه سری مشکلات ریز و درشتی داشت ولی در مقابل نقطه عطف های این شاهکار به چشم نمیاد اما گفتنش خالی از لطف نیست. چند اشتباه علمی (که مشخص بود نولان برای اینکه فیلم جذاب باشه از اجبار مرتکب شد) یا پایان تقریبا "گذرا" اینم بگم که اصلی ترین عنصر این فیلم فقط و فقط موسیقیشه، واقعا Hans Zimmer چه کارا که نمیکنه. Crysis 2 تو گیم ها و Interstellar در فیلم! واقعا تجربه ی موسیقی متن این فیلم واسم یه تجربه ی ناب هست. 

خب حالا که باید برسیم به نمره، نمره ی من به فیلم عالی بخاطر چند اشتباه علمی و غیرمنطقی کردن تئوری ها و همچنین پایان تقریبا سرسری مانند

هست.

خیر مقدم می گم. فیلم بسیار مزخرف است! داستان سرایی بد و شخصیت پردازیه نچندان قوی. کلا فیلم با 2 ساعت و 57 دقیقه فقط هدفش این بود وقت ادمو بگیره. اصلا مطابق اون چیزی که انتظار می رفت نبود. هزار رحمت به کمیکاش  خلاصه دانلود کردن این فیلم حجم هدر دادنه

نمره: 4 از 10 (بازم از سرش زیادیه  )

«سرگیجه»، یکی از بهترین آثار آلفرد هیچکاک و تاریخ سینما هست که بسیاری این فیلم رو بهترین در تاریخ میدونن. نقطه قوت «سرگیجه» اول داستان خیلی قوی اون، دوم شخصیت پردازی و سوم کارگردانی سکانس های مختلف هست. واقعا داستان این فیلم مثل اسم خودش، سر آدم رو گیج میاره! در آخر، تماشا این فیلم به همه پیشنهاد میشه.

نمره منتقدین: 51/100
امتیاز  کاربران imdb 6.9

 

در کل نبینی نصف عمرت بر فناست مخصوصا گیمرها چون این بهترین فیلم اول شخصی (FPS) هستش البتی تا حالا خیلی کم ساخته شده و بیشترشون فیلم های ضعیفی هستن ولی دیدن این فیلم خاطرات شمارو از کالاف دیوتی های قدیم زنده میکنه