((این آیندست ، آینده‌ای که در آن رباط ها احساس دارند .

من هم یکی از آن‌ها هستم ، یک رباط که بین انسان‌ها آمد تا درک کند ، زندگی کند ، درخشش آفتاب را برروی صورت زیبایش احساس کند.

ولی جامعه آنطور نبود که تصورش را می‌کردم . آن تاریک بود و سر ، وحشی و نا عادلانه و پر از خشونت و نا امیدی .

به جای صدای عشق و صمیمیت صدای دیگر به گوش می‌رسد ، صدای داد و فریاد.

داد و فریادی که عشق را از جامعه محو کرده و جای آن را به خشونت داده.

در آسمان خاکستری قطار‌های پرسرعت و نوک تیزی را می‌بینم.

نمی‌دانم به کجا می‌روند و چه می‌کنند و اهمیتی هم برایم ندارد.

آسمان‌خراش‌هایی را میبینم که چیزی نمانده آسمان را سوراخ کنند و به ستارگان برسند.

باران می‌بارد ، بارانی که مانتوی آبی رنگم را خیس می‌کند و قطرات شفاف آن برروی آسفالت سرد و نم‌ناکی می‌ریزد که ماشین‌هایی با چرخ های فولادین و بدنه‌ای آهنین از روی آن می‌گذرند.

گودال های کم‌عمق برروی زمین در حال پر شدن هستند و آب درون آن ها با قدم های مردم به اطراف می‌پاشد.

رباط ها شبیه انسان شده اند ، شبیه و شبیه تر و باز هم شبیه تر.

تنها راه شناخت آن‌ها دایره‌هایی آبی رنگ برروی گوش و و کنار چشمان آن هاست.

جعبه‌هایی را می‌بینم ، جعبه‌هایی که رباط ها در آن با گرفتن ژست هایی در انتظار خریده شدن هستند و چشمان سرشار از نا امیدی‌شان را به مردم دوخته اند که دل یکی از آن ها به رحم بیفتد و برای اون هزینه کند.

برده‌داری ، برده‌داری و باز هم برده‌داری چیزی که به سبک مدرن در حال انجام شدن است.

شما به محض ساخته شدن فقط باید کار کنید ، کار کنید برای یک عده خودخواه که می‌خواهند در آرامش باشند.

مردی را می‌بینم که یخه‌ی یکی از هم نوعانم را گرفته و به اون دشنام می‌دهد و توجهی به قلب و احساسات او ندارد ، مردم هم در اطراف او جمع شده‌اند و او را تشویق می‌کنند. آیا این انسانیت است ؟

نور قرمز رنگی چشمانم را اذیت می‌کند ، دستانم را جلوی صورتم می‌گیرم تا اذیت نشوم و بتوانم اطراف را ببینم.

سرباز هایی را می‌بینم که با چاقو رباط های خطاکار و فرسوده را سلاخی می‌کنند و درون وسیله ای می‌اندازند که با تیغ های برنده اش فولاد را هم خورد می‌کند و برایش هیچ چیز مهم نیست.

سریع تر باید از این شکنجه‌گاه ترسناک و خونین به جایی امن فرار کنم .

جایی که در آن خبری از دشنام و سلاخی نیست.
جایی که در رگ مردمانش عشق و احساسات در جریان است ، سرزمینی که در آن عشق نباشد مرده است.))

(([font=Arial, sans-serif] 
[/font]
تا حالا به این فکر کردید که از چه چیزی ‌می‌ترسید؟من یک مقدار به این موضوع فکر کرده‌ام.

من از عقرب های زهرآگین می‌ترسم . نه صبر کن ببینم ، من از تنهایی می‌ترسم.

چیزی که مثل سایه به دنبال من است. می‌دانید چرا؟

چون من در سرزمینی بی رحم زندگی می‌کنم. در سرزمینی که خورشید حدود بیست سال پیش با منفجر شدن کامیون حاوی ویروس غروب کرد و دیگر خبری از طلوع آن نشد. طلوعی که شاید به خیلی ها امید می‌داد. امید به زندگی،امید به عشق و امید به بقا.

من دنیایی دارم که قانون جنگل بر آن حاکم است . درسته منظورم همان بکش تا کشته نشی هست.

البته اگر واقعا در این دنیا بودید چیزی جز یک مشت حیوان انسان نما نمی‌دیدید.

حیوان هایی که سر چیزهایی بی ارزش مانند مهمات یا شایدم بی دلیل به جون هم می‌افتند و همه دیگر را تیکه پاره می‌کنند.

بعضی وقت ها از خودم می‌پرسم انسانیت کجاست؟شاید انسانیت از ترس حیوانیت این دنیا را ترک کرده.

دگر امید در قلب مردم جایی ندارد.همیشه سعی می‌کردم با فرار از تنهایی امید را در قلبم وارد کنم.

ولی بعد از مدتی متوجه شدم که تنهایی جزیی از زندگی من است ، یک جز جدا ناشدنی.

حال دیگر بیخیال امید و انسان بودن شده ام،حال فقط سعی می‌کنم زنده بمانم.یک زندگی بدون امید.

من حتی مهر مادری هم درک نکردم،مهری که تقریبا همه آن را درک کرده اند. من از اول تنها بوده ام.
[font=Arial, sans-serif]درسته ، من در دنیای پس از آخرالزمان زندگی می‌کنم))[/font]

بازی رو که نصب کردم...برام اومد که میخوای بازی رو چه سطحی باشه..منم با اعتماد به نفس کامل "easy" رو انتخاب کردم..چونکه اون زمان زیاد بازی کردن بلد نبودم...

  سلام دوستان. قبل از هرچیزی جاداره یک سری توضیح در مورد پستی که دوست خوبم امیر محمد جان ایجاد کردند بدم. سعی کنید همیشه برای انشاء و یا داستانی که می‌نویسید ارزش قائل بشین، منظورم اینه که این پست رو با بخش "خاطره نویسی" اشتباه نگیرید! بهتره برای اینکه مطلبتون مورد استقبال قرار بگیره، اولا براش وقت بذارید و جنبه‌های مختلف اون رو مورد بررسی قرار بدین و درثانی، همیشه سعی کنید دست‌نوشته‌هاتون جنبه‌ی مثبتی داشته باشه و در نهایت به یک هدف روشنی ختم بشه. به هرحال هدف از این حرفم اینه که برای نوشته‌هاتون ارزش قائل بشید.

و اما اصل موضوع... بنده هم تو این مدت بیکار نبودم و سعی کردم یک داستان درخور توجه رو برای کاربران شریف گیمفا آماده کنم که امیدوارم براتون لذت بخش باشه. در صورتی که این پست مورد حمایت قرار بگیره قطعا نسخه‌ی کاملی از اون رو در یک تاپیک جداگانه ایجاد خواهم کرد. به هرحال این پست همون‌طور که امیر محمد جان عرض کردن، مکان مناسبی برای سنجش ایده‌هاست... به هرحال امیدوارم خوشتون بیاد.

توجه: داستان پیش روی شما درواقع اولین مقاله‌ی بنده در انجمن هست! جالبه بدونید که بنده با چنین وضعیت نگارشی، نویسندگی رو شروع کردم (هرچند هنوز خودم رو نویسنده‌ی بزرگی نمی‌دونم). به هرحال متن زیر تصحیح شده‌ی اولین مقاله‌ی بنده در انجمن با نام "من یک گیمر هستم" هست که امیدوارم با درست شدن مساله‌ی نگارشی (به‌جز تصحیح فعل "می‌باشد")، مورد توجه دوستان قرار بگیره....

  زندگی یک "گیمر" همان‌ جایی است که ماجراجویی‌اش را به وسعت Tomb Rider، خاطرات جنگش را به تلخی Call Of Duty MW، حتی زیبایی‌اش را به عشق در The Last OF Us مدیون است. به‌راستی که دنیای ما زیباست. دقیقا زمانی که در جامعه، افسوس نداشتن‌ها تبدیل به عادت شده است و هرکسی نداشته‌هایش را به رخ می‌کشد، در این دنیا همه‌چیز به زیبایی عشقی است که در The Last Of Us توصیف می‌وشد، به تلخی موفقیتی است که با خون دوستانمان در Call Of Duty بدست می‌آوریم. اینجا همه چیز به‌زیبایی بهشت است. دقیقا زندگی را در عرض چند دقیقه تجربه خواهیم کرد! اما در کنار تمام این زیبایی‌هایی که از آن گفتیم، تلخی‌ها نیز در دلمان جا خوش کرده‌اند. تلخی‌هایی که دست‌پخت خودمان هستند و این‌ ماییم که آن‌را وارد زندگی پاک گیمری کرده‌ایم. روزگاری که در آن هیچ ارزشی برای جامعه‌ی بازی‌بازان قائل نمی‌شوند. حالا به گذشته فکر کنید!!؛ واقعا که گذشته‌ها گذشت...
   گاهی اوقات وقتی به گذشته فکر می‌کنم، به خودم می‌گویم: هیچ اهمیتی ندارد که زندگی ما چقدر فراز و نشیب دارد، مهم آن است که یک گیمر واقعی هیچ‌گاه در این افت و خیزهای روزگار Game Over نخواهد شد. همان گیمری که به حوادث روزگار می‌گوید "Restart Match"! یعنی از اول، یعنی شکست همان پیروزی افتخار آمیزی است که ما در آینده به آن خواهیم رسید. چراکه یادمان داده‌اند "خواستن، توانستن است".
   آری ما همگی گیمریم. نه آن کسی که جامعه و خانواده‌هایمان به ما می‌گویند، آن گیمری که نتنها برای زندگی خودش می‌جنگد، بلکه برای پیروزی و موفقیت در جامعه‌ی خویش نیز در تلاش است. در آخر یادمان باشید که بازی‌ها تنها رویایی از زندگی واقعی هستند و چه خوب است که بدانیم، اینجا برنده کسی است که بتواند قهرمان دنیای خودش باشد. کسی چه می‌داند، شاید ماهم در وجود خودمان کوجیمای نهفته‌ای داشته باشیم که خیلی وقت است منتظر یک جرقه است، جرقه‌ای که مارا به سمت موفقیت می‌کشاند. در آخر یادمان باشد که Game Over شدن در بازی‌ها چندان مهم نیست، آنچیز که واقعا ارزشمند است این می‌باشد که در زندگی واقعی ثابت کنیم که شکست برای یک گیمر حرفه‌ای معنا ندارد. پس پیش به سوی آینده‌ای که برای آن آفریده شده‌ایم.

یاحق
کاری از سجاد محمدی پور...
هر آنچه خواندید دل‌نوشته‌ای بود از زبان یک گیمر... موفق باشید