روزی روزگاری : دبی، بیابانی خونین | نقد و بررسی عنوان Spec Ops: The line

[Clegane]

نگارشِ خوبی بود، هرچند در بعضی جاها ایرادهای ریز وجود داشت، مثلا یک جایی نوشتی «در طول بازی بیشتر شاهد  ولی» به نظرم یه چیزی رو که تو ذهنت بود رو از قلم انداختی.

اما به لحاظ محتوایی به نظرم اون کاری رو که باید انجام ندادی، یعنی «نقد» و «بررسی». بیشتر از تحلیل، در واقع بازی رو برای مخاطب تشریح و توصیف کردی. به عبارتی، کسی که این بازی رو انجام نداده باشه، اگر این نوشته رو بخونه، فقط با بازی آشنا میشه. در حالی که نقد و بررسی برای کسی هست که یک بار بازی رو تجربه کرده و حالا می‌خواد با خوندن این متن، بازی رو از ابعاد مختلف تحلیل و بررسی کنه.

از بعد داستانی چیزی نمی‌گم که چه قدر گنگ و مبهم روایت شد و عملا شخصیت پردازی به اون قوت نداشت. حداکثر کاری که قصه این بازی از پسش برمیاد، غافلگیری نهایی هست که رخ میده. در بعد گرافیک هم چیزی نگم بهتره، همین بس که نسخه ارائه شده با نسخه‌ی نمایش داده شده تو تریلرها زمین تا آسمون با هم فرق می‌کنن. باگهای محیط جای خود. هوش مصنوعی رو به درستی اشاره کردی که قوی نبود ولی خیلی رحم کردی، چون هوش مصنوعی تو این بازی فاجعه‌اس! اتفاقا اکشن این بازی فوق‌العاده بی مغز و بی چالشه. تعداد زیاد دشمن به معنی چالش و سختی نیست بلکه هوش دشمن باید تو رو به چالش بکشه، که اینجا نمی‌کشه. شوترِ بازی هم یک کلون ناقص از GOW بود. نوع دویدن قرار بود مثل GOW باشه ولی نشد. بنابراین نمره 9 برای این بازی خیلی خیلی زیاد بود.

پوزش اگر زیاد ایراد گرفتم (That's what I am good at)

در کل موفق باشی و امیدوارم مقاله‌های خوبی رو در آینده بنویسی.