نسخه دوم Unravel تجربه فوق‌العاده‌ای نیست، اما ساخته‌ای به شمار می‌رود که قطعا، ارزش بازی کردن را دارد. همراه بررسی بازی باشید.
در دورانی که بازی‌های ویدیویی معمولا با پشت سر گذاشتن کمپین‌های تبلیغاتی متنوع و انواع و اقسام هایپ‌ها روانه بازار می‌شوند، یک سری آثار هم هستند که بدون سر و صدایی خاص منتشر می‌شوند و گاهی هم در بین همین آثار، تجربه‌های بسیار ارزشمندی پیدا می‌شود. Unravel 2 که البته در فروشگاه‌ها با نام دقیق‌تر Unravel Two در دسترس قرار دارد، یکی از همین دست بازی‌ها است که الکترونیک آرتز، چند روز پیش در جریان EA Play 2018 آن را معرفی و بلافاصله هم منتشر کرد و ما هم در این مطلب، سراغ بررسی آن رفته‌ایم.
اگر نسخه اول بازی Unravel را تجربه کرده باشید، می‌دانید که در این بازی یک شخصیت کاموایی قرمز رنگ را کنترل می‌کنیم و معما‌های بازی هم با توجه به همین ماهیت کاموایی شخصیت حل می‌شوند. در نسخه دوم، مجددا با این شخصیت که یارنی نام دارد همراه می‌شویم اما این وسط، یک تفاوت بزرگ هم در بازی وجود دارد؛ یارنی دیگر تنها شخصیت حاضر در بازی نیست و این بار، یک یارنی آبی رنگ هم او را همراهی می‌کند. در واقع، هسته اصلی گیم‌پلی بازی Unravel 2 بر پایه همکاری این دو شخصیت پی‌ریزی شده است و این مساله، تفاوت اصلی نسخه دوم Unravel با قسمت قبلی است. همچنین به لطف حضور دو شخصیت، بازی از حالت Co-Op هم پشتیبانی می‌کند که در آن، هر یک از بازیکنان کنترل یکی از این شخصیت‌ها را بر عهده می‌گیرد و دو بازیکن با همکاری هم مراحل را پشت سر می‌گذارند.
Unravel 2 به عنوان یک بازی تک‌نفره ۲۰ دلاری کیفیت خیلی خوبی دارد ولی تجربه Co-Op خیلی جذابی نیست
طی سال‌های اخیر، بازی‌های پلتفرمر و معمایی فوق‌العاده‌ای منتشر شده‌اند؛ به عنوان یک نظر شخصی، در این سبک بازی‌ها علاقه خاصی به ساخته‌های استودیو پلی‌دد دارم و دلیل این علاقه، نه اتمسفر خاص آن بازی‌ها که گیم‌پلی جذاب‌شان است که باعث می‌شود از حل کردن هر یک از معما‌های بازی، دود از سرمان بلند شود و به خلاقیت سازندگان برای طراحی چنین معمایی آفرین بگوییم. خب وقتی از این جنبه به بازی Unravel 2 نگاه می‌کنیم، با اثری روبهرو هستیم که یک بازی پلتفرمر/معمایی خوب است ولی هرگز مرز خوب بودن را رد نمی‌کند و به تجربه فوق‌العاده‌ای تبدیل نمی‌شود.
به بیان بهتر، Unravel 2 از نظر گیم‌پلی، مشکل خاصی ندارد. البته چرا، بازی یک مشکل دارد و آن هم تمرکز بیش از اندازه‌اش به حالت Co-Op در حالی است که موفق نمی‌شود خیلی تجربه Co-Op جذابی ارائه کند. برای شرح این مشکل، باید کمی بیش‌تر به گیم‌پلی بازی بپردازیم. مکانیزم‌های بازی، کمابیش مشابه نسخه اول هستند و مثلا یارنی‌ها با استفاده از ماهیت کاموایی‌شان می‌توانند انتهای کلاف خود را به یک سری نقاط گره بزنند و از نقاطی آویزان شوند یا حتی با وصل کردن دو نقطه به یکدیگر، نوعی پل بسازند. اما این وسط، یک سری مکانیزم‌های جدید هم به واسطه همکاری دو یارنی معرفی می‌شوند و مثلا، یکی از یارنی‌ها می‌تواند کلاف را نگه دارد و یارنی دیگر، با آویزان شدن و تاب خوردن به طرفین، به نقاط غیر قابل دسترس دسترسی پیدا کند.
با این حال مشکل بازی، این است که خیلی از این پتانسیل‌های همکاری بین دو یارنی استفاده نمی‌کند. در طول مراحل بازی، با معما‌هایی اکثرا سرراست روبهرو می‌شوید که اولا، چالش خیلی خاصی پیش روی شما قرار نمی‌دهند و به همین دلیل، حل کردن آن‌ها هم حس شیرین پشت سر گذاشتن یک چالش را به‌تان القا نمی‌کند و باعث نمی‌شود که توانایی‌های پلتفرمر خودتان را تحسین کنید. از طرف دیگر، اکثر معما‌های بازی به شکلی طراحی شده‌اند که با یک یارنی هم قابل حل هستند و الزامی به همکاری دو یارنی ندارند (یارنی‌ها در بازی قابلیت ترکیب شدن با یکدیگر و تبدیل شدن به یک موجود واحد را دارند). این مساله زمانی که بازی را به‌تنهایی بازی می‌کنید، خیلی مشکل‌ساز نمی‌شود و حتی جذاب است؛ چون به هر حال یک تنوع در بازی است که مکانیزم جدیدی به بازی اضافه می‌کند. اما وقتی که با امید تجربه کردن یک بازی Co-Op و همراه با یک دوست به سراغ Unravel 2 می‌روید، بدون شک حوصله یکی از بازیکنان سر خواهد رفت؛ چرا که مثلا اگر در هر مرحله با ۱۰ معما روبهرو شویم، تقریبا نصف آن‌ها به‌تنهایی و با استفاده از یک یارنی هم قابل حل هستند و نیازی به همکاری دو کاراکتر ندارند.
اما از این مشکل بگذریم و به بحث قبلی‌مان برگردیم. اگر بخواهیم مقیاسی برای سنجش کیفیت بازی‌های ویدیویی داشته باشیم، طبیعتا همه‌چیز به دو حالت عالی و بد تقسیم نمی‌شود و این وسط، یک سری بازی‌ها هم هستند که نه تجربه‌ای عالی به حساب می‌آیند و نه تجربه‌ای بد. Unravel 2 دقیقا در همین قسمت قرار می‌گیرد و استودیو کلدوود، بازی‌ای ساخته که مشکل اساسی ندارد اما در عین حال، چیزی هم برای شگفت‌زده کردن مخاطبانش در چنته ندارد و چیزی به سبک پلتفرمر معمایی اضافه نمی‌کند. سازندگان در این بازی موفق شده‌اند مراحلی سرگرم‌کننده با معما‌های استاندارد خلق کنند و به همین دلیل، چند ساعتی که پای بازی می‌گذارید، خسته‌کننده نمی‌شود اما در عین حال، بازی برخلاف آثاری مثل Inside، معما یا جذابیت خاص دیگری هم ندارد که بتوان پس از تجربه بازی‌ها، مدت‌ها در مورد آن بحث و خلاقیت سازندگان را تحسین کرد. البته معیار سنجش موفقیت یک بازی، لزوما داشتن تغییرات انقلابی یا حتی معرفی یک سری المان‌های کاملا نو در سبک خودش نیست و خیلی از بازی‌ها، صرفا با بهتر کردن عناصر رایج یک سبک، تبدیل به تجربیاتی فراموش‌نشدنی شده‌اند ولی Unravel 2، حتی وقتی از این دید هم آن را بررسی کنیم، چیز جدیدی برای ارائه ندارد و اگر بخواهم خلاصه بگویم، بازی بیش‌تر شبیه به یک سری مرحله جدید برای نسخه قبلی است و اضافه شدن حالت Co-Op هم بهبود خیلی خاصی برای آن به‌حساب نمی‌آید. ولی خب با در نظر داشتن اینکه نسخه اول هم بازی خوب و با‌کیفیتی بود، می‌توان نتیجه گرفت که این مساله یک ایراد اساسی هم به حساب نمی‌آید و فقط، نباید از Unravel 2 انتظار یک بازی فوق‌العاده را داشت تا بتوان از آن لذت برد.
به عنوان نکات آخر در مورد گیم‌پلی، بد نیست به موضوعی بپردازیم که اشاره کوچکی به آن داشتیم. معمولا وقتی یک بازی پلتفرمر در کنار سکو‌بازی معما‌هایی هم به مخاطبش ارائه می‌کند، انتظار می‌رود که شاهد به چالش کشیده شدن ذهن برای حل این معما‌ها باشیم. ولی خب Unravel 2 خیلی از این حیث معما‌های خلاقانه‌ای ندارد و اکثر مواردی که در بازی وجود دارند، تقریبا به‌سادگی قابل حل هستند. حتی می‌توان گفت که معما‌های بازی، از یک اصل کلی پیروی می‌کنند و آن هم این است که شما، باید تا جایی که می‌توانید با یک شخصیت بازی را ادامه بدهید و در نقطه‌ای که حس کردید هیچ راهی برای پیشروی وجود ندارد، از کاراکتر دوم هم استفاده کنید و نهایتا با کمی تلاش جزئی، از معما‌های موجود عبور کنید. این وسط در چند قسمت شاهد طراحی معما‌ی خلاقانه هم هستیم ولی شاید این نوع پازل‌ها، نهایتا به تعداد انگشت‌تان دست برسند و در اکثر مواقع، معما‌های بازی به‌سادگی قابل حل هستند و چالش خاصی پیش روی گیمر قرار نمی‌دهند. همچنین با اینکه Unravel 2 تجربه نسبتا کوتاهی است و مراحل اصلی آن هم خیلی ارزش ندارند، اما یک سری مراحل چالشی در بازی وجود دارند که واقعا، سرگرم‌کننده هستند. انصافا، کیفیت طراحی مرحله در این مراحل سطح خوبی دارد و حتی برخلاف مراحل اصلی که صرفا انگار برای سرگرم کردن چند ساعته مخاطب طراحی شده‌اند، چالش نسبتا بالایی هم پیش روی شما می‌گذارند. پس اگر به دنبال مراحل سخت‌تری در Unravel 2 هستید، حتما مراحل چالشی آن را تجربه کنید که کم‌تعداد هم نیستند.
معمولا بررسی بازی‌ها را با پرداخت به داستان آن‌ها آغاز می‌کنیم اما دلیل اینکه تا به اینجا داستان را در این مطلب به کل کنار گذاشته‌ایم، این است که Unravel 2 از آن دست بازی‌هایی است که نیازی به داستان ندارند. درست است که سازندگان سعی می‌کنند با به تصویر کشیدن ارتباطاتی هرچند جزئی بین دو شخصیت و همچنین نشان دادن داستان فرار دو نوجوان از دست آدم‌ها در پس‌زمینه، داستانی هم در بازی خودشان روایت کنند، اما باور کنید نه بودن این داستان کمکی به بازی می‌کند و نه نبود آن می‌توانست ضربه‌ای به بازی بزند؛ چرا که در Unravel 2، همه‌چیز در مورد پریدن از روی سکو‌ها، فرار از تله‌ها و حل کردن یک سری معما است و سازندگان هم به‌خوبی تمرکز اصلی‌شان را روی این موارد گذاشته‌اند و اثری سرگرم‌کننده از این حیث تقدیم مخاطب‌شان می‌کنند و داستانی هم که در پس‌زمینه بازی روایت می‌شود، یک نوع عنصر جانبی است که بود و نبودش خیلی فرقی به حال بازی نمی‌کند.
اگر از جمله افرادی باشید که نسخه اول Unravel را تجربه کرده‌اند، به احتمال زیاد با من هم‌عقیده هستید که بازی، اتمسفر خیلی خوبی داشت و کلدوود، از حیث طراحی و موسیقی، تجربه خیلی خوبی را در اختیار مخاطبان بازی قرار داده بود. خب اگر از فضای بازی اول لذت برده‌اید، خبر خوبی برای‌تان دارم و آن هم اینکه در نسخه دوم، این اتمسفر حتی به مراتب بهتر هم شده است. زمانی که در اولین مراحل بازی هستیم و ماجراجویی‌های دو شخصیت بازی را در محیطی سرسبز دنبال می‌کنیم، تنها کاری که از ما برمی‌آید تحسین کیفیت بالای طراحی‌ها و همچنین موسیقی واقعا گوش‌نواز بازی است. بازی مخصوصا از حیث موسیقی واقعا عالی است و ساندترک‌های آن به‌حدی زیبا هستند که می‌توان حتی پس از تمام کردن Unravel 2 هم آن‌ها را به عنوان یک آلبوم موسیقی مجزا گوش داد. این کیفیت بالای فضاسازی، در ادامه هم حفظ می‌شود و مخصوصا طراحی متنوع مراحل بازی که در ادامه در محیط‌هایی چون یک کارخانه خطرناک هم جریان دارند، مزید بر علت می‌شود تا جو بازی تا پایان آن جذاب باقی بماند و هرگز حس تکراری شدن پیدا نکند.
Unravel 2 همچنین از بعد فنی هم شرایط خیلی خوبی دارد. درست است که اجرای روان یک بازی مثل Unravel 2 که خیلی افکت‌های گرافیکی سنگینی ندارد یک امتیاز مثبت نیست ولی باز هم دلیل نمی‌شود که اشاره‌ای به آن نکنیم. مخصوصا یک چیز در مورد Unravel 2 عالی است و آن هم طبیعی بودن فیزیکی بازی است. معما‌های Unravel 2 معمولا وابسته به فیزیک هستند و خوشبختانه بازی از این نظر به شکلی است که همه‌چیز، طبق محاسبات بازیکن پیش می‌رود و شاهد صحنه‌های اعصاب‌خردکنی نیستیم که به دلیل عجیب و غریب بودن فیزیک بازی، نتوانیم معما‌ها را به شکلی که در نظر داریم حل کنیم.
در مجموع، Unravel 2 به‌نوعی کیفیتی در حد نسخه اول دارد و این، اصلا بد نیست. استودیو کلدوود کاری را که در نسخه اول آغاز کرده بود، به‌خوبی در این نسخه هم ادامه داده است و هنوز هم پشت سر گذاشتن مراحل بازی با شخصیت‌های بامزه لذت‌بخش است. درست است که شاید Unravel 2 به عنوان یک بازی Co-Op چیز جدید و جذابی برای عرضه نداشته باشد و عملا باعث سر رفتن حوصله یکی از بازیکنان شود، ولی به عنوان یک تجربه پازل پلتفرمر که فقط ۲۰ دلار قیمت دارد، بازی ارزشمندی است. Unravel 2 هرگز در سطح یک شاهکار فراموش‌نشدنی در ژانر خودش ظاهر نمی‌شود اما در عین حال بازی‌ای است که پس از تمام کردن مراحل اصلی آن، آنقدر حس رضایت در شما وجود خواهد داشت که سراغ مراحل چالش بروید و تا مدتی، سرگرم پشت سر گذاشتن آن‌ها و به چالش کشیدن توانایی‌های خودتان شوید. پس اگر طرفدار بازی‌های پلتفرمر معمایی هستید، این روز‌ها Unravel 2 فرصت خوبی است تا برای مدتی وارد ماجراجویی در یک دنیای زیبا و با شخصیت‌های کاموایی دوست‌داشتنی شوید.
نویسنده: افشین پیروزی
در دورانی که بازی‌های ویدیویی معمولا با پشت سر گذاشتن کمپین‌های تبلیغاتی متنوع و انواع و اقسام هایپ‌ها روانه بازار می‌شوند، یک سری آثار هم هستند که بدون سر و صدایی خاص منتشر می‌شوند و گاهی هم در بین همین آثار، تجربه‌های بسیار ارزشمندی پیدا می‌شود. Unravel 2 که البته در فروشگاه‌ها با نام دقیق‌تر Unravel Two در دسترس قرار دارد، یکی از همین دست بازی‌ها است که الکترونیک آرتز، چند روز پیش در جریان EA Play 2018 آن را معرفی و بلافاصله هم منتشر کرد و ما هم در این مطلب، سراغ بررسی آن رفته‌ایم.
اگر نسخه اول بازی Unravel را تجربه کرده باشید، می‌دانید که در این بازی یک شخصیت کاموایی قرمز رنگ را کنترل می‌کنیم و معما‌های بازی هم با توجه به همین ماهیت کاموایی شخصیت حل می‌شوند. در نسخه دوم، مجددا با این شخصیت که یارنی نام دارد همراه می‌شویم اما این وسط، یک تفاوت بزرگ هم در بازی وجود دارد؛ یارنی دیگر تنها شخصیت حاضر در بازی نیست و این بار، یک یارنی آبی رنگ هم او را همراهی می‌کند. در واقع، هسته اصلی گیم‌پلی بازی Unravel 2 بر پایه همکاری این دو شخصیت پی‌ریزی شده است و این مساله، تفاوت اصلی نسخه دوم Unravel با قسمت قبلی است. همچنین به لطف حضور دو شخصیت، بازی از حالت Co-Op هم پشتیبانی می‌کند که در آن، هر یک از بازیکنان کنترل یکی از این شخصیت‌ها را بر عهده می‌گیرد و دو بازیکن با همکاری هم مراحل را پشت سر می‌گذارند.
Unravel 2 به عنوان یک بازی تک‌نفره ۲۰ دلاری کیفیت خیلی خوبی دارد ولی تجربه Co-Op خیلی جذابی نیست
طی سال‌های اخیر، بازی‌های پلتفرمر و معمایی فوق‌العاده‌ای منتشر شده‌اند؛ به عنوان یک نظر شخصی، در این سبک بازی‌ها علاقه خاصی به ساخته‌های استودیو پلی‌دد دارم و دلیل این علاقه، نه اتمسفر خاص آن بازی‌ها که گیم‌پلی جذاب‌شان است که باعث می‌شود از حل کردن هر یک از معما‌های بازی، دود از سرمان بلند شود و به خلاقیت سازندگان برای طراحی چنین معمایی آفرین بگوییم. خب وقتی از این جنبه به بازی Unravel 2 نگاه می‌کنیم، با اثری روبهرو هستیم که یک بازی پلتفرمر/معمایی خوب است ولی هرگز مرز خوب بودن را رد نمی‌کند و به تجربه فوق‌العاده‌ای تبدیل نمی‌شود.
به بیان بهتر، Unravel 2 از نظر گیم‌پلی، مشکل خاصی ندارد. البته چرا، بازی یک مشکل دارد و آن هم تمرکز بیش از اندازه‌اش به حالت Co-Op در حالی است که موفق نمی‌شود خیلی تجربه Co-Op جذابی ارائه کند. برای شرح این مشکل، باید کمی بیش‌تر به گیم‌پلی بازی بپردازیم. مکانیزم‌های بازی، کمابیش مشابه نسخه اول هستند و مثلا یارنی‌ها با استفاده از ماهیت کاموایی‌شان می‌توانند انتهای کلاف خود را به یک سری نقاط گره بزنند و از نقاطی آویزان شوند یا حتی با وصل کردن دو نقطه به یکدیگر، نوعی پل بسازند. اما این وسط، یک سری مکانیزم‌های جدید هم به واسطه همکاری دو یارنی معرفی می‌شوند و مثلا، یکی از یارنی‌ها می‌تواند کلاف را نگه دارد و یارنی دیگر، با آویزان شدن و تاب خوردن به طرفین، به نقاط غیر قابل دسترس دسترسی پیدا کند.
با این حال مشکل بازی، این است که خیلی از این پتانسیل‌های همکاری بین دو یارنی استفاده نمی‌کند. در طول مراحل بازی، با معما‌هایی اکثرا سرراست روبهرو می‌شوید که اولا، چالش خیلی خاصی پیش روی شما قرار نمی‌دهند و به همین دلیل، حل کردن آن‌ها هم حس شیرین پشت سر گذاشتن یک چالش را به‌تان القا نمی‌کند و باعث نمی‌شود که توانایی‌های پلتفرمر خودتان را تحسین کنید. از طرف دیگر، اکثر معما‌های بازی به شکلی طراحی شده‌اند که با یک یارنی هم قابل حل هستند و الزامی به همکاری دو یارنی ندارند (یارنی‌ها در بازی قابلیت ترکیب شدن با یکدیگر و تبدیل شدن به یک موجود واحد را دارند). این مساله زمانی که بازی را به‌تنهایی بازی می‌کنید، خیلی مشکل‌ساز نمی‌شود و حتی جذاب است؛ چون به هر حال یک تنوع در بازی است که مکانیزم جدیدی به بازی اضافه می‌کند. اما وقتی که با امید تجربه کردن یک بازی Co-Op و همراه با یک دوست به سراغ Unravel 2 می‌روید، بدون شک حوصله یکی از بازیکنان سر خواهد رفت؛ چرا که مثلا اگر در هر مرحله با ۱۰ معما روبهرو شویم، تقریبا نصف آن‌ها به‌تنهایی و با استفاده از یک یارنی هم قابل حل هستند و نیازی به همکاری دو کاراکتر ندارند.
اما از این مشکل بگذریم و به بحث قبلی‌مان برگردیم. اگر بخواهیم مقیاسی برای سنجش کیفیت بازی‌های ویدیویی داشته باشیم، طبیعتا همه‌چیز به دو حالت عالی و بد تقسیم نمی‌شود و این وسط، یک سری بازی‌ها هم هستند که نه تجربه‌ای عالی به حساب می‌آیند و نه تجربه‌ای بد. Unravel 2 دقیقا در همین قسمت قرار می‌گیرد و استودیو کلدوود، بازی‌ای ساخته که مشکل اساسی ندارد اما در عین حال، چیزی هم برای شگفت‌زده کردن مخاطبانش در چنته ندارد و چیزی به سبک پلتفرمر معمایی اضافه نمی‌کند. سازندگان در این بازی موفق شده‌اند مراحلی سرگرم‌کننده با معما‌های استاندارد خلق کنند و به همین دلیل، چند ساعتی که پای بازی می‌گذارید، خسته‌کننده نمی‌شود اما در عین حال، بازی برخلاف آثاری مثل Inside، معما یا جذابیت خاص دیگری هم ندارد که بتوان پس از تجربه بازی‌ها، مدت‌ها در مورد آن بحث و خلاقیت سازندگان را تحسین کرد. البته معیار سنجش موفقیت یک بازی، لزوما داشتن تغییرات انقلابی یا حتی معرفی یک سری المان‌های کاملا نو در سبک خودش نیست و خیلی از بازی‌ها، صرفا با بهتر کردن عناصر رایج یک سبک، تبدیل به تجربیاتی فراموش‌نشدنی شده‌اند ولی Unravel 2، حتی وقتی از این دید هم آن را بررسی کنیم، چیز جدیدی برای ارائه ندارد و اگر بخواهم خلاصه بگویم، بازی بیش‌تر شبیه به یک سری مرحله جدید برای نسخه قبلی است و اضافه شدن حالت Co-Op هم بهبود خیلی خاصی برای آن به‌حساب نمی‌آید. ولی خب با در نظر داشتن اینکه نسخه اول هم بازی خوب و با‌کیفیتی بود، می‌توان نتیجه گرفت که این مساله یک ایراد اساسی هم به حساب نمی‌آید و فقط، نباید از Unravel 2 انتظار یک بازی فوق‌العاده را داشت تا بتوان از آن لذت برد.
به عنوان نکات آخر در مورد گیم‌پلی، بد نیست به موضوعی بپردازیم که اشاره کوچکی به آن داشتیم. معمولا وقتی یک بازی پلتفرمر در کنار سکو‌بازی معما‌هایی هم به مخاطبش ارائه می‌کند، انتظار می‌رود که شاهد به چالش کشیده شدن ذهن برای حل این معما‌ها باشیم. ولی خب Unravel 2 خیلی از این حیث معما‌های خلاقانه‌ای ندارد و اکثر مواردی که در بازی وجود دارند، تقریبا به‌سادگی قابل حل هستند. حتی می‌توان گفت که معما‌های بازی، از یک اصل کلی پیروی می‌کنند و آن هم این است که شما، باید تا جایی که می‌توانید با یک شخصیت بازی را ادامه بدهید و در نقطه‌ای که حس کردید هیچ راهی برای پیشروی وجود ندارد، از کاراکتر دوم هم استفاده کنید و نهایتا با کمی تلاش جزئی، از معما‌های موجود عبور کنید. این وسط در چند قسمت شاهد طراحی معما‌ی خلاقانه هم هستیم ولی شاید این نوع پازل‌ها، نهایتا به تعداد انگشت‌تان دست برسند و در اکثر مواقع، معما‌های بازی به‌سادگی قابل حل هستند و چالش خاصی پیش روی گیمر قرار نمی‌دهند. همچنین با اینکه Unravel 2 تجربه نسبتا کوتاهی است و مراحل اصلی آن هم خیلی ارزش ندارند، اما یک سری مراحل چالشی در بازی وجود دارند که واقعا، سرگرم‌کننده هستند. انصافا، کیفیت طراحی مرحله در این مراحل سطح خوبی دارد و حتی برخلاف مراحل اصلی که صرفا انگار برای سرگرم کردن چند ساعته مخاطب طراحی شده‌اند، چالش نسبتا بالایی هم پیش روی شما می‌گذارند. پس اگر به دنبال مراحل سخت‌تری در Unravel 2 هستید، حتما مراحل چالشی آن را تجربه کنید که کم‌تعداد هم نیستند.
معمولا بررسی بازی‌ها را با پرداخت به داستان آن‌ها آغاز می‌کنیم اما دلیل اینکه تا به اینجا داستان را در این مطلب به کل کنار گذاشته‌ایم، این است که Unravel 2 از آن دست بازی‌هایی است که نیازی به داستان ندارند. درست است که سازندگان سعی می‌کنند با به تصویر کشیدن ارتباطاتی هرچند جزئی بین دو شخصیت و همچنین نشان دادن داستان فرار دو نوجوان از دست آدم‌ها در پس‌زمینه، داستانی هم در بازی خودشان روایت کنند، اما باور کنید نه بودن این داستان کمکی به بازی می‌کند و نه نبود آن می‌توانست ضربه‌ای به بازی بزند؛ چرا که در Unravel 2، همه‌چیز در مورد پریدن از روی سکو‌ها، فرار از تله‌ها و حل کردن یک سری معما است و سازندگان هم به‌خوبی تمرکز اصلی‌شان را روی این موارد گذاشته‌اند و اثری سرگرم‌کننده از این حیث تقدیم مخاطب‌شان می‌کنند و داستانی هم که در پس‌زمینه بازی روایت می‌شود، یک نوع عنصر جانبی است که بود و نبودش خیلی فرقی به حال بازی نمی‌کند.
اگر از جمله افرادی باشید که نسخه اول Unravel را تجربه کرده‌اند، به احتمال زیاد با من هم‌عقیده هستید که بازی، اتمسفر خیلی خوبی داشت و کلدوود، از حیث طراحی و موسیقی، تجربه خیلی خوبی را در اختیار مخاطبان بازی قرار داده بود. خب اگر از فضای بازی اول لذت برده‌اید، خبر خوبی برای‌تان دارم و آن هم اینکه در نسخه دوم، این اتمسفر حتی به مراتب بهتر هم شده است. زمانی که در اولین مراحل بازی هستیم و ماجراجویی‌های دو شخصیت بازی را در محیطی سرسبز دنبال می‌کنیم، تنها کاری که از ما برمی‌آید تحسین کیفیت بالای طراحی‌ها و همچنین موسیقی واقعا گوش‌نواز بازی است. بازی مخصوصا از حیث موسیقی واقعا عالی است و ساندترک‌های آن به‌حدی زیبا هستند که می‌توان حتی پس از تمام کردن Unravel 2 هم آن‌ها را به عنوان یک آلبوم موسیقی مجزا گوش داد. این کیفیت بالای فضاسازی، در ادامه هم حفظ می‌شود و مخصوصا طراحی متنوع مراحل بازی که در ادامه در محیط‌هایی چون یک کارخانه خطرناک هم جریان دارند، مزید بر علت می‌شود تا جو بازی تا پایان آن جذاب باقی بماند و هرگز حس تکراری شدن پیدا نکند.
Unravel 2 همچنین از بعد فنی هم شرایط خیلی خوبی دارد. درست است که اجرای روان یک بازی مثل Unravel 2 که خیلی افکت‌های گرافیکی سنگینی ندارد یک امتیاز مثبت نیست ولی باز هم دلیل نمی‌شود که اشاره‌ای به آن نکنیم. مخصوصا یک چیز در مورد Unravel 2 عالی است و آن هم طبیعی بودن فیزیکی بازی است. معما‌های Unravel 2 معمولا وابسته به فیزیک هستند و خوشبختانه بازی از این نظر به شکلی است که همه‌چیز، طبق محاسبات بازیکن پیش می‌رود و شاهد صحنه‌های اعصاب‌خردکنی نیستیم که به دلیل عجیب و غریب بودن فیزیک بازی، نتوانیم معما‌ها را به شکلی که در نظر داریم حل کنیم.
در مجموع، Unravel 2 به‌نوعی کیفیتی در حد نسخه اول دارد و این، اصلا بد نیست. استودیو کلدوود کاری را که در نسخه اول آغاز کرده بود، به‌خوبی در این نسخه هم ادامه داده است و هنوز هم پشت سر گذاشتن مراحل بازی با شخصیت‌های بامزه لذت‌بخش است. درست است که شاید Unravel 2 به عنوان یک بازی Co-Op چیز جدید و جذابی برای عرضه نداشته باشد و عملا باعث سر رفتن حوصله یکی از بازیکنان شود، ولی به عنوان یک تجربه پازل پلتفرمر که فقط ۲۰ دلار قیمت دارد، بازی ارزشمندی است. Unravel 2 هرگز در سطح یک شاهکار فراموش‌نشدنی در ژانر خودش ظاهر نمی‌شود اما در عین حال بازی‌ای است که پس از تمام کردن مراحل اصلی آن، آنقدر حس رضایت در شما وجود خواهد داشت که سراغ مراحل چالش بروید و تا مدتی، سرگرم پشت سر گذاشتن آن‌ها و به چالش کشیدن توانایی‌های خودتان شوید. پس اگر طرفدار بازی‌های پلتفرمر معمایی هستید، این روز‌ها Unravel 2 فرصت خوبی است تا برای مدتی وارد ماجراجویی در یک دنیای زیبا و با شخصیت‌های کاموایی دوست‌داشتنی شوید.
نویسنده: افشین پیروزی