نقد و بررسی Splinter Cell : Conviction

[Shervin]

این نقد کمی قدیمی شده ولی حیفمان آمد که مطلب نویسنده توانمندمان یعنی آقای علی حنیفی به هدر رود.

به نظر می رسد که " سام فیشر " کار بسیار خوبی را انجام داد که بعد از اتفاقات Double Agent بصورت ناگهانی مخفی شد. بطوری که حتی Ubisoft هم رد این مامور Third Echelon را گم کرد! چهار سال بعد از معرفی رسمی Conviction و تقریبا دوسال بعد از سری تغییر یافته، بالاخره بازی جدید Splinter Cell هم وارد بازار شد. البته نتایج بدست آمده از بازی همان چیزی نبود که طرفداران از یک اسپلینتر سل انتظار داشتند اما بازهم این بازی جذابیت های خاص خود را دارد.
داستان بازی از جایی شروع می شود که سام هنوز درگیر مرگ دخترش است. او دیگر یکی از مامورین عالی رتبه و با تجربه سازمان جاسوسی نیست و حتی فرمانده خود و Third Echelon و بهترین دوستش یعنی Irving Lambert را براثر سوءظن به قتل رسانده. سام بعد از کلی فرار و سفر کردن به جزیره مالتا در نزدیکی ایتالیا رفته تا شاید بتواند رد قاتل دخترش را پیدا کند که ناگهان یکی از همکاران قدیمی اش به نام " گریم " با او تماس می گیرد و او را راهنمایی می کند. پس از گذشت یکسری جریانات سام متوجه می شود که دختر او زنده است و چیزی بزرگتر از او و دخترش در میان است و آن چیز بزرگ مرگ و زندگی کل مردم شهر است. بنابراین او به همراه یکی از دوستان قدیمی اش به نام " ویکتور " سعی می کند که با سیستم جدید ایجاد شده در Third Echelon مبارزه کند و دخترش را دوباره ببیند. داستان معمولا یکی از مشخصه های اصلی این سری نبوده است و سازنده همیشه سعی داشته داستان را یک تم و محرک بداند تا این که آن را وارد بازی کند و بازیباز را بیشتر با وسایل و تجهیزات سام سرگرم می کرده. اما در Conviction این قضیه دیگر وجود ندارد و داستان بصورت خیلی قوی و گیرا حضور دارد. نکته ظریف در مورد داستان هم نحوه بیان آن است که خیلی ابتکاری است و تاثیر بسیار زیادی روی بازیباز دارد. با پیشرفت داستان و نشان داده شدن صحنه ها افکار سام بصورت ویدئو یا کلمات روی در و دیوار نقش می بنند که خیلی قشنگ است و جو خاصی دارد. معمولا بیشتر داستان مانند صحنه های فلش بک نشان داده می شود و صحنه های پس و پیش شما را وادار به حدس زدن در مورد داستان می کند که معمولا حدس هایتان هم غلط از آب درمی آید! به غیر از این شخصیت پردازی هم در بازی جدید خیلی قوی تر شده است و می توان گفت کل داستان حول سام فیشر شکل می گیرد. طبق گفته های ویکتور دیگر سام همان فرد قبلی نیست و او مرده است؛ یعنی آمریکا او را کشت و از او خواست که خودش را قربانی کند و مجبورش کرد که از حدش خارج شود. همانطور که از این حرفها برمی آید دیگر سام به هیچ کسی اعتماد ندارد حتی به بهترین دوستش. او کمی منزوی تر شده است و هنگام حرف زدن بیشتر کنایه بکار می برد و صدایش کمی آرام تر شده است اما خشم وجودش نه. این ها را می شود در داخل بازی و به هنگام حرف کشیدن از قربانیان فهمید که سام چقدر عوض شده است. متاسفانه در مورد بقیه شخصیت های بازی اطلاعات زیادی نمی شود فهمید ولی در همین حد هم خیلی عالی است. در کل داستان بازی بسیار زیبا کار شده است و یکی از بهترین ها در سری اسپلینتر سل است.

در مورد گیم پلی بازی حرف و حدیث های زیادی وجود دارد. بعضی ها می گویند که SC با این بازی به یک شوتر تبدیل شده است و بعضی دیگر می گویند که نوآوری این بازی خیلی بالا رفته است. مسئله این است که هیچ کدام از این دوحرف درست نیست. درواقع بازی Conviction همان گیم پلی قبلی را دارد با این تفاوت که آن ترس قبلی ناشی از دیده شدن در بازی وجود ندارد. به این معنی که کمی از مخفی کاری کاسته شده و به اکشن اضافه شده است. این بازی همان چیز قبلی نیست که ما بعنوان Splinter Cell می شناختیم اما حجم تغییرات خیلی هم زیاد نبوده است. دیگر مانند Sam Fisher قبلی نیازی به باز کردن قفل یا جابه جا کردن بدن نگهبان ها نیست و آن احتیاط قبلی را در این بازی نیاز ندارید. با وجود قابلیتی مانند Mark & Execute گیم پلی بازی تغییرات خوبی داشته و هنوز جذابیت خود را نگه داشته است. زیاد نگران نباشید چون SC هنوز یک بازی مخفی کاری است و شما بیشتر وقت ها در سایه ها هستید و از یک گوشه به گوشه دیگر می خزید و سعی در مخفی بودن دارید. Interface بازی هم بسیار جالب است و روی در و دیوار نشان داده می شود. به هنگام رفتن از یک کاور به دیگری هم مکانیزم خاصی وجود ندارد و دوربین معمولا آنچه را که لازم است ببینید به شما نشان می دهد. لازم نیست که در این بازی به اندازه بازی های قبلی به همه چیز توجه کنید یا این که زیاد سر و صدا کنید یا از چراغ ها دوری کنید. در کل Sam از دو روش می تواند دشمن را از پا دربیاورد: حمله با دست و حمله با اسلحه. حمله با دست وقتی انجام می شود که دشمن Sam را نبیند و او با چند ضربه به نقاط حساس او را ازپا در می آورد. همچنین شما می توانید گروگان هم بگیرید و او را از شیشه به بیرون پرت کنید یا سرش را دیوار بکوبید. این گونه حرکت برای Sam قابلیت M&E را آزاد می کند. به اینصورت که هربار شما فردی را با دست می زنید این قابلیت آزاد شده و با استفاده از آن، این قابلیت خالی می شود. Mark & Execute یک نوع حمله سریع با اسلحه است. شما برای سهولت در تیراندازی و سرعت بیشتر چند نفر را از قبل نشانه گذاری می کنید و به هنگام نیاز با فشار دادن یک دکمه دشمنان Mark شده را می کشید. این کشتن هم خیلی سریع و جالب انجام می شود و Sam با سرعت و نشانه گیری باور نکردنی طی چند ثانیه همه دشمنان را HeadShot می کند. یک بخش دیگر هم برای اعتراف گرفتن وجود دارد که Sam می تواند با استفاده از اشیا داخل محیط فرد را کتک بزند و از او حرف بکشد. متاسفانه غیر از این قابلیت دیگر چیز خاصی در گیم پلی دیده نمی شود و می توان به نوعی آن را ناجی بازی دانست اما Sam تجهیزات دیگری مانند EMP و نارنجک و دوربین هم با خود دارد. یک سورپرایز جالب هم در بازی وجود دارد و آن این است که دوربین سه چراغه Sam در یکی از مراحل به کمک او می آید اما مانند قبل عمل نمی کند. تعداد اسلحه های قابل استفاده در بازی خیلی زیاد نیست اما کافی است. با پیشرفت بازی شما می توانید اسلحه های خود را آپگرید کنید و برای مثال برای آن ها صداخفه کن یا دوربین بگذارید. با عرض تاسف بسیار باید به این مسئله اقرار کرد که بخش تکنفره آن چیزی که شما می خواهید را ندارد و با سخت ترین درجه تنها هشت یا هفت ساعت به طول می انجامد اما بخش چند نفره واقعا سرگرم کننده است. مخصوصا بخش Co-Op که سراسر هیجان است و باید با همکاری متقابل و دونفری مرحله را پیش ببرید. اگر با X360 بازی می کنید می توانید این بخش را بصورت Split Screen بازی کنید و PCبازها باید با System Link این کار را انجام بدهند. در کل بخش گیم پلی نه آن چیزی است که توقعش را داشتید و نه خیلی بد است که نتوان آن را تحمل کرد بلکه یک چیز متوسط است که ارزش امتحان کردن را دارد.

گرافیک بازی اصلا آن چیزی که می خواهید نیست. نمی توان انتقاد زیادی به آن وارد کرد اما آن چیزی که یک بازی مدرن داشته باشد را ندارد. موتور گرافیکی بازی، نسخه دستکاری شده Unreal Engine 2.5 است که LEAD نام دارد و به همین دلیل است که در بازی لبه مدل ها کمی ناخوشایند به نظر می رسد و کل تکسچرینگ بازی بد به چشم می آید. اما طراحی صورت عالی بوده است بخصوص برای Sam و Vic که مشخص است وقت زیادی برای آن صرف شده است. محیط های بازی هم جزئیات بسیار بالا و تنوع خوبی دارند. همچنین یک قابلیت خیلی خوب هم این است که وقتی در سایه ها مخفی می شوید تمام رنگ ها از بین می رود و صحنه سیاه و سفید می شود که در نوع خودش خیلی زیباست. در کل می توان از معایب گرافیک چشم پوشی کرد ولی اصلا این بازی از نظر گرافیکی نمی تواند یک رقیب حتی برای بازیهای قدیمی تر به حساب بیاید.
با نگاهی کلی می توان Splinter Cell Conviction را یک دید متفاوت به بازیهای مخفی کاری دانست که تحول خوبی در آنها ایجاد کرد. با این بازی همانی نشد که طرفداران می خواستند اما هنوز جذابیت های دارد که هیچ بازی دیگری از آن برخوردار نیست و این ها را باید مدیون San Fisher باشیم. داستان بازی در آخر ناتمام و باز گذاشته شد و باید منتظر نسخه های جدیدتر باشیم اما این بازی را هم از دست ندهید و اگر یکی از طرفداران قدیمی SC هستید، این بازی را تجربه کنید./



نوشته : علی حنیفی - مجله گیمفا

[arn31]

دست شما درد نکنه بسیار بسیار ممنون ! :D ;)

[kasra]

فوق العاده بود اینجور مطالب هیچ وقت قدیمی نمیشه !!

[Angel Of Death]

بسیار نقده خوبی بودش دقیقا مثل بازیش.