چگونه Persona و Pokémon موجب جوانتر شدن ما میشوند

[Tidus]

یکی از هنرمندان سده ی 20 ام میلادی به نام کارل تئودور درایر، در مقاله ای از قول هایتریش هاینه نقل کرد : " هر جا که کلام نتواند پیش رود، موسیقی آغاز میشود ". در بسیاری از اوقات در زندگی روزمه پیش آمده که کلام و مراودات در مفهوم سازی های منطقی، علمی و حتی در برخی از موارد فلسفی درک و شکل ناتوانی در ذهن مخاطب یا مخاطبان پیدا میکند و پیش میآید که به جنبه های متعدد هنری، برای بیان و کنکاش دقیق در معنا در ذهن مخاطب پناه برده ایم. از هنر به دلیل بازگشتش به احساسات انسانی و منش بیانگری تمام کمال اش در موضوعات مختلف، کارایی بسیاری در انتقال تجربیات درونی و باطنی زندگی آدمی دارد و گاهاً به شکل رازآلودی منجر به اتفاقاتی میشود که تاثیر بسزایی بر سیر زندگی بشریت گذاشته است. به همین علت است که هنر به خاطر نوع و صورت ارتباطیش در هر شکلی همیشه در جایگاهی خاصی قرار میگیرد و مهم جلوه میکند.
در گذشته بسیاری از ما نوجوان بودیم، وقتی خبر مهمی در اخبار یا در محله و شهر ما پخش میشد با دوستان مدرسه ای خود گروهی را تشکیل میدادیم برای جستجو و بحث در زمینهای مختلف رویداد مربوطه، بدون آنکه به این فکر کنیم که از چه جنس شخصیت هستیم و در چه خانواده ای بزرگ شده ایم.هیچ وقت افرادی که حول این رویداد مرموز گرده هم گروهی را تشکیل می دادیم به همدیگر وابستگی ای به معنای دارا بودن علایق و افکار کاملاً یکسان، نداشته ایم، هر کجا که گروهی به طبع موضوعات مختلف جاری مانند یک تیم فوتبال شکل میدادیم همه بدون احتساب دغدغه های ذهنی که دارا بودند در تلاش برای یک جمع میکوشیدیم، حتی در صدد رفع مشکلات یکدیگر بر میآمدیم.
در این شکل از تجمع ها که از لحظات زندگی و خاطرات خوب هر شخص در رده سنی نوجوانی محسوب میشود بسیار ساده، تنها خواسته ها علایق و منافع مشترک جمعی است که منجر به اشتیاق افراد در قوی تر شدن رابطه ها در مسیر یک آزاد راه بی حد و مرز و بدور از افکار و تحلیلات شخصی میشود. این شکل از دوستی ها متاثر از پای گذاشتن شخص به سنین بالاتر رنگ خود را کم کم از دست میدهد، و فرد را وارده وادی مسئولستهای سنگینی میکند که گاهاً شخص خود را هم فراموش میکند و مراتب تجربه نشان داده است که شخص به پدیده ی واپسگرایی روی میآورد. بواسطه ی هنر هشتم اما، راهی پیش رو قرار گرفته شد که پایگذاریی از این شکل احساسات از دست رفته ی انسانی بود و با تکیه بر نوع ارتباط و هدف خود این مهم را به سر منزل مقصود رسانید. نوع برخورد هنر هشتم، جلوه گر در برخی از بازیها دلیلی شد برای تبلور حسی که حالا بازسازی آن موجب میشود برای لحظاتی جوانتر بودن را با تمام وجود چشید.



Persona از آن جمله بازیهایی است که به نوجوان اجازه میدهد نوجوان واقعی باشد. همدیگر را ملاقات کنند، بیرون بروند، با هم شوخی کنند و با کسانی که بهشان اعتماد دارند درباره ی مشکلات و اتفاقات صحبت کنند. از این رو Persona باعث میشود فکر کنید دوباره جوانتر شده اید حتی با توجه به این که هنوز محیطهای آموزشی را ترک نکرده اید و شاید تحصیلات را پیش روی خود داردید. جمع شدن دوستان در Persona مخلوط جالبی از افراد با گذشته های و علایق مختلف است که همگی تحت شرایط محیط و پیشامدها کنار هم قرار میگرند و تشکیل گروهی به هم پیوسته را میدهند. بازی در نزدیک 80 ساعت گیم پلی خود تعداد زیادی از روابط اجتماعی را به وجود یا ترکیب میکند این شکل از ترکیب کارکترهای بازی خط ارتباطی مستحکمی را میان آنها برقرار میکند،که بعضی از اوقات از کنارشان رد میشوید و یا در بعضی از موارد کار زیادی با هوش مصنوعی بازی انجام داده نمیشود. در طول بازی به شهری به نام inaba برده میشوید در آن محل زندگی میکنید نفس میکشید و فعالیتهایی انجام میدهید، اما هنگام آن که زمان که ترک بازی میرسد دچار حس ناراحتی و دلتنگی میشوید. در کل تجربه ی بازی شامل یک تجربه شاهکار از سپری کردن 1 سال با دوستان خوب است.
هنگامی که بازی ای شروع میشود، هر شخصی که به طور تجربی داستان را آغاز میکند فقط به این توجه دارد که یک ابتدا را میبیند و یک انتها را در بازی وجود خواهد داشت، در بسیاری از بازیها چالشهای داستانی در طول داستان سرایی بازی به نوعی شخص را به دنبال خود میکشد، ولی در Persona در طول روایت داستان در طی مراحل بازی به طور اختیاری فرد هیچ وقت از حرکت و پیشرفت بازنمیایستد. و جزئیات داستانی درون بازی آنقدر بر پایه هایه استواری بنا شده اند که پایان عالی بازی کاملاً شخص را از جریان بازی بیرون می آورد همانطور که وارده بازی کرده بود. و حال آنکه تجربه ی بازی به طور ناگهانی به پایان رسیده و ادامه ای دیگر وجود ندارد با در نظر داشتن اینکه بازی طولانی است ولی مانند اکثر بازیها دارای پایانی محدود و مشخص است که وجهه تمایز آن با همان اکثریت بازیها در همراه ساختن بازیباز با زندگی ست به طوری که آغاز و پایان راه اصلی داستان در تکه ی دوم از هدف بازی قرار میگیرد.



عنوان بعدی که در این مقوله مورد بررسی قرار خواهد گرفت بازی Pokémon است که شخص را به حس جوانی در خود هدایت میکند، زاده ی ذهن مبتکر و خلاق شخصی به نام Satoshi Tajiri بود، از سال 1996 با اولین نسخه بازی از این سری به نام Pocket Monsters Aka and Midori برای پلتفرم Game Boy عرضه شد از همان ابتدای عرضه این بازی بر روی یک کنسول Handheld هدف مسابقه و رقابت جمعی بین گروهی از طرفداران پوکیمون در گذشته قرار گرفت، و به سرعت توانست با سیاستی مثبت عده ای را که از زندگی روزمره ی خود برای لحظاتی بیرون آمدند برای گذران لحظات خوبی دور یکدیگر جمع کند. Pocket Monsters Aka and Midori جایی را فراهم ساخت که هیچ محدودیتی در آن وجود نداشت. تبادل تجربیات، مسابقه و تمام کاره هایی که حول این بازی شکل گرفت تماماً یاد و خاطره خوبی زمانی بود که بازیبازان دور هم جمع میشدند و این تجمع ها آنقدر رو به افزایش پیش رفت که بازار خرید و فروش کارتهای انیمه ی بازی که شامل مشخصات هر کدام از پوکیمونهای بود میشد. لیکن عرضه Pokeman Black & White زنده کننده ی بسیاری از خاطرات آن دوران بود. با توجه به اینکه جنبه های اجتماعی بازیهای قبلی به نوعی در زمان خود سیر تکامل یافته ای داشت، بازی کردن آنلاین تجربه ی کاملاً متفاوتی را پدید آورد، و توانست با حفظ ارزشها و حرکت به سمت پیشرفت بار دیگر طرفداران پوکیمون را از هر سن و هر عقبه ای در تجربه این بازی به ملاقات یکدیگر دعوت کرد، که بیش از پیش به جذابیتهای بازی افزود.
نقطه ی قوت و ظرافت هسته ی اصلی بازی جایی ست که بازی جذابیتهای انیمه گونه خود را با تجربه ی اولیه ی بازیکن در پیدا کردن 150 پوکیمون ترکیب میکند، که باعث درهم آمیختن و زنده شدن تمامی خاطرات خوشی ست که بازیباز در یکی از آن کارتهای بازی ساعتها خیره میشد و یک تجربه ی نوستالژیک را خلق میکرد که به فرد آن احساس شگفتی و اکتشافه دوران خوش نوجوانی و رقابتهای جمعی آن دوران را برمیگرداند، و همچنین با توجه به رویه ی موفق بازی در جذب مخاطب جمع تازه ای را در کنار هم شکل میدهد و میپروراند، تا لحظه ای هم که شده هر شخص با هر مدل افکاری و هر سنی و شخصیتی از خلق چنین لحظات جذابی لذت ببرد. لذتی که تجربه آن موجب جوان شدن شما ست. موجودیت بازی طی این مدت مقداری بزرگتر و پیچیده تر شده است دیگر بازی که به آن میپردازید به جای آنکه 12 ساله باشد، بشتر 16 ساله نزدیک است. و این تم رشد و بزرگشدن در بازی کل تجارب را در بازی پخش کرده است. وقتی بزرگ شدید میخواهید چی کار کنید؟ چه چیز هایی با گذشت زمان تغییر می کند؟ آیا آماده ترک خانه هستید ؟ در حالی که این سوالات تقریبا در هر نسخه بازی Pokémon پرسیده میشود، در اکثر مواقع یک چیز جدیدی وجود داشته که شما هیچ وقت به طور کامل آن را مشاهده و یا تجربه نکردید. .بازیکنان همیشه مثل یک بچه به دام میفتند با بیگناهی تمام همراه بازی میشوند، اما در Black & White آن چیز جدید بیشتر به واقعیت نزدیک است،

بچه مدرسه ای های جوان در دنیای بزرگ خودشان گشت و گذار و جستجو می کنند، همراه با بازیبازانی که تجربه ی اول آنها ست که Pokémon را کشف می کنند، اینها چیز هایی است که در طول زمان رخ داده که درابتدا بازی حس جاری نوستاژیک و به دنبال یک چیز جدید بودن را در عین حال به بازیباز القا میکند.در بازی کمتر محیطهای freeze-framed وجود دارد و فقدان یک دید سیاه و سفید از اخلاقیات در دنیا فرم زیبایی است که موارد خاکستری افزون در دنیا را به تصویر میکشد.موارد یاد گرفتنی زیاد و مشکلات و موضلات اسف بار بیشتری در این دنیا به وجود آمده است. به طور کلی این برداشت که بزرگ شدن بدبختی و افسردگیست حس معقولی نیست و همه به این منظور واقفند، ولی به بلوغ بازی Black & White خوشامد میگوییم، که این سری بازیها سرانجام همگام با رشد طرفدارانش رشد میکند و با کوچک بودن آنها کوچک میشود.

در هرحال برای کسی که حدود 23 ساله است بازی خاطرات نوجوانی را با خاطرات سالهای اول دبیرستان ترکیب می کند. بازی به صورت فوق العاده زیباست که باعث بازآفرینی احساسات نوستالژیک و نزدیکتر به واقعیت و بیشتر شبیه به نسل چهارم (نسخه های Diamond, Pearl, Platinum, HeartGold و SoulSilver) محسوب میشود با اینکه یکی از موفقترینها در نسل هفتم است.برای نزدیک به شست ساعت در بازی غرق میشوید و دوباره احساس میکنید جوان شده اید.با تمام مسائلی که در زندگی یک جوان وجود دارد(ارتباطات وام دانشجویی اشتغال و پیدا کردن شخصیت) برگشت به ده سال قبل خوشایند خواهد بود.فکر میکنم حالا کارم با Pokémon Black تمام شده است و می خواهم به سراغ یک بازی جدید برای افراد بالغ برم گرچه بازیهای زیادی برای افراد بالغ مثل L.A. Noire وجود دارد، یا خواندن یک کتاب بلند و جذاب که نمی تواند زیاد من را به یاد سالهای نوجوانی ام بیاندازد. مطمئنا خاطرات بسیار زیبا هستند ولی من بیش از حد به خاطرات این سالها، روی آوردم. به هر حال من از هر دو این بازیها به خاطر کمک به من و نیز یاد آوری خاطراتم قدر دانی می کنم حتی اگر تنها یک یا دو ماه برای جوان شدن وقت داشتم.