09-26-2015, 06:32 PM
(آخرین ویرایش: 09-26-2015, 07:07 PM، توسط Punished Snake.)
مرسی بابت نقد. خیلی زیبا بود؛ هرچند اصلاً با نمره موافق نیستم.
MGSV: TPP به‌شخصه برای من ناامیدکننده‌ترین بازی زندگیم بود و اصلاً باورش سخته بعد از این همه سال و اون همه بحث و مقاله آخرش با این روبه‌رو بشم.
این بازی واقعاً ضعیف‌ترین متال‌گیر (با ارفاق حداقل بین شماره‌دارها) هست.
اول از داستان شروع کنم که ضعیف‌ترین بخش بازیِ. روایت که به‌شدت پراکنده و نوارها هم که اصلاً به ترتیب به آدم داده نمی‌شه و تا تموم نکنه نمی‌فهمه درست‌وحسابی قضیه‌ی نوارها رو.
اصلاً همین نوار بلای جون بازی شده. نمی‌فهمم اصلاً فلسفه‌شون رو. همه‌ی این‌ها می‌تونستن به میان‌پرده‌های معروف و زیبایی تبدیل بشن. من که فکر نمی‌کنم کسی میان‌پرده‌های سینمایی کوجیما که چاشنی تخیل هم قاطیش هست رو به این نوارهای حوصله‌سربر ترجیح بده!
کوجیما ازش خیلی انتقاد شد بابت این میان‌پرده‌های زیاد. این هم اوجش زمان عرضه‌ی MGS4: Guns of the Patriots بود که محتوای خود بازی می‌شد گفت از میان‌پرده‌ها کم‌تر بود. حالا کوجیما اومده به این موج منفی که بازی‌ساز نیست واکنش بده اما خراب کرده همه‌چی رو.
میان‌پرده‌ها با اینکه خیلی جذابند اما کم‌ان و اکثرشون هم تو اتاق‌های «مادر بیس» روایت می‌شه.
نکته‌ی بعدی اینکه داستان اصلاً هیجان‌انگیز نیست. هیچ شخصیت خاصی هم تو بازی نبود همه‌اش رو تو تریلرها دیدیم. یه سری شخصیت‌های دیگه هم که هویتشون مجهول بود آخرش دیدیم فقط بودن که باشن! نمونه‌اش «الای». خب هویتش رو نمی‌گم اما خودتون هویت آینده‌اش رو توی نسخه‌های بعدی (MGS1 رو می‌گم) با این حضور تو این نسخه مقایسه کنید تا ببینید چه‌قدر شخصیت ضعیفی هست. یا حتی همین «سایکو مانتیس».
اصلاً یکی از مشکل‌های بازی تریلرهای قبل عرضه هستش. کوجیما تک‌تک صحنه‌ها رو توی تریلرها نشون داده. میان‌پرده‌ها هم خیلی کمن و کوجیما هم تو تریلرهای داستانی همه رو نشون داده.
نقش آسلات تو این بازی فاجعه هستش. آسِلات یکی از بهترین شخصیت‌های منفی این سری بود که تو همه نسخه‌ها نقش خیلی پررنگی داشت اما اینجا رسماً فقط بود که باشه!
لال بودن بیگ باس هم به‌شدت بد بود. من اصلاً با صدای کیفر (که خیلی اتفاقاً عالی هستش) هیچ مشکلی ندارم اما اینکه بیگ باس دیگه اون حرف‌های فلسفی و عمیق رو نمی‌گه بده. حتی همون یه ذره دیالوگ‌هاش هم به حرف‌های خیلی ساده و بی‌محتوا ختم می‌شه.
پرداختن به اصول بچه‌های جنگ و «زبان» هم بسیار جالب و عمیق بود. «جمجمه سوخته» واقعاً یکی از بهترین آنتاگونیست‌های این سری بود. بقیه آنتاگونیست‌های بازی ختم می‌شدن تو ضرب‌وزور و بمب و اتم، اما این بشر خیلی لایه‌ای و فلسفی بود. واقعاً عالی و غیرقابل پیش‌بینی اما متاْسفانه کوجیما آخرش از پتانسیلش درست استفاده نکرد و رسماً تبدیلش کرد به یه آدم‌بدِ معمولی و ساده.
راستش حرف برای داستان زیاده، اما آخرش می‌رسم به پایان که بدون شک ضعیف‌ترین پایان کل سری رو داشت. کل داستان این سری رو برد زیر سؤال و شخصیت بیگ باس (که نسبت به سالید اسنیک ترجیحش می‌دم) رو واسه‌ام به‌کل خراب کرد. تازه اصلاً خبری هم از بستن حلقه‌ی سری نبود و بدتر این حلقه رو پیچ‌درپیچ کرد.
گیم‌پلی هم والا نکات مثبت که خیلی داره و همه هم شنیدیم اما نکته‌ی منفی بزرگش تکراری بودن مراحل هست. بازی با اینکه یکی از طولانی‌ترین خط‌های داستانی رو بین بازی‌ها داره، اما بیش‌ترش کش‌دادن‌های بیهوده و بی‌جا هست. یه سری مراحل هم که نقش خاصی تو پیشبرد مراحل ندارن. واقعاً کسی بعد از اون Prologue شاهکارِ بازی (برای من بهترین فصل افتتاحیه رو بین بازی‌ها داشت) توقع داشت بعدش این‌قدر مراحل بی‌محتوا و پوچ و تکراری بشه؟
باس‌فایت‌ها هم که... بعد از نسخه سه یکمی کوجیما تو ساخت باس‌فایت‌ها لنگ زد و این مشکل تو «سفیر صلح» بیش‌تر شد تا اینکه آخرش رسیدیم به این فانتوم پین. والا نمی‌دونم اسم این‌هایی که باهاشون مبارزه کردیم رو می‌شه باس‌فایت گذاشت یا نه چون مقابل قبلی‌ها ضعف زیادی دارن. اول اینکه خیلی مسخرست با همه‌شون با یه شیوه‌ی تکراری هی چند بار می‌جنگیم. بعد هم خیلی جالبه با کسایی که توقع می‌رفت مبارزه کنیم آخرش مبارزه‌آی نکردیم. بعد من دوست داشتم حالا که از یه باس‌فایت هی چند بار استفاده می‌شه بعدش اون‌ها هم شیوه‌ی مبارزه‌هاشون رو تغییر بدن. یه چیزی مثل Vulcan Raven که اول تو تانک باش جنگیدیم بعد یه محیط دیگه اونم با مینی‌گانی که داشت. مشکل دیگه‌ی باس‌فایت‌ها هم بی‌هویت بودنشونه و اینکه نقطه ضعف خاص یا چالشی ندارن. مبارزه با Quiet هم ازش توقع زیادتری می‌رفت. وقتی کوجیما می‌گه دوست داشت مبارزه با The End هفته‌ها طول بکشه اما به‌خاطر ضعف‌های اون موقع نتونسته خودبه‌خود آدم فکر می‌کنه کوآیت هم قراره مثل دِ اند خفن باشه که این‌طوری نشد.
و البته بگذریم که بازی تو بخش موسیقی هم به گردپای قبلی‌هاش نزدیک نمی‌شه. که بیش‌تر مشکل از نبود میان‌پردست.
تقریباً می‌تونم بگم هر بازی دیگه‌ای بود این‌قدر بهش سخت نگاه نمی‌کردم، اما از کوجیما و سطح کاری‌اش خیلی خیلی توقع بیش‌تری می‌رفت. من هنوز موندم چرا منتقدها همچین نمراتی به بازی دادن! احتمالاً با این دید رفتن سراغ بازی که دارن یه IP جدید رو تجربه می‌کنن که دراین‌صورت بازی نمره‌ی بالایی در حد 8.5 یا 8 پیدا می‌کنه اما در مقایسه با قبلی‌ها متاْسفانه فوقش نمره‌ی 6-7 می‌تونه بگیره.
والا این روزها درباره بازی زیاد بحث کردم و گله‌هام نسبت به این بازی خیلی خیلی بیش‌تر از این‌هاست. اما باز هم شخص کوجیما برای من شخص قابل‌احترامی هست با وجود خلق فانتوم پین. باز هم نمی‌شه 25 سال زحمت جانانه رو برای سری‌های قبلی مخصوصاً نسخه‌های اول و سوم رو نادیده گرفت اما واقعاً این روزها بدترین روزهای دوران گیمریم بود با وجود عرضه‌ی این شماره.
باز هم تشکر از نقد.
پ.ن: دلم برای نام‌کاربریم می‌سوزه الآن..gif "S0 (50)")
MGSV: TPP به‌شخصه برای من ناامیدکننده‌ترین بازی زندگیم بود و اصلاً باورش سخته بعد از این همه سال و اون همه بحث و مقاله آخرش با این روبه‌رو بشم.
این بازی واقعاً ضعیف‌ترین متال‌گیر (با ارفاق حداقل بین شماره‌دارها) هست.
اول از داستان شروع کنم که ضعیف‌ترین بخش بازیِ. روایت که به‌شدت پراکنده و نوارها هم که اصلاً به ترتیب به آدم داده نمی‌شه و تا تموم نکنه نمی‌فهمه درست‌وحسابی قضیه‌ی نوارها رو.
اصلاً همین نوار بلای جون بازی شده. نمی‌فهمم اصلاً فلسفه‌شون رو. همه‌ی این‌ها می‌تونستن به میان‌پرده‌های معروف و زیبایی تبدیل بشن. من که فکر نمی‌کنم کسی میان‌پرده‌های سینمایی کوجیما که چاشنی تخیل هم قاطیش هست رو به این نوارهای حوصله‌سربر ترجیح بده!
کوجیما ازش خیلی انتقاد شد بابت این میان‌پرده‌های زیاد. این هم اوجش زمان عرضه‌ی MGS4: Guns of the Patriots بود که محتوای خود بازی می‌شد گفت از میان‌پرده‌ها کم‌تر بود. حالا کوجیما اومده به این موج منفی که بازی‌ساز نیست واکنش بده اما خراب کرده همه‌چی رو.
میان‌پرده‌ها با اینکه خیلی جذابند اما کم‌ان و اکثرشون هم تو اتاق‌های «مادر بیس» روایت می‌شه.
نکته‌ی بعدی اینکه داستان اصلاً هیجان‌انگیز نیست. هیچ شخصیت خاصی هم تو بازی نبود همه‌اش رو تو تریلرها دیدیم. یه سری شخصیت‌های دیگه هم که هویتشون مجهول بود آخرش دیدیم فقط بودن که باشن! نمونه‌اش «الای». خب هویتش رو نمی‌گم اما خودتون هویت آینده‌اش رو توی نسخه‌های بعدی (MGS1 رو می‌گم) با این حضور تو این نسخه مقایسه کنید تا ببینید چه‌قدر شخصیت ضعیفی هست. یا حتی همین «سایکو مانتیس».
اصلاً یکی از مشکل‌های بازی تریلرهای قبل عرضه هستش. کوجیما تک‌تک صحنه‌ها رو توی تریلرها نشون داده. میان‌پرده‌ها هم خیلی کمن و کوجیما هم تو تریلرهای داستانی همه رو نشون داده.
نقش آسلات تو این بازی فاجعه هستش. آسِلات یکی از بهترین شخصیت‌های منفی این سری بود که تو همه نسخه‌ها نقش خیلی پررنگی داشت اما اینجا رسماً فقط بود که باشه!
لال بودن بیگ باس هم به‌شدت بد بود. من اصلاً با صدای کیفر (که خیلی اتفاقاً عالی هستش) هیچ مشکلی ندارم اما اینکه بیگ باس دیگه اون حرف‌های فلسفی و عمیق رو نمی‌گه بده. حتی همون یه ذره دیالوگ‌هاش هم به حرف‌های خیلی ساده و بی‌محتوا ختم می‌شه.
پرداختن به اصول بچه‌های جنگ و «زبان» هم بسیار جالب و عمیق بود. «جمجمه سوخته» واقعاً یکی از بهترین آنتاگونیست‌های این سری بود. بقیه آنتاگونیست‌های بازی ختم می‌شدن تو ضرب‌وزور و بمب و اتم، اما این بشر خیلی لایه‌ای و فلسفی بود. واقعاً عالی و غیرقابل پیش‌بینی اما متاْسفانه کوجیما آخرش از پتانسیلش درست استفاده نکرد و رسماً تبدیلش کرد به یه آدم‌بدِ معمولی و ساده.
راستش حرف برای داستان زیاده، اما آخرش می‌رسم به پایان که بدون شک ضعیف‌ترین پایان کل سری رو داشت. کل داستان این سری رو برد زیر سؤال و شخصیت بیگ باس (که نسبت به سالید اسنیک ترجیحش می‌دم) رو واسه‌ام به‌کل خراب کرد. تازه اصلاً خبری هم از بستن حلقه‌ی سری نبود و بدتر این حلقه رو پیچ‌درپیچ کرد.
گیم‌پلی هم والا نکات مثبت که خیلی داره و همه هم شنیدیم اما نکته‌ی منفی بزرگش تکراری بودن مراحل هست. بازی با اینکه یکی از طولانی‌ترین خط‌های داستانی رو بین بازی‌ها داره، اما بیش‌ترش کش‌دادن‌های بیهوده و بی‌جا هست. یه سری مراحل هم که نقش خاصی تو پیشبرد مراحل ندارن. واقعاً کسی بعد از اون Prologue شاهکارِ بازی (برای من بهترین فصل افتتاحیه رو بین بازی‌ها داشت) توقع داشت بعدش این‌قدر مراحل بی‌محتوا و پوچ و تکراری بشه؟
باس‌فایت‌ها هم که... بعد از نسخه سه یکمی کوجیما تو ساخت باس‌فایت‌ها لنگ زد و این مشکل تو «سفیر صلح» بیش‌تر شد تا اینکه آخرش رسیدیم به این فانتوم پین. والا نمی‌دونم اسم این‌هایی که باهاشون مبارزه کردیم رو می‌شه باس‌فایت گذاشت یا نه چون مقابل قبلی‌ها ضعف زیادی دارن. اول اینکه خیلی مسخرست با همه‌شون با یه شیوه‌ی تکراری هی چند بار می‌جنگیم. بعد هم خیلی جالبه با کسایی که توقع می‌رفت مبارزه کنیم آخرش مبارزه‌آی نکردیم. بعد من دوست داشتم حالا که از یه باس‌فایت هی چند بار استفاده می‌شه بعدش اون‌ها هم شیوه‌ی مبارزه‌هاشون رو تغییر بدن. یه چیزی مثل Vulcan Raven که اول تو تانک باش جنگیدیم بعد یه محیط دیگه اونم با مینی‌گانی که داشت. مشکل دیگه‌ی باس‌فایت‌ها هم بی‌هویت بودنشونه و اینکه نقطه ضعف خاص یا چالشی ندارن. مبارزه با Quiet هم ازش توقع زیادتری می‌رفت. وقتی کوجیما می‌گه دوست داشت مبارزه با The End هفته‌ها طول بکشه اما به‌خاطر ضعف‌های اون موقع نتونسته خودبه‌خود آدم فکر می‌کنه کوآیت هم قراره مثل دِ اند خفن باشه که این‌طوری نشد.
و البته بگذریم که بازی تو بخش موسیقی هم به گردپای قبلی‌هاش نزدیک نمی‌شه. که بیش‌تر مشکل از نبود میان‌پردست.
تقریباً می‌تونم بگم هر بازی دیگه‌ای بود این‌قدر بهش سخت نگاه نمی‌کردم، اما از کوجیما و سطح کاری‌اش خیلی خیلی توقع بیش‌تری می‌رفت. من هنوز موندم چرا منتقدها همچین نمراتی به بازی دادن! احتمالاً با این دید رفتن سراغ بازی که دارن یه IP جدید رو تجربه می‌کنن که دراین‌صورت بازی نمره‌ی بالایی در حد 8.5 یا 8 پیدا می‌کنه اما در مقایسه با قبلی‌ها متاْسفانه فوقش نمره‌ی 6-7 می‌تونه بگیره.
والا این روزها درباره بازی زیاد بحث کردم و گله‌هام نسبت به این بازی خیلی خیلی بیش‌تر از این‌هاست. اما باز هم شخص کوجیما برای من شخص قابل‌احترامی هست با وجود خلق فانتوم پین. باز هم نمی‌شه 25 سال زحمت جانانه رو برای سری‌های قبلی مخصوصاً نسخه‌های اول و سوم رو نادیده گرفت اما واقعاً این روزها بدترین روزهای دوران گیمریم بود با وجود عرضه‌ی این شماره.
باز هم تشکر از نقد.
پ.ن: دلم برای نام‌کاربریم می‌سوزه الآن.