مرگ شیرین | نگاهی به ۳ گانه Dark Souls و تاثیرات آن بر صنعت بازی‌های رایانه‌ای

[Devil Prince]

با اینکه هر سه نسخه‌ی این بازی (بدون احتساب Demon Souls که متاسفانه موفق به تجربش نشدم) عالی بودن، اما برای من نسخه ی دوم یه چیز دیگه ای بود. از هر نظر بهتر بود. گستردگی بالا (فکر کنم بالای 30 باس داشت!)، داستان فوق العاده محیط عالی و... . به خصوص داستانش. داستان نسخه ی دوم چیزهایی داشت که نسخه ی سوم نداشت. پر از نکات ریز و درشت، مینی داستان ها و عناصر ادبی بود. شاید زیاد گفته باشم ولی تکرارش خالی از لطف نیست. به نظر من DS II مثل یه کتاب ـه که پر از استعارات و کنایه های مختلف ـه؛ پر از نکات تعلیمی. هیچوقت نمیشه فهمید دقیقا منظور NPC ها از حرفاشون چیه؟! حرفاشون دو پهلو ـه و گاهی جوری حرف میزدن که انگار دارن هذیون میگن، اما یکم که میری جلوتر میبینی هیچ تعبیری بهتر از این نمیتونست اون بخش خاص رو توصیف کنه. این نکته تو DS III فقط تو راهنمایی های بازی (یادداشت های روی زمین) خلاصه شده بود (البته نه به خوبی ـه بازی قبلی). یا جزئیاتی که تو پرداخت شخصیت های DS II دیده میشد خیلی جالب بود. مثلا شخصیت Maughlin the Armorer رو در نظر بگیرید. اول که این شخصیت رو می بینیم، با آدمی روبه رو هستیم که انقدر خجالتی ـه که به زور دو کلمه حرف میزنه، اما به لطف پول های ما و رونق گرفتن کارش کم کم شخصیتش دچار تحول میشه و به یه آدم مغرور و فخرفروش تبدیل میشه. بازی به زیبایی نشون میده که ثروت و قدرت چه کارهایی که با انسان نمیتونه بکنه! از این دست موارد تو نسخه ی دوم موج میزد و گاهی واقعا آدم رو انگشت به دهن میزاشت، ولی نسخه ی سوم تا این هنرمندانه و خلاقانه نبود. خیلی از چیزهایی که تو DS III دیدیم درواقع تکرار مکرراتی بودن که تو DS II دیده بودیم. نمیگم نسخه ی سوم بد بود؛ اتفاقا عالی بود، اما نسخه ی دوم یه چیز خیلی خیلی خاص بود ... چیزی که بعید میدونم تکرار بشه ...

خسته نباشی