روزی روزگاری در قلمروی بیکرها | نقد و بررسی Resident Evil 7: Biohazard

[B.A.T]

خیلی ممنون از دانیال عزیز به خاطر نقد و بررسی زیبا و خواندنی؛ بی شک این نقد و بررسی باید در صفحه اصلی قرار می‌گرفت و از نظر سطح، قطعا از نقد صفحه اصلی بازی RE 7 بالاتره... اما به هر حال مشکلی نیست و محتوایی که باید خوانده شود، قطعا خوانده میششود و بالعکس.
خیلی خوشحالم از این که RE 7 توانست سری ایول را باز هم بر سر زبان‌ها بیندازد و پس از سال‌ها، با شنیدن نام رزیدنت ایول، یاد «وحشت» و «بقا» می‌افتیم. RE 7 نشان داد که تغییر سبک و فاصله گرفتن از سیاق قبلی، نه تنها باعث نابودی یک سری نمی‌شود، بلکه آن را تکامل می‌بخشد... بدون شک، به عنوان یک طرفدار کلاسیک رزیدنت ایول، با مشاهده نکردن شخصیت‌های مشهور و محبوب سری مانند لیون اسکات کندی یا کریس ردفیلد ناراحت می‌شوم اما شاید این تصمیم سخت برای حذف آن‌ها، تنها راهی بود که سری دوباره به اوج بازگردد... فاصله گرفتن از قهرمان‌های کاربلد که کشتن زامبی‌ها برایشان از آب خوردن هم آسان تر است، همین حس «وحشت بقا» را به وجود آورده و باعث شده هر قدم در RE 7 دلهره امیز باشد.
در بحث داستانی همانطور که اشاره شد، مشکلاتی وجود دارد. نیمه اول بازی که به معرفی شخصیت‌های اصلی صرف می‌شود، ریتم روایی آهسته‌ای دارد و بازی‌باز به آن عادت می‌کند اما با رسیدن به بخش دوم بازی و اضافه شدن شخصیت شرور جدید، همه چیز بر هم می‌ریزد و تا آخر بازی، اکشن، پر رنگ و پر نگ تر می‌شود. روند بازی هیچ مشکلی ندارد؛ همه چیز حساب شده و استاندارد است... معماها بوی بازی‌های کلاسیک سری را می‌دهند و اتاق‌های ذخیره (با اینکه بازی با چک پوینت هم رابطه خوبی دارد) به نوعی ادای دین به نسخه‌های کلاسیک هستند. اکشن‌های بازی‌ (مخصوصا در نیمه ابتدایی) کم، اما حساب شده هستند و همین موضوع آن را ترسناک تر می‌کند. در بحث گرافیکی بازی حرف چندانی ندارم و تنها از نرخ فریم 60 بر ثانیه تشکر می‌کنم...


پ.ن: نیم فاصله بذار پسر!!! 


پ.ن: نمره دادن تو مقاله‌های گیمفا مثل بنگاه‌های خیریه هست؛ منتها این بار برای سازندگان و شرکت‌های پولدار بی سرپرست...


پ.ن: منتظر چیز جدیدی هستیم!