ساخت Scalebound رسماً لغو شد

[Devil Prince]

با خالی شدن عرصه بازی‌های ویدیویی از این دست بازیا تنها موردی که بیشتر فربه و تابو میشه تو این صنعت، ترسو شدن سازنده هاست. فکر می‌کنید یه آدم مثل کامیا که آخرت خلاقیته (با بایونتا حداقلش اینو ثابت کرده) بعد از اینکه اسکیل‌باند رو کنسل کردن چیکار میکنه؟ احتمال اینکه پروژه بعدیش یه چیز تریپل اِی باشه و توش بخاد خلاقیت خرج بده صفر میشه. پس یا دست میزاره رو یه چیز کوچیک (دقیقاً مثل کاری که خیلیادارن انجام میدن، بلیزنسکی، لوین و...) یا اثر بعدیش یه بازی میشه که مثلشو ده‌ها بار دیدیم، فقط شاید با نبوغش کیفیت کلیش میره بالاتر. این روزا که میری اخبار رو بخونی، جلوی اسم همه بازیا یا 2،3، 4 و... هست یا پسوندیه که نشون میده نسخه شونصدمشه. یعنی یه فرمول تکراری با اضافات و مدل‌های جدید به خورد مردم داده میشه و جالب اینجاست مصرف کننده هم به شدت ازش استقبال می‌کنه. این میشه که با پتانسیل ترین عرصه هنری تاریخ بشر تبدیل میشه به زباله دونی سرمایه پرست ها. اینا حتا به دیمون سولز و دارک سولز هم رحم نکردن و با وجود اینکه میازاکی با ادامه دادن آثارش مخالفت می‌کنه ولی باز از روش ساخته میشه، یا سونی ازش میخاد که یه انحصاری تو همون مایه ها براش بسازه که با استعداد وافرش و ترکیب تم گوتیک با نسخه عامه پسند دارک سولز (سریع شدن بازی = عامه پسندتر شدنش) این کار رو انجام میده ولی با این حال باز هم بلادبورن یه اثر قابل ستایشه و یه جواهر اصل بین بدلیجات دوزاریه. استودیوی خلاق ناتی داگ با شروع نسل جدید باز میره سراغ آنچارتد، چون امتحانش رو پس داده، چون پول ازش کشیده شده. بعد از آنچارتد هم نوبت به لست آو آس میرسه چون به همین منوال ازش پول کشیده شده. این میشه که خلاقیت و استفاده از پتانسیل های هنری صنعت گیم روز به روز کم میشه و به جاش ناشرها آثار ثابت شده خودشون (از لحاظ پول سازی) رو پشت سر هم میسازن و افرادی که می‌تونن باعث پیشرفت بشن کنار گذاشته می‌شن، مثل همین کامیا که مطمئنم اگر ایده‌اش نمی‌گرفت ولی باز هم چیزی میساخت که ده، دوازده سال دیگه برا ساختن بازی‌های جدید ازش استفاده می‌کردن.

  خیلی با اون جای حرف ـت که بولد شده، حال کردم، اما نمیشه کاملا سازنده ها رو محکوم کرد. دنیای بازیسازی هم مثل هالیوود یه جامعه ی بی رحم ـه. یا باید گلیم خودت ـو از آب بکشی بیرون و پول دربیاری یا به زباله دونی تاریخ ملحق بشی (مثال بارز ـش THQ). فکر می کنید الان هدف اکثر سازنده ها تحت تاثیر قرار دادن مخاطب یا ارائه ی یه اثر هنری ـه؟ خودتم اشاره کردی که کسب درآمد هدف اول و آخرـه. تبعات تجاری شدن رو هم باید با کم رنگ شدن هنر و خلاقیت داد! وقتی هدف اول از ساخت یه بازی یا هر اثر دیگه ای کسب درآمد باشه، دیگه هنر و خلاقیت و ... چی کار ـن؟ از یه طرف دیگه ترس از شکست مالی، ریسک پذیری سازنده ها رو کاملا از بین برده. به نظر من قابل درک ـه. وقتی شانس موفقیت واسه یه IP جدید چندین برابر کمتر از یه فرانچایز باسابقه ـست؛ چرا باید ریسک کرد؟ همین ـه که سازنده ها فقط وقتی به بن بست میخورن و دیگه نمی تونن دنباله بدن بیرون، دست به دامن IP جدید و خرج مقداری استعداد و خلق عناصر جدید میشن. البته حساب یه سری ها جداست، اما اینا هم دارن همون روند رو درپیش می گیرن. خودت هم مثال خیلی قشنگی از ناتی داگ زدی. دقیقا حتی ریشه ی خلاقیت تو اینا هم داره خشک میشه. هرکس تعصب کاذب نداشته باشه و U4 رو بازی کرده باشه، میدونه دیگه اون جادوی نسخه ی 1 و 2 رو نداره (به قول خارجی ها خبری از Magic Touch نیل دراکمن و بروس استریلی نیست!). کیفیت کلی بازی به لطف کارگردان های باهوش ـش خیلی بالا ـه (خودتم به این قضیه اشاره ای کردی) و تو سبک خودش یک ـه، اما دیگه از اول تا ته بازی دهن ـت باز نمی مونه. چون یه دنباله ی موفق ـه و فروش ـش تضمین شده ـست؛ پس نیازی هم به انقلاب کردن نیست! همون المان ها و ایده های قدیم ارتقا پیدا کردن، اما واسه متحول کردن، تاریخ مصرف گذشت ـن. به شخصه خیلی از حرکت VGX خوشم اومد. با ندادن جایزه به U4، یه تلنگر خوب به ناتی داگ زد. 

  همین قضایا باعث شده که فقط تو بازی های مستقل داریم ایده های جدید و خلاقانه می بینیم. امسال که دیگه نمونه ی بارزش بود. Inside، Superhot یا The Witness (این آخری واقعا هنر خالص ـه! خلاقیت توش فوران میکنه!) ... دقیقا هالیوود هم همینجوری شده. پر شده از تکرار مکررات جوری که حتی اسپیلبرگ با اون نبوغ ـش میره رو یه داستان فوق کلیشه ای دست میزاره و BFG رو میسازه! چون میدونه که اسم ـش فروش رو تضمین می‌کنه. پس زحمت خلق ایده های جدید رو به خودش نمیده. خیلی از بزرگ های دیگه هم یه گوشه میشینن تا خاک بخورن. دقیقا همون مثالی که در مورد صنعت گیم زدی. جامعه ی الان دنبال زرق و برق ـه. فرق بین یه اثر هنری رو با یه اثر تجاری نمی فهمه (البته مثل همیشه استثناهایی هم وجود داره)؛ پس طبیعی ـه که افراد مستعد از به زحمت انداختن خودشون امتناع کنن. نبریدن تو این وضعیت واسه کسی که هنرمند واقعی ـه، خیلی سخته و کار هر کسی نیست ادامه بده (#کوجیما!). در کل اگر دنبال هنر و خلاقیت واقعی هستید، چندان نباید به هنر هفتم و هشتم دل ببندیم. اینا دیگه تو مسیر تجاری شدن قدم گذاشتن ... الان دور، دورِ حکومت بلاک باستر های مارولی (تو سینما) و دنباله های بی پایان کالاف و بتل فیلد ـه (تو گیم) ... سازنده راضی، مخاطب راضی، گوربابای ناراضی (همون منتقد بدبخت و یه عده‌ی خیلی خاص و کم!). جایی که مخاطب معنی هنر رو درک نمی کنه، هنر و هنرمند هم رخت می کنه و میره ... البته به نظر خود من، نباید زیاد سخت گرفت! باید با این شرایط وقف پیدا کرد؛ وگرنه فقط اذیت میشیم ... (به قول عمده ی سازنده ها: همینه که هست!) ...