10-05-2018, 10:45 AM
امروز مثل همیشه درون سایت گیمفا پرسه می زدم که به پست راه نجات برای بازی سازی ایرانی رسیدم که آقای نراقی زحمت نوشتنش رو کشیده. فکر می کنم خیلی خوب تمام جنبه های موضوع رو گفتن
لینک مطلبم می زارم تا بخونین
https://gamefa.com/505812/راه-نجات-برای-...زی-ایرانی/
این پست باعث شد تا درباره بازیسازی تو ایران فکر کنم و بفهمم واقعا چرا هنوز نمی تونم جلوی یک گیمر خارجی بایستم و با افتخار بگم این یک بازی ایرانیه. و البته چند راه‌حل هم به ذهنم رسید که براتون می‌نویسم.
اولین چیزی که به ذهنم رسید اینه که گیمرهای ایرانی فرهنگ لازم برای درک بازی خوب رو ندارند. بزارین توضیح بدم تا سو تفاهم پیش نیاد. به نظر من گیمرهای ایرانی رو میشه به سه دسته تقسیم کرد:
کژوال باز‌ها: کسایی که آمیرزا و باقلوا و بازی های موبایلی بازی می کنن
خوره: هر بازی که تازه روی کامپیوتر یا کنسول اومده بازی می کنن
گیمر حرفه‌ای: کسایی که به سایت های بازی سر می زنن و قبل از خرید یک بازی کیفیتش رو بررسی می کنن
البته بعضی موقع ها اینها با هم قاطی می شن و شاید یه گیمر حرفه‌ای یک بازی کژوال بازی کنه یا برعکس اما به طور کلی میشه گیمرهای ایرانی رو به این سه دسته تقسیم کرد. طبق آخرین آمار ایران حدود ۳۰ میلیون گیمر داره که ۷۵ درصد اونا جزو دسته اول هستند.
اگه کمی به حوزه بازیسازی آشنایی داشته باشید می دونین که پول درآوردن از گیمرهای کژوال خیلی راحتر از پول درآوردن از کسی هستش که حرفه‌ای بازی می‌کنه. وقتی یک بازیساز در اول کارش قرار داره و هیچ سرمایه‌ای نداره و در بیشتر تیم های کوچیک حتی کامپیوتر و درست و حسابی هم ندارن با خودش میگه بهتره بازی‌ای بسازم تا بفروشه تا از گرسنگی نمیرم.
و اینجاست که بازیساز قصه ما میره یه بازی خوب خارجی پیدا می‌کنه و به صورت خیلی رسمی از اون اسکی میره و ما یک بازی ایرانی داریم. اما مشکل اینجاست که حتی نمی تونه خوب کپی کنه و تفاوت بازی اصلی و ایرانی فقط یک سبیل کلفت توی بازی ایرانی
هستش. ببخشید من میرم سرم رو بکوبم به دیوار
جالب اینجاست که این به اصطلاح گیمرها این بازی‌ها را بازی میکنن و حتی دوست دارن و حتی صدا و سیما هم این بازی‌ها را تبلیغ می کند و حتی این بازی‌ها جایزه هم می‌برند و حتی اگر سرم را به دیوار بکوبم کافی نیست.
اما راه حل چیه؟ راه‌حل اینه که یک نفر این حلقه رو بشکنه. من هیچ امیدی به گیمرها ندارم. مردمی که برای پراید، میلیونی ثبت نام می کنن هیچ امیدی بهشون نیست. اما اون یک نفر کیه و چطور باید باشه؟
من اسم اون رو می زارم مرد البته شاید هم زن باشه. اگه با اکثر بازی ساز‌های مستقل حرف بزنین فکر میکنن که گیمرهای ایرانی یه عده ن.فهم هستن که چیزی از هنر سرشون نمیشه.
باید به گیمرهای خوب اشاره کنم و بگم کسایی هستند که زیبایی بازی براشون خیلی مهمه و از ته قلبشون به این بازی‌ها عشق می‌ورزند. اون مرد باید برای این گیمر ها بازی بسازه. و اون مرد باید خودش هم باید بازیسازی رو از ته قلب دوست داشته باشه.
یه جا خوندم میاموتو برای استودیوش کسایی رو استخدام می‌کنه که زیاد اهل بازی کردن نباشن و بیشتر از بازی‌ها، بازیسازی رو دوست داشته باشن. بازیسازی با خلاقیت گره خورده و اگه کسی بازیسازی رو دوست نداشته باشه این کار براش مثل جهنم میشه و تنها چیزی که براش مهمه پوله.
ویژگی بعدی یک بازیساز به روز بودن هستش. نه تنها در حوزه بازیسازی بلکه در بیشتر حوزه‌ها ما از دنیا چند پله عقب‌تریم. در حالی که بازی های آنلاین دارن دنیا بازی ها رو تصرف می کنن، بازی کلمات محبوب ترین ژانر ماست.
اون مرد باید هر روز سایت های خارجی رو دنبال کنه. باید درون سایت gamasutra فعالیت داشته باشه. باید برای خودش سایت داشته باشه و تجربیاتش رو بنویسه. باید یک کتاب در حوزه بازیسازی تالیف کنه.
یه نفر که خیلی موفق بود گفته موفقیت توی ایران خیلی لذت بخش‌تر از جاهای دیگه دنیاست چون تو ایران هیچ کسی به موفقیت باور نداره. حتی اگه بخوای بری سر کوچه ماست بخری یه عده هستن که میگن نه تو نمی‌تونی، تو ضعیف هستی، توی این کشور کسی نمی‌تونه ماست بخره، ماست ها همه مواد شیمیایی دارن، ماست های کشور اوگاندا از مال ایران بهتره و هزار چیز دیگه.
اون مرد باید بجای داستان بدبختی ده تا بازیساز، راز موفقیت یک بازیساز موفق رو بدونه. کسی که می خواد به یک جایی برسه که هیچ کس نرفته باید راهی رو بسازه که هیچ کس نساخته.
این متن رو همین جا تموم میکنم. این اولین پست من هستش و اگه اشتباهی، حرف غلطی گفتم به بزرگی خودتون ببخشید. اگه نظری دارید بنویسید تا بهفمم چند چندم.
من میرم سرم رو بکوبم به دیوار
لینک مطلبم می زارم تا بخونین
https://gamefa.com/505812/راه-نجات-برای-...زی-ایرانی/
این پست باعث شد تا درباره بازیسازی تو ایران فکر کنم و بفهمم واقعا چرا هنوز نمی تونم جلوی یک گیمر خارجی بایستم و با افتخار بگم این یک بازی ایرانیه. و البته چند راه‌حل هم به ذهنم رسید که براتون می‌نویسم.
اولین چیزی که به ذهنم رسید اینه که گیمرهای ایرانی فرهنگ لازم برای درک بازی خوب رو ندارند. بزارین توضیح بدم تا سو تفاهم پیش نیاد. به نظر من گیمرهای ایرانی رو میشه به سه دسته تقسیم کرد:
کژوال باز‌ها: کسایی که آمیرزا و باقلوا و بازی های موبایلی بازی می کنن
خوره: هر بازی که تازه روی کامپیوتر یا کنسول اومده بازی می کنن
گیمر حرفه‌ای: کسایی که به سایت های بازی سر می زنن و قبل از خرید یک بازی کیفیتش رو بررسی می کنن
البته بعضی موقع ها اینها با هم قاطی می شن و شاید یه گیمر حرفه‌ای یک بازی کژوال بازی کنه یا برعکس اما به طور کلی میشه گیمرهای ایرانی رو به این سه دسته تقسیم کرد. طبق آخرین آمار ایران حدود ۳۰ میلیون گیمر داره که ۷۵ درصد اونا جزو دسته اول هستند.
اگه کمی به حوزه بازیسازی آشنایی داشته باشید می دونین که پول درآوردن از گیمرهای کژوال خیلی راحتر از پول درآوردن از کسی هستش که حرفه‌ای بازی می‌کنه. وقتی یک بازیساز در اول کارش قرار داره و هیچ سرمایه‌ای نداره و در بیشتر تیم های کوچیک حتی کامپیوتر و درست و حسابی هم ندارن با خودش میگه بهتره بازی‌ای بسازم تا بفروشه تا از گرسنگی نمیرم.
و اینجاست که بازیساز قصه ما میره یه بازی خوب خارجی پیدا می‌کنه و به صورت خیلی رسمی از اون اسکی میره و ما یک بازی ایرانی داریم. اما مشکل اینجاست که حتی نمی تونه خوب کپی کنه و تفاوت بازی اصلی و ایرانی فقط یک سبیل کلفت توی بازی ایرانی
هستش. ببخشید من میرم سرم رو بکوبم به دیوار
جالب اینجاست که این به اصطلاح گیمرها این بازی‌ها را بازی میکنن و حتی دوست دارن و حتی صدا و سیما هم این بازی‌ها را تبلیغ می کند و حتی این بازی‌ها جایزه هم می‌برند و حتی اگر سرم را به دیوار بکوبم کافی نیست.
اما راه حل چیه؟ راه‌حل اینه که یک نفر این حلقه رو بشکنه. من هیچ امیدی به گیمرها ندارم. مردمی که برای پراید، میلیونی ثبت نام می کنن هیچ امیدی بهشون نیست. اما اون یک نفر کیه و چطور باید باشه؟
من اسم اون رو می زارم مرد البته شاید هم زن باشه. اگه با اکثر بازی ساز‌های مستقل حرف بزنین فکر میکنن که گیمرهای ایرانی یه عده ن.فهم هستن که چیزی از هنر سرشون نمیشه.
باید به گیمرهای خوب اشاره کنم و بگم کسایی هستند که زیبایی بازی براشون خیلی مهمه و از ته قلبشون به این بازی‌ها عشق می‌ورزند. اون مرد باید برای این گیمر ها بازی بسازه. و اون مرد باید خودش هم باید بازیسازی رو از ته قلب دوست داشته باشه.
یه جا خوندم میاموتو برای استودیوش کسایی رو استخدام می‌کنه که زیاد اهل بازی کردن نباشن و بیشتر از بازی‌ها، بازیسازی رو دوست داشته باشن. بازیسازی با خلاقیت گره خورده و اگه کسی بازیسازی رو دوست نداشته باشه این کار براش مثل جهنم میشه و تنها چیزی که براش مهمه پوله.
ویژگی بعدی یک بازیساز به روز بودن هستش. نه تنها در حوزه بازیسازی بلکه در بیشتر حوزه‌ها ما از دنیا چند پله عقب‌تریم. در حالی که بازی های آنلاین دارن دنیا بازی ها رو تصرف می کنن، بازی کلمات محبوب ترین ژانر ماست.
اون مرد باید هر روز سایت های خارجی رو دنبال کنه. باید درون سایت gamasutra فعالیت داشته باشه. باید برای خودش سایت داشته باشه و تجربیاتش رو بنویسه. باید یک کتاب در حوزه بازیسازی تالیف کنه.
یه نفر که خیلی موفق بود گفته موفقیت توی ایران خیلی لذت بخش‌تر از جاهای دیگه دنیاست چون تو ایران هیچ کسی به موفقیت باور نداره. حتی اگه بخوای بری سر کوچه ماست بخری یه عده هستن که میگن نه تو نمی‌تونی، تو ضعیف هستی، توی این کشور کسی نمی‌تونه ماست بخره، ماست ها همه مواد شیمیایی دارن، ماست های کشور اوگاندا از مال ایران بهتره و هزار چیز دیگه.
اون مرد باید بجای داستان بدبختی ده تا بازیساز، راز موفقیت یک بازیساز موفق رو بدونه. کسی که می خواد به یک جایی برسه که هیچ کس نرفته باید راهی رو بسازه که هیچ کس نساخته.
این متن رو همین جا تموم میکنم. این اولین پست من هستش و اگه اشتباهی، حرف غلطی گفتم به بزرگی خودتون ببخشید. اگه نظری دارید بنویسید تا بهفمم چند چندم.
من میرم سرم رو بکوبم به دیوار
.gif "S0 (2)")
