The Witcher 3: Wild Hunt | Official Thread

[Devil Prince]

این بازی به شکل فوق العاده ای پیش میره و اصلا خسته کننده نمیشه. 
منتهی یک چیزی دلم رو زده و اونم سیستم پیش رویه. من ماموریت فرعی زیاد انجام میدم حالا چه Secondary چه Contract و لولم میره بالا همینطوری.
سر همین بعد که میرسم به ماموریت های اصلی، خیلی برام آبکی می شند! یعنی فقط داستانه و دیگه گیم پلی نیست. به هر چی یه شمشیر میزنی از بین میره.
مسلما هم میدونید که عمرا آدم بتونه از کشف نقاط مختلف نقشه، جایزه ها و ماموریت ها بگذره چون همه جذاب هستند. نمیخوام این همه محتویات هدر بره و همش بخش داستانی رو برم.
شماها هم با همچین وضعیتی روبرو میشدید؟

مسلما هرچی لول شما توی بازی بالاتر بره، ماموریت‌های لول پایین آسونتر میشوند، ولی خودم الان که دارم روی درجه‌سختی Death March زیاد با این مساله روبرو نشدم! همه دشمنا (حتی لول پایین ها) هم هنوز چالش برانگیزه (حداقل برای لول 16 17). بهتره کمی درجه سختی بازی رو افزایش بدید، چون توی لول‌های بالاتر بازی دسته کمی از سختی دارک سولز نداره!

سلام
پیشنهاد عرفان عزیز، پیشنهاد خوبیه و منم همین پیشنهاد رو میدم که درجه ی سختی رو ببرید بالا. یه توصیه هم می کنم که بعد از این دوباره به این مشکل بر نخورید: حتما همیشه حواستون به لول مراحل اصلی و لول خودتون باشه. سعی کنید تا جای ممکن این دو تا رو به هم نزدیک نگه دارید که تعادل بازی بهم نخوره. شما احتمالا انقدر مرحله های فرعی رو رفتید که الان لول مراحل اصلی با رنگ سفید (فکر کنم!) نشون داده میشن و اختلاف لول زیاده. فعلا بهتره یه ضرب مراحل اصلی رو برید تا با لول تون برابر بشه. یه پیشنهاد دیگه هم می کنم که اصلا برای پیشرفت تو بازی عجله نکنید. تجربه به من نشون داده (بعد 3 بار تموم کردن بازی) که هرچی با حوصله تر تو بازی پیشروی کنی، بازی جذاب تره ...
اما:
علت اصلی که باعث شد من این نظر رو ارسال کنم، جمله ی پایانی عرفان عزیز بود.

«تو لول های بالاتر بازی دسته کمی از سختی دارک سولز نداره»

در کمال ادب باید بگم که شدیدا با این نظر مخالفم. سختی این کجا و آن کجا. تو بازی مثل دارک سولز، که فوق العاده تاکتیک پذیره، نبرد ها طوری طراحی شدن که با اتکا به مهارت بازیباز، چندین راه و روش برای نابودی دشمن ها وجود داره. حرکات دشمن ها و نوع حمله شون هم طوری ـه که به شدت چالش برانگیزـه؛ شکست ها هم کاملا منطقی هستن؛ یعنی میدونی چرا مردی ولی تو ویچر به خاطر محدودیت های گرالت و البته توقف ناپذیری بعضی دشمن ها بازی بیشتر به جای چالش برانگیز بودن، زجرآور و طاقت فرساست. به خصوص وقتی تعداد دشمن ها از 5 نفر بیشتر باشه و اون دشمن ها هم انسان نباشن (مثلا گرگ ها یا سگ های وحشی). این جاست که در هر ثانیه از هشت جهت مختلف ضربه می خورید و هیچکاری هم نمی تونید بکنید. دفاع که به هیچ دردی نمی خوره. ضربه زدن بی وقفه هم که به مرگ ختم میشه. Crossbow هم که کلا تو مبارزات واسه دکوره (جز زدن دشمنای پرنده و آبی!). میمونه یه راه ؛ مدام Dodge کردن و فرار و استفاده از جادو و ضربه های یه دونه ای که اونم خودش مکافاتی ـه و ممکنه حتی گاهی جواب نده. همونطور که می دونید این روش شدیدا خسته کننده و نا معقول ـه. من دقیقا همین حرف ها رو قبل از انتشار بازی (در حد نظریه (!) و احتمال) زدم و احتمال دادم که مبارزات بازی تو محیط های شلوغ مشکل باشه ولی متاسفانه یه عده ای منو به توپ بستن! البته تو باس فایت ها تقریبا قضیه فرق داره. اونجا واقعا بازی سخت میشه (در واقع سختِ دلچسب) ولی بازم به سختی ناب داک سولز نمی رسه. ویچر رو درجه سختی های زیاد فقط سرعت عکس العمل و ضربه زدن رو بالا می بره. حرکات و ضربه های باس های ویچر در مقابل سری سولز اونقدر محدود و پیش پا افتاده بودن که بعد 5 دقیقه میشه کل حرکات باس رو حفظ شد. دیگه مثل دارک سولز نیست که بعد از نصف کردن خط سلامتی، کل حرکات و ضربات باس ها عوض بشه.
خلاصه ی کلام که اگه درست نگاه کنیم، می بینیم سختی دارک سولز با ویچر زمین تا آسمون فرق داره. اصلا سختی دارک سولز کلا با همه ی بازی ها فرق داره. به نظر من دارک سولز یه سبک خاصی ـه و از بقیه ی RPG ها جداست. به نظر من Tactical - Action Roll Playing Game بیشتر برازنده ـشه ...
یه نکته ای هم این آخر میگم. همه ی ایراد هایی که از ویچر گرفتم در قیاس با دارک سولز بود. مطمئنا این مشکلات به تنهایی خیلی کم رنگ تر جلوه می کنن ...