09-21-2016, 12:23 AM
ادیپ شهریار (1967)
بگذار فلوتم را در دستم تشنه قطرهای نغمهی دلنوازم...
کورم کن، نه حقیقت را خواهم دید نه شرارت را...
حتی اگر هر دو بسان خویش دروغین باشند...
تاب دیدن این همه جنون را ندارم...
چشمانم را بگیر، سیاهی ابدی را ترجیح میدهم...
نی خواهم زد و از دنیا رها...
گیتی بدصداست، گوشانم را هم کر کنید...
هیچ چیز نخواهم، نه حقیقت و نه دروغ...
فقط، رهــایـــم کـــن...
بدون شک ده از ده
(درود بر شرف پیــِر پائـولـو پازولیـنی. اگه تا الان هیچکدوم از آثار این بزرگمرد رو ندیدید، باید بگم کل وجودیتتون در بطالت غوطهور بوده.)