ساخت Scalebound رسماً لغو شد

[Tyrion]

با خالی شدن عرصه بازی‌های ویدیویی از این دست بازیا تنها موردی که بیشتر فربه و تابو میشه تو این صنعت، ترسو شدن سازنده هاست. فکر می‌کنید یه آدم مثل کامیا که آخرت خلاقیته (با بایونتا حداقلش اینو ثابت کرده) بعد از اینکه اسکیل‌باند رو کنسل کردن چیکار میکنه؟ احتمال اینکه پروژه بعدیش یه چیز تریپل اِی باشه و توش بخاد خلاقیت خرج بده صفر میشه. پس یا دست میزاره رو یه چیز کوچیک (دقیقاً مثل کاری که خیلیادارن انجام میدن، بلیزنسکی، لوین و...) یا اثر بعدیش یه بازی میشه که مثلشو ده‌ها بار دیدیم، فقط شاید با نبوغش کیفیت کلیش میره بالاتر. این روزا که میری اخبار رو بخونی، جلوی اسم همه بازیا یا 2،3، 4 و... هست یا پسوندیه که نشون میده نسخه شونصدمشه. یعنی یه فرمول تکراری با اضافات و مدل‌های جدید به خورد مردم داده میشه و جالب اینجاست مصرف کننده هم به شدت ازش استقبال می‌کنه. این میشه که با پتانسیل ترین عرصه هنری تاریخ بشر تبدیل میشه به زباله دونی سرمایه پرست ها. اینا حتا به دیمون سولز و دارک سولز هم رحم نکردن و با وجود اینکه میازاکی با ادامه دادن آثارش مخالفت می‌کنه ولی باز از روش ساخته میشه، یا سونی ازش میخاد که یه انحصاری تو همون مایه ها براش بسازه که با استعداد وافرش و ترکیب تم گوتیک با نسخه عامه پسند دارک سولز (سریع شدن بازی = عامه پسندتر شدنش) این کار رو انجام میده ولی با این حال باز هم بلادبورن یه اثر قابل ستایشه و یه جواهر اصل بین بدلیجات دوزاریه. استودیوی خلاق ناتی داگ با شروع نسل جدید باز میره سراغ آنچارتد، چون امتحانش رو پس داده، چون پول ازش کشیده شده. بعد از آنچارتد هم نوبت به لست آو آس میرسه چون به همین منوال ازش پول کشیده شده. این میشه که خلاقیت و استفاده از پتانسیل های هنری صنعت گیم روز به روز کم میشه و به جاش ناشرها آثار ثابت شده خودشون (از لحاظ پول سازی) رو پشت سر هم میسازن و افرادی که می‌تونن باعث پیشرفت بشن کنار گذاشته می‌شن، مثل همین کامیا که مطمئنم اگر ایده‌اش نمی‌گرفت ولی باز هم چیزی میساخت که ده، دوازده سال دیگه برا ساختن بازی‌های جدید ازش استفاده می‌کردن.