نقد و بررسی بازی Devil May Cry 4 Special Edition

[Devil Prince]

نقد و بررسی بازی Devil May Cry 4 Special Edition

تاریخ انتشار بازی: 2015 - 23 June          تاریخ انتشار نقد: 2016 - 22 March

By Devil Prince
"این نقد مربوط به نسخه‌ی PC است"
__________________________________________________________________________________

دست خدا!

   Devil May Cry نامی است که خون هر Hack & Slash باز کلاسیکی را به جوش می‌آورد! بدون هیچ اغراقی می‌توان گفت Devil May Cry یکی از 5 بازی برتر در این سبک است. آخرین نسخه‌ی اصلی این سری در سال 2013 و با نام DMC منتشر شد که یک ریبوت کامل از بازی به حساب می‌آمد. از همان روز معرفی تا انتشار بازی، اکثریت طرفداران، به ظاهر جدید Dante - شخصیت اصلی سری - اعتراض کردند. اگرچه بازی از هر نظر یک Hack & Slash تراز اول به حساب می‌آمد، اما ظاهر افتضاح Dante به همراه داستان نه چندان دلچسب، انتقادات منتقدین و طرفداران را به همراه آورد. Capcom به خاطر پایبند نبودن به ریشه‌ها، تقاص سنگینی پس داد. 2 سال بعد، سازندگان برای دلجویی از هواداران و آشتی دادن دوباره‌ی آن‌ها با سری، تصمیم به عرضه‌ی یک نسخه‌ی مخصوص از قسمت چهارم بازی گرفتند. نسخه‌ای که همیشه نزد طرفداران محبوب بوده‌است؛ به خصوص به خاطر معرفی کاراکتر جدیدی به نام Nero و جدال جذابش با دانته. همین حرکت نشان‌دهنده‌ی آن بود که سازندگان از اشتباه خود درس گرفته‌اند و امکان ندارد دوباره به سراغ دانته‌ی مو مشکی و بدترکیب نسخه‌ی پنجم بروند.

   نسخه‌ی Special Edition بازی DMC4 چیزی فراتر از یک بازسازی (Remastering) معمولی است. سازندگان فقط به ارتقای کیفی گرافیک فنی بسنده نکرده‌اند و سه شخصیت قابل بازی جدید به این عنوان اضافه کرده‌اند. مهم‌ترین آن‌ها Virgil، برادر دانته، است. دو کاراکتر دیگر هم Lady و Trish نام دارند که دوستان دانته هستند. شاید فکر کنید این شخصیت ها فقط نقش Costumeهای جدید را برای بازی ایفا می‌کنند، اما این‌بار قضیه متفاوت است. هر شخصیت کمبوها و حرکات خاص خود را دارد که به بهترین شکل ممکن طراحی شده‌اند. همین‌قدر کافیست که بدانید ورجیل در میدان مبارزه یک هیولای به تمام معناست و کنترل او یکی از بهترین تجربه‌های هر H&S بازی است. سازندگان حتی برای وی سه سلاح مختلف با کمبو های رویایی ترتیب داده‌اند که هر کدام حداقل ده کمبوی قابل ارتقا دارند! کمبوهایی که حتی ذره‌ای به حرکات دو کاراکتر اصلی بازی، شباهتی ندارند؛ دقیقا مشابه وضیعت دانته و نرو در نسخه‌ی عادی که تفاوتشان از زمین تا آسمان بود و عوض شدن شخصیت حس تغییر بازی را القا می‌کرد! اینجاست که باید کپکام را به خاطر این زحمات ستایش کرد. به راستی این نسخه به معنای واقعی کلمه یک نسخه‌ی مخصوص است! سازندگان پنج درجه‌ی سختی جدید هم به بازی اضافه کرده‌اند که سخت‌ترین آن‌ها Hell To Hell نام دارد. این حالت کاری می‌کند که جهنم را به چشم ببینید! در این حالت دشمنان یک لحظه هم دست از حمله بر نمی‌دارند و تا آخرین نفس تلاش می‌کنند تا با بلیطی یک طرفه، شما را به جهنم بفرستند. یک Survivor Mode هم به بازی اضافه شده که به شما اجازه می‌دهد تا طی بازه‌ی‌ زمانی خاصی به مبارزه بپردازید و تا جایی که می‌توانید اهریمن بکشید. تمام این کار‌ها تنوعی مثال‌زدنی به بازی بخشیده‌‌اند. از طرفی اگر نسخه‌ی اصلی بازی را تجربه نکرده‌ باشید، می‌توانید از شخصیت‌هایی چون دانته و نرو هم نهایت لذت را ببرید. این بازی بدون شخصیت‌های جدیدش هم کامل است. برای هر یک از دو شخصیت اصلی بازی، چندین روش مبارزه وجود دارد؛ مثلا Nero می‌تواند به کمک دست اهریمنی‌اش زمین و زمان را به هم بدوزد و دشمنان را تکه‌تکه کند. او می‌تواند از هفت‌تیرش استفاده کند یا شمشیرش را از غلاف درآورد و غوغا به پا کند. بعد از حدود ده مرحله، سازندگان با حرکتی عاقلانه، شخصیت بازی را عوض می‌کنند و دانته‌ی معروف را وارد بازی می‌کنند. به جرات می‌توان گفت دانته یکی از تاکتیک‌پذیرترین شخصیت‌های دنیای H&S است. چهار استایل مبارزه که با تعداد زیادی سلاح دوربرد و نزدیک‌برد همراه شده‌است، او را به ماشین توقف‌ناپذیری تبدیل کرده‌است که همه‌چیز را با خاک یکسان می‌کند. هرچقدر بیشتر با او پیشروی کنید، سلاح‌های جدیدتری به دست می‌آورید که هر یک در نوع خود تک هستند. از چمدان همه‌کاره‌ای به نام Pandora تا سلاح Lucifer که بیشتر حالت ترول و تمسخرآمیز دارد. تمام این موارد و ویژگی‌ها به مبارزات بازی عمق بخشیده‌اند و بازی را سرشار از هیجان، جذابیت و سرگرمی کرده‌اند؛ به طوری که عده‌ی زیادی از طرفداران معتقدند بازی DMC4 SE مبارزات بسیار بهتری را نسبت به نسخه‌ی بازسازی‌شده‌ی سال 2013 به نمایش ‌می‌گذارد.

سبک مبارزه‌ی ورجیل شباهت زیادی به سامورایی‌ها دارد. Katana (نوعی شمشیر سامورایی) که به همراه دارد، مهر تاییدی بر این قضیه است. 

  
   هرچقدر درباره‌ی مزایای این بازی صحبت کنیم، نمی‌توان از برخی مشکلات آزاردهنده‌ی آن گذشت. مهم‌ترین مشکل گیم‌پلی، تنوع پایین محیط و دشمنان است. مکان‌هایی که با سه شخصیت جدید طی می‌کنید، دقیقا همان مکان‌هایی است که با دانته و نرو در Campaign اصلی بازی در نوردیده‌اید. در حالت عادی و در طول Campaign اصلی این اماکن تکراری و خسته‌کننده می‌شوند؛ چراکه باید دوبار و به صورت رفت و برگشت مسیر‌ها را طی کنید و دوباره معما‌های بازی را که بسیار خلاقانه و جالب‌اند، حل کنید. حالا تصور کنید که مجبورید دو بار دیگر هم با کاراکتر‌های جدید این اماکن را پاکسازی کنید و معماهایی را که حالا راه‌حل‌شان را حفظ شده‌اید، رد کنید. حتی دشمنان هم تغییری نکرده‌اند. با وجود این شخصیت‌های جدید، انتظار می‌رفت تا شاهد اهریمن‌های جدیدی برای تار و مار کردن، باشیم. همین تنوع پایین محیط و دشمنان سبب شده‌است، تمام زحمات سازندگان برای طراحی این کاراکتر‌های فوق‌العاده به باد رود؛ به طوری که مطمئنا بیشتر گیمرها با به اتمام رساندن کمپین نرو/دانته و ورجیل، دیگر به سراغ کمپین لیدی/تریش نخواهند رفت. حداقل کار درست سازندگان افزودن بخش Survivor Mode بوده است که به مخاطب اجازه‌ی امتحان کاراکتر‌ها در برابر موج عظیم دشمنان را ‌‌می‌دهد. علاوه‌ بر این مشکل نورَس، ایرادات نسخه‌ی اصلی هم به این نسخه  نقل مکان کرده‌اند. همچنان در بیشتر مواقع زاویه‌ی دوربین گیج‌کننده است و خیلی کم پیش می‌آید که اجازه‌ی کنترل دوربین به گیمر داده شود. دکمه‌های کیبورد همچنان به بدترین شکل ممکن چیده شده‌اند و ثابت می‌کنند که هنوز عناوینی وجود دارند که می‌توانند با چیدمان بد کلید‌هایشان، گیمر را به سطوح بیاورند. بخش گیم‌پلی بازی در کل عالی است، اما نبود تنوع در محیط و دشمنان و البته برخی ایرادات کوچک، آن را با مشکل روبه‌رو کرده‌است.

مبارزه با باس‌ها بسیار جذاب، سخت و هیجان‌انگیز است؛ هرچند تکرار چندباره‌ی باس‌فایت‌ها از ارزش این بخش‌ها می‌کاهد.

  
    همین ابتدای کار خیال تمام طرفداران ورجیل، لیدی و تریش را راحت می‌کنم. کل داستان این سه شخصیت در کات‌سین‌هایی که ابتدا و انتهای کمپین‌هایشان پخش ‌می‌شود، خلاصه شده‌است! دیگر نه شاهد کات‌سین دیگری هستیم و نه روایت و شخصیت‌پردازی در طول گیم‌پلی. این مشکل به شکل خفیف‌تری در کمپین نرو/دانته نیز دیده می‌شود. کل بار روایت و شخصیت‌پردازی بر دوش کات‌سین‌های بازی است و در طول گیم‌پلی حتی یک کلمه هم از زبان شخصیت‌ها بیرون نمی‌آید. تنها عاملی که ناجی بخش داستانی کمپین نرو/دانته بوده‌است، تعداد متعدد کات‌سین‌هاست؛ البته کات‌سین‌ها هم معمولا به صحنه‌های اکشن محدود ‌می‌شوند و خیلی‌کم شاهد پرداخت شخصیتی در این میان‌پرده‌ها هستیم. حداکثر هنر سازندگان در شخصیت‌پردازی مربوط به نرو است. بقیه‌‌ی کاراکتر‌ها اکثرا از پرداختی معمولی و سطحی رنج می‌برند. در این بین چند شخصیت وجود دارند که شخصیت‌پردازی نسبتا خوبی دارند. یکی از این شخصیت‌ها دانته است. با اینکه شخصیت‌پردازی دانته خوب است، اما اصلا در حد و اندازه‌های قهرمان فوق محبوب سری DMC نیست و این غیرقابل بخشش است. دلیل اصلی این مشکل را می‌توان در داستان اصلی جستوجو کرد. قسمت‌های داستانی او بسیار خطی، کوتاه و ساده هستند و مانند یک کارتون بچگانه، خالی از هرگونه پیچیدگی‌اند. همین عامل سبب شده‌است تا دانته هیچ مجالی برای نشان دادن شخصیت خود نداشته باشد و نتواند همان دانته‌ی جذاب در نسخه‌های قبلی باشد. شاید اگر سازنده‌ها به طور کل قید دانته را در این نسخه می‌زدند، بازی چنین ضربه‌ای در بخش داستانی نمی‌خورد. نرو با وجود پرداخت عالی‌اش می‌توانست به تنهایی نقش اصلی بازی را ایفا کند و داستان زیباتری را نیز ارائه دهد، اما سازندگان برای افزایش فروش بازی، دانته‌ی بیچاره را نیز وارد بازی‌های کثیف خود کردند؛ البته لازم به ذکر است شخصیت‌پردازی دانته اصلا بد نیست. مشکل برآورده نشدن انتظارات طرفدارانی است که دوست دارند دانته و بازی محبوب خود را در اوج ببینند. درکل شخصیت‌پردازی دانته و کیفیت داستان بازی خوب است. فقط همین!
   ماهیت اصلی هر نسخه‌ی بازسازی شده‌ای ارتقای کیفیت گرافیک است. سازندگان DMC 4 SE به خوبی از پس این کار برآمده اند و شاهد یک گرافیک مناسب در نسل هشتم هستیم. بافت‌ها کیفیت بسیار خوبی دارند و طراحی محیط و دشمنان هم نسبتا خوب است و تنها در مواردی شاهد کم‌کاری سازندگان در طراحی برخی جزئیات محیطی هستیم. پس زمینه‌ها هم می‌توانستند کمی بهتر و چشم‌نوازتر باشند، اما همچنان می‌توان آن‌ها را خوب خطاب کرد. گرافیک بازی آنقدر خوب است که با شنیدن تاریخ انتشار نسخه‌ی اصلی بازی، تعجب کنید. همچنین ارتقای رزولوشن به 1080p و رساندن فریم‌ریت به 60 فریم بر ثانیه، لذت بازی را چندین برابر کرده‌است.
 
   Devil May Cry 4 Special Edition به تمام H&S بازان توصیه می‌شود. گیم‌پلی بازی با ارائه‌ی مبارزات فوق‌العاده جذاب به همراه معماهای چالش‌بر‌انگیز هر طرفداری را راضی می‌کند. شخصیت‌های اضافه شده به بازی هم بسیار به تنوع بازی کمک می‌کنند؛ البته به شرطی که از ماجراجویی در مکان های تکراری خسته نشوید. داستان بازی هم در کمپین اصلی عملکرد قابل‌قبولی داشته است و در کنار تمام موارد بالا، گرافیک هم در حد و اندازه‌های یک بازی امروزی است. اگر چندان به داستان بازی‌ها اهمیت نمی‌دهید، DMC4 SE را به هیچ وجه از دست ندهید. اگرهم داستان بازی برایتان بسیار مهم است، احتمالا کمپین اصلی بتواند تاحدودی راضی نگه تان دارد؛ پس سخت‌گیری را کنار بگذارید و از یک H&S تمام‌عیار لذت ببرید.

  

8/10

                   + قابلیت‌ها و سلاح‌های متنوع در بخش مبارزات                                            - نبود هیچگونه خط داستانی برای کاراکتر‌های جدید
                   + کاراکتر‌های جدید؛ کمبو‌های جدید                                                            - محیط‌های کاملا مشابه ‌Campaignها      
                   + مبارزات عالی و سرگرم‌کننده                                                                  - شخصیت‌پردازی ضعیف Dante

                   + گرافیک فنی کم‌نقص                                                                             - زاویه‌ی دوربین گیج‌کننده

!Thanks For Reading