دروازه مدرسه رو از اونجا میبینه، با دیدن تابلوی ورودی مدرسه، به فکر فرو میره...
دستش را به سوی پدر دراز میکند..."بابا، بابا". او به تیر برقی تکیه داده است و سیگاری در دست دارد...امیر به سمت پدرش میرود. پدر که سرش را در میان یقه های کت پنهان کرده، با تموم شدن سیگار آن را پرت میکند. امیر پرت شدن سیگار را تا برخورد آن با زمین دنبال میکند. پدر غیب شد. میلرزد و به خود می آید. "این تخیلات لعنتی چیستند". او که خسته و درمانده از تمام اتفاقات عجیب روز، با کوله ای در پشت و لباسی خونی بی هدف به جلو میرود. هنوز گیج و منگ است. تاب این اتفاقات را نداشته است.
"واسا...اوکی اینم یه بازیه کامپیوتری دیگه ست"
شروع به مرور اتفاقات از ابتدای روز میکند تا شاید به جوابی برسد. شاید از این سردرگمی درآید. انگار موضوع فرا تر از عرضه بازی های غیر مجاز کامران است. یک دفعه می ایستد:
"ما در چه ماهی هستیم؟ "
صبح که تقویم را نگاه کرده بود، تقویم بر روی صفحه ماه بهمن قرار داشت.
"این ماه...ما تو ماه
.
.
.
.
اسفند هستیم."
این جمله را میگوید و بدنش سرد میشود. آری امروز 5 شنبه است. پدر درست گفته بود. "امروز 4 شنبه نیست. امروز مدرسه نبود."
اگر در خانه می ماند، هیچ اتفاقی نمی افتاد. این روز شیطانی فرا تر از این حرف ها بوده است. اشتباه محض. بر سرش میزند و خشمگین از اینکه چه اشتباهی مرتکب شده است، حسرت میخورد.
دوباره خشکش میزند:
"اگر امروز 5 شنبه است، پس چرا آقای رمضانی به مدرسه میرفت؟ چرا آقای رمضانی اصلا از خانه بیرون آمده بود. 5شنبه که مدارس تعطیل اند. آقای رمضانی چرا میگفت به مدرسه برویم. کدام مدرسه؟"
در مدرسه باز بود. فراش مدرسه از در خارج شد و آن را بست.
"کامران چه میکرد؟ چرا کامران بیرون آمده بود؟ چرا کامران هم از رفتن به مدرسه ترس داشت. درحالی که میدانست امروز مدرسه ای درکار نیست!"
پشتش را به دیوار تکیه میدهد و ...
دستش را به سوی پدر دراز میکند..."بابا، بابا". او به تیر برقی تکیه داده است و سیگاری در دست دارد...امیر به سمت پدرش میرود. پدر که سرش را در میان یقه های کت پنهان کرده، با تموم شدن سیگار آن را پرت میکند. امیر پرت شدن سیگار را تا برخورد آن با زمین دنبال میکند. پدر غیب شد. میلرزد و به خود می آید. "این تخیلات لعنتی چیستند". او که خسته و درمانده از تمام اتفاقات عجیب روز، با کوله ای در پشت و لباسی خونی بی هدف به جلو میرود. هنوز گیج و منگ است. تاب این اتفاقات را نداشته است.
"واسا...اوکی اینم یه بازیه کامپیوتری دیگه ست"
شروع به مرور اتفاقات از ابتدای روز میکند تا شاید به جوابی برسد. شاید از این سردرگمی درآید. انگار موضوع فرا تر از عرضه بازی های غیر مجاز کامران است. یک دفعه می ایستد:
"ما در چه ماهی هستیم؟ "
صبح که تقویم را نگاه کرده بود، تقویم بر روی صفحه ماه بهمن قرار داشت.
"این ماه...ما تو ماه
.
.
.
.
اسفند هستیم."
این جمله را میگوید و بدنش سرد میشود. آری امروز 5 شنبه است. پدر درست گفته بود. "امروز 4 شنبه نیست. امروز مدرسه نبود."
اگر در خانه می ماند، هیچ اتفاقی نمی افتاد. این روز شیطانی فرا تر از این حرف ها بوده است. اشتباه محض. بر سرش میزند و خشمگین از اینکه چه اشتباهی مرتکب شده است، حسرت میخورد.
دوباره خشکش میزند:
"اگر امروز 5 شنبه است، پس چرا آقای رمضانی به مدرسه میرفت؟ چرا آقای رمضانی اصلا از خانه بیرون آمده بود. 5شنبه که مدارس تعطیل اند. آقای رمضانی چرا میگفت به مدرسه برویم. کدام مدرسه؟"
در مدرسه باز بود. فراش مدرسه از در خارج شد و آن را بست.
"کامران چه میکرد؟ چرا کامران بیرون آمده بود؟ چرا کامران هم از رفتن به مدرسه ترس داشت. درحالی که میدانست امروز مدرسه ای درکار نیست!"
پشتش را به دیوار تکیه میدهد و ...