7 ساعت تا رستگاری| اولین نگاه به بازی Until Dawn

[Last Warrior]

خب چون بقیه خیلی تعریف کردن پس من بیام هی ایراد بگیرم تا تعادل برقرار بشه
البته جمله اول شوخی بود، ولی همین اول بگم که من کارهای قبلیتون رو هم دنبال کردم و نکته ای که تو قبلیها هم تقریبا بود و در این مقاله خیلی بهتر شده روان بودن نوشته و خسته نکردن خواننده هست، بخصوص اگه مطلبی بتونه مخاطبی رو که حال و حوصله خوندن نداره تا انتهای نوشته با خودش همراه کنه که همین نکته بهترین مزیتی هست که یک نویسنده می تونه در نوشته هاش داشته باشه.
به طور کلی نوشته خوبی بود و همین تلاش برای شروعی متفاوت و سعی در یکپارچگی مطلب از ارزشهای مقالتون هست .
فقط یک نکته در مورد مقدمه بگم اونم اینکه خود من هم از اینطور شروع متفاوت خوشم میاد و کار شما هم قشنگ بود ولی من با جمله اول مقاله چندان ارتباط برقرار نکردم البته این ایرادی بر مقاله شما وارد نمی کنه و فقط نظر شخصی من هست. به نظر من انسانها موجودات ترسویی ( به طور جمع ! ) نیستند و در واقع این خود ترس هست که یک واقعیته و چه انسانها بخوان و چه نخوان این واقعیت در کنار اونها هست و خود اونها هستند که تاثیر ترس رو بر روی خودشون تعیین می کنند.
کم بودن مقاله هم به نظر من زیاد نکته مهمی نیست و مهمتر از اون خواندنی بودن و یک مقاله در همون مقدار هست که در مورد نوشته شما صدق میکنه، یک مقاله میتونه در عین کم بودن ظاهری، کامل هم باشه.
در مورد بازی هم اطلاعاتی که دارم در حد همین مطالبی هست که شما قرار دادید و همون چند تزیلر رو ازش دیدم؛ جالب بود ولی هنوز شاید کار داشته باشه و نمیشه نظر کلی داد.