Transformers: Dark of the Moon

[Tidus]

ساختن بازی کامپیوتری فیلم های سینمایی فرصت مناسبی برای شرکت های بازی سازی است تا از تب و تاب اکران فیلم استفاده کنند و با عرضه یک بازی متوسط پول زیادی به جیب بزنند. بازی های ترنسفورمرز هم از این قاعده مستثنا نبوده‌اند. هرچند که این سری قسمت به قسمت بهتر شده است، اما وقتی Dark of the Moon را بازی می‌کنید احساس می‌کنید با یک بازی نیمه کاره طرف هستید که سوراخ سنبه‌های زیادی دارد.

این بازی اکشن سوم شخص بازی بدی نیست اما بعد از سه، چهار ساعت بازی کردن روند بازي يكنواخت شده و بی‌خیالش می‌شوید. ترنسفورمرز با آدم آهنی‌های غول پیکرش خوراک یک بازی کامپیوتری جذاب و پر زد و خورد است، اما وقتی هدف سازندگان، انتشار به موقع بازی قبل از اکران فیلم باشد، انتظار زیادی از آن نمی‌توان داشت.

اما به خود بازی بپردازیم. Dark of the Moon به نوعی مقدمه فیلم جدید ترنسفورمرز به حساب می‌آید. ماجرا از این قرار است که Desepticonها یعنی آدم آهنی های فضایی شرور دنبال چیزی می‌گردند، اما داستان پردازی بازی هیچ گاه موفق نمی‌شود شما را با خود همراه کند.

شما هم در نقش Autobotها قرار می‌گیرید و هم به جای روبات‌های Decepticon به بازی می‌پردازید و زمانی که در هر دو جبهه خیر و شر مبارزه کنید کفه ترازو آنچنان به نفع هیچ کدام از گروه ها سنگینی نمی‌کند. پایان بازی بدترین نقطه داستان است. وقتی بازی تمام می‌شود اصلا متوجه نمی‌شوید که بالاخره خوب‌ها پیروز شدند یا زور بدها به دشمنان خود چربید.

از سر و روی بازی پیداست که سازندگان با عجله بازی را جمع و جور کرده‌اند. لوکیشن‌های بازی مثل روستاهای آمریکا و مقبره های قوم افسانه‌ای مایا شبیه تابلویی از یک منظره درآمده‌اند که نقاش آن پنج دقیقه بیشتر برای کشیدن آن وقت نگذاشته است.

Dark of the Moon اشکالات فنی هم دارد. در بازی زیاد پیش می‌آید که روبات ها یک گوشه گیر بيفتند، از داخل اشیای مختلف مثل دیوارها عبور کنند یا روبات‌هایی را که لت و پار و نقش بر زمین کرده‌اید یک دفعه توی هوا بخار شوند. جای شکرش باقی است که جلوه های صوتی بازی حداقل گوش تان را کر نمی‌کند. صدای تفنگ هایی که در طول بازی استفاده می‌کنید به خوبی این حس را به شما منتقل می‌کند که یک اسلحه مرگبار را در دست گرفته‌اید. صدای انفجارها باورپذیر است و صداگذاری‌ها، به خصوص صدای Optimus Prime رییس گروه Autobotها مثل همیشه جذاب و شنیدنی است.

بازی در هفت مرحله خلاصه می شود. هنگامی که به شکل روبات هستید یک سری تفنگ و قابلیت ویژه دارید که نسبت به روبات‌های دیگر متفاوت است. طراحی قابل قبول و متنوع شخصیت ها و قدرت های آنها شما را تشویق می‌کند جای تک تک ترنسفورمرها قرار بگیرید و جنگیدن با هرکدام را امتحان کنید. مثلا Mirage نامریی می‌شود و سلاح تک تیرانداز دارد و Megatron خون روبات‌های دور و برش را جذب می‌کند تا خودش بیشتر جان بگیرد.

مهم‌ترین اشکال گیم پلی بازی یکنواخت بودن آن است. شما از ابتدا تا انتها مدام در حال چرخیدن هستید، تغییر شکل می‌دهید و تیر می‌زنید، فرقی هم نمی‌کند که در نقش کدام ترنسفورمر قرار گرفته‌اید. هر ترنسفورمر یا روی دو پایش مبارزه می‌کند یا تغییر شکل می‌دهد و مثلا به اتومبیل یا هواپیما تبدیل می‌شود. مثلا Bumblebee به یک شورلت کامارو پرقدرت تبدیل می‌شود، اما زیاد پیش می‌آید که کنترل اتومبیل را از دست بدهید و به جاده خاکی بزنید.

Transformers: Dark of the Moon بازی کوتاهی است و حالت چندجانبه آن هم زیاد چنگی به دل نمی زند.و به هیچ وجه توصیه نمی شود.
منبع