حرف اضافه، ضد بازی، ضد مخاطب – جایگاه داستان سرایی در بازی‌ها

[Clegane]

سازنده ها هنوز نفهمیدن که «بازی» نیازی نداره که شبیه «فیلم» یا «سریال» بشه. باید از پتانسیل خودش استفاده کنن نه اینکه ابزاری الکی باشه برای تعریف داستان و زدن حرفشون. به شخصه حتی با حذف داستان به طور کل هم مشکلی ندارم، اونموقع دست بازیسازا واسه همه رو میشه، اونموقع معلوم میشه واقعا فلان بازی چی داره که اونیکی نداره، آدم یه نگاه میکنه و میبینه و فقط یه تعداد انگشت شماری از بازی ها هستن که واقعا چیز جدیدی دارن ارائه میدن.

این جمله‌ای که گفتی دقیقا همون چیزی بود که من سعی داشتم تو این مقاله بگم و تو به زبون خودت به درستی بهش اشاره کردی.

حالا نمیدونم نظر تو درباره tlou چیه

نظرم خیلی مثبت نیست جز گرافیک خیره کننده و یک داستان سینمایی (مثل همه‌ی بازی‌هایی که بهشون اشاره کردم)، چیز دیگه‌ای نداره واقعا. ما تو Last of us با یک گرافیک عالی، خیره کننده و به شدت با کیفیت طرفیم، بعضی نماها از بازی اصلا میتونن به تنهایی کارت پستال قشنگی بشن اما، بازی تا کی می‌خواد رو این تاکید کنه؟ این گرافیک رو بذار کنار داستان سینمایش، اصلا می‌تونست به کل یک فیلمِ عالی باشه. این که نشد بازی ساختن! بازی یک گیم پلی تکراری داره و معماهای فوق آبکی. هوش مصنوعیش هم یادمه برخلاف تریلرهای اولیه، خیلی قوی نبود.
مشکلی که من با این تیپ بازی‌ها دارم همینه. می‌خوان از سینما و ادبیات مایه بذارن برای اثرشون و اسمشم بذارن "بازی". این شاید فیلم بشه، شاید یک رمان بشه و از نوع خوبشم باشه ولی "بازی" نمی‌تونه باشه.