حرف اضافه، ضد بازی، ضد مخاطب – جایگاه داستان سرایی در بازی‌ها

[Clegane]

مورد نهم رو بخونید. یه اثر هنری اشکالی نداره تو بقیه‌ی فرم‌های هنری مثل موسیقی و فیلم و... ریشه کنه یا پیچیده باشه یا فکر و عقیده‌ای رو به چالش بکشه.
مدیوم بازی کاملاً می‌تونه ابزاری باشه برای حرف زدن و به چالش کشیدن عقاید و برانگیختن احساسات بازی‌کن. خب این‌ها همه‌شون می‌تونه یه جنبه‌ی هنری باشه

با نظرت موافقم به جز قسمتهایی که بولد کردم، به نظرم باید این بیشتر باز شه که چطوری یک "بازی" میتونه "فکر" یا "عقیده" رو به چالش بکشه؟

به نظرم آخرین چیزی که میتونه یک بازی به چالش بکشه، به صورت خیلی کلی، شیوه‌ی حل مسئله و چالشِ بازی هست. اینکه من چطور بازی رو حل و فصل کنم و جلو ببرم. مواجهه‌یِ من با موانعی که بازی میذاره جلوم چطوریه؟ اینا رو یک بازی میتونه انجام بده ولی به چالش کشیدن عقاید؟ به نظرم هم سینما و هم کتاب هم میتونن این کار رو بکنن، اساسا سوالی که پیش میاد اینه: بازی چه کاری رو میتونه انجام بده که الباقیِ مدیومها مثل ادبیات یا سینما نمیتونن؟

دقیقا مشکل من با بازی‌های اینچنینی همینه. از فرم سینمایی استفاده می‌کنن و این رو به نام بازی ثبت می‌کنن در صورتی که سوال درست اینه، سازنده‌ی عزیز از فرمِ بازی چطوری میتونه در جهت ایده‌اش سود ببره؟ از فرمِ سینمایی جهت سود بردن از ایده و بازی، نمیشه "بازی ساختن"، میشه یک اثر سینمایی ساختن و اسمش رو بازی نامیدن. دقیقا اینجا مرز بین بازی و سینماست. سازنده باید از خودش بپرسه، من تو بازی چه کار میتونم بکنم که تو سینما نمیتونم؟ فرمِ بازی چی به من میده که سینما نمیده؟ به جای اینها اما، سازنده میاد از فرمِ سینمایی استفاده می‌کنه و کمترین پرداخت رو به فرمِ بازی اختصاص میده. این که نشد بازی ساختن!

چرا می‌گید داستان مهم نیست همون گیم‌پلی کافی باشه کفایت می‌کنه

بقیه رو نمی‌دونم ولی برای من داستان مهمه اما ارجع و مقدم بر گیم‌پلی نیست. اشتباهی که خیلی از بازی‌ها میکنن. داستانِ خوب رو میسازن در حالی که خود بازی رو نساختن یا بد ساختن. مثل همون Deus ex: human revolution که مثال زدم یا زباله‌های بتسدا.
ار نظر من، گیم‌پلی شرط اصلی و لازمِ ساخت بازیه، درحالی که داستان، گرافیک و غیره به تنهایی کافی نیستن.

من خودم اصلاً‌ کشته‌مرده‌ی بازی‌های ناتی‌داگ، اللخصوص TLoU نیستم. با این‌که ازشون لذت بردم، اما در اون حد هم شیفته‌ش نشدم. ولی TLoU مصداق بارز صحبت‌های بالایی هست که گفتم. توازن بین گیم‌پلی و کات‌سین عالیه. اصلاً بای از 13-14 ساعت حدود یک ساعت و نیم دو ساعت، یا اصلاً سه ساعت بیش‌تر کات‌سین نداشت. این چطور فیلمه؟ مشکل TLoU جای دیگه‌س. مشکلش راه رفتن‌های زیاده. مبارزات کم، راه رفتن و صحبت‌های زیاد به علاوه‌ی معماهای تکراری مثل جابه‌جا کردن چوب که خیلی رو مُخم بود. وگرنه به نظرم بازی خیلی قشنگی بود. حالا بحث و نقد این بازی خیلی طولانیه، اما صرفاً خواستم بگم فیلم نیست و بین گیم‌پلی و فیلم توازن داره. به‌نظرم بیش‌تر تو گیم‌پلی لنگ می‌زنه.

همینایی که گفتی بخش اعظم گیم‌پلیِ بازی هست. اگر اینا رو ازش بگیری، جز یک فیلم سینمایی و یک گرافیک زیبا، چی ازش می‌مونه؟

در رابطه با "توازن بین کات سین و گیم‌پلی"، یکم جامع‌تر و دقیق‌ترش کنیم، "توازن بینِ فرم سینمایی و گیم‌پلی" اگر چه به این مقاله‌ای که خودمم نوشتم مربوط میشه ولی به صورت یک زیرشاخه از کل موضوع، میشه راجع بهش بحث کرد و نوشت. به نظرم یه مقاله راجع بهش بنویس و اونجا بیشتر باهم بحث کنیم.