تلاطم و غوطه ی دست به قلم هایی که به عیش هنرمند هستند

[It's Time]

تلاطم و غوطه ی دست به قلم هایی که به عیش هنرمند هستند

تشعشع تخیّل و رویاپردازی در وادی یارانِ در جستجوی تعالیِ متعالِ روح عیب جویانه انسانِ بلاغیر جاهل، نِکات و زیرلایه های نظام وجودیّت لایتناهیِ هستی نامفهوم و ایهام دار را پشت سر هم و بدون توقف و تفکر و تامّل زیر سوال می برد؛ به گونه ای که وقتی کسی می آید تا یک اثر هنری را که ساخته و پرداخته همین ذهن بی حد و مرز است نقد کند، بعضی ها می آیند و بُعد دیگری از مسئله به اصطلاح مسئله دار را مورد بررسی قرار می دهند و حداقل در ذهن خودشان، «انتقاد» وارد شده را نفی می کنند. پس بدانید که با خواندن این نوشته، شما هم حق چنین کاری را دارید!

با خواندن متن بالا در ذهنتان Willem Dafuq را می آورید اما نه! این از آن خزعبلات و مضحک های ادبیِ بی معنی نیست...

در طبیعت انسان است که وقتی از چیزی که به آن علاقه دارد تعریف می کنند، خشنود و مورد ارضای روحی قرار گیرد و وقتی چیزی که دوست دارد مورد خطاب جملات نامطبوع و نقد و نکوهش هستند، واکنش تند و متعصبانه ای نشان دهد. البته این بینش مشخصی است که ما آن را به عوام مردم نسبت می دهیم. عده دیگری هستند که «چیز» مورد علاقه شان را نقد می کنند، برای این که بهتر شود. در این مقاله، نوشته، «قلم زنی»! یا هرچیزی که اسمش را می گذارید، این نویسنده آماتور را در دسته خواص دوم قرار دهید؛ باشد که باری دیگر در هجوم بی تامّل مدافعان و جان بر کفانِ «چیز» موردنظر محو نشویم!
 
گاهی اوقات، بعضی «چیز» ها مورد دار هستند، برای همین در برابر نقد و سرزنش جامعه عظیمی از اساتیدِ در آینده اساطیری و افسانه ای (!) قرار می گیرند و هدف این کار هم این است که ارزش های پذیرفته شده حفظ شود و مرزی بین باکیفیت و بی کیفیت قرار گیرد.

گاهی اوقات هم، بعضی «چیز» ها خیلی خوب اند، اما باز هم عده ای به ظاهر خفن و حرفه ای ضمیر توانایی هایشان را به چالش می کشند تا بزرگانی چون راجر ایبرت را به شدت شرمنده کنند؛ این بار دوست دارم در دسته اول قرار بگیرم که خود مشخص می کند دیدگاهم نسبت به این دامنه چیست.

زمانی را به خاطر دارم که تک تک مقالات تحریری نویسندگان رسانه بازی های ویدئویی و نسل های قبل از خودمان و یا به همراه خودمان را می خواندم! از مقالات قدیمی لذت می بردم و تمامی کلمات را با دقت زیاد مطالعه می کردم تا خدایی نکرده کلمه ای از دانش در حال افزایش بازی های ویدئویی من جا نماند! در این نوشته، من وبگاه بخصوصی را مورد هدف قرار نداده ام، بلکه حرفم با تمامی فعالان رسانه بازی های ویدئویی کشورمان است و بخصوص گیمفایی که با عده کثیری از دوستان، خاطرات زیادی را برای ما به ارمغان آورد و بخش مهمی از فعالیت ما در حوزه بازی ها بود.

همان طور که گفتم، مقالات را می خواندم و از خواندن آن ها لذت می بردم... اما با گذشت زمان، تغییری در آن ها ایجاد شد، تغییری که حس می کردم! دیگر آن لذت قدیمی نبود. دیگر خبری از آن جملات زیبا و توصیف های غنی و پرمفهوم نبود. نمی دانم چه شد، اما همه چیز مثل زندگی امروزی مان ماشینی شده بود!
دسته بندی مقالاتمان به صورت روتین به سه قسم نقد و بررسی، پیش نمایش و «اولین نگاه»! تبدیل شد و در مدت کمی، هرکدام قالب و محتوای نوشتاری ترتیبی و کلیشه ای و تکراری خود را دریافت کردند.

در نقد و بررسی ها، همیشه مقالات با «معرفی بازی در چند خط و ارائه اطلاعاتی در مورد سازندگان و تهیه کنندگان و تاریخ انتشار و پلتفرم مقصد» شروع می شدند یا «توصیفی ادبی از بازی و مضامین آن»! و بعد در مورد داستان، گیم پلی، گرافیک و موسیقی یا گیم پلی، داستان، گرافیک و موسیقی یا داستان و گرافیک و موسیقی و گیم پلی صحبت می شد؛ «گرافیک بازی خیلی "خوب" است و بافت ها در بهترین حالت خود هستند» یا «گیم پلی بسیار سرگرم کننده و جذاب است» و «بازی در "فلان جا" ضعف دارد».

پیش نمایش ها، دفترهای نکته برداری شدند که اخبار رسمی رسانه را در قالب یک نوشته طولانی بیان می کردند. اولین نگاه هم که همان پیش نمایش بود و فقط تعداد مقاله های سایت را بیشتر می کرد... آن هم بخاطر عدم و نیستیِ نوآوری.

از چه زمانی دیگر به بازی های ویدئویی به عنوان یک اثر هنری نگاه نکردیم؟ و این فرمول های تکراری را برای مقالات بی شمار به کار گرفتیم که دیگر جذابیتی نداشتند و باعث شدند کاربرانمان فقط «عکس های مطلب» را ببینند؟! چرا ما هم در نوشته هایمان نوآوری نمی آوریم؟ نوشته هایی که می تواند باری دیگر تجلی اهمیت و ارزش بازی های ویدئویی را در قلب گیمرها زنده کند.

متاسفانه، رسانه ما به سوی نابودی می رود! هر روز سایت های جدیدی می بینیم که بدون هیچ گونه تفکر و دانش در زمینه مدیریت وب گشوده می شوند و نویسندگانی که این وسط دائماً قربانی اینور و آنور رفتن می شوند! جامعه کاربری پخش می شود و...!

گفتم نویسندگان! نویسندگانی که از وقت و زندگی شان برای نوشتن در مورد بازی های ویدئویی می گذارند (که همه می دانیم تنها انگیزه آن علاقه خالص و زیباست) و در نهایت می بینند که این حق زحماتشان نیست! اینور و آنور می روند و در سایت ها مهاجر هستند! آن هم با وعده های نادان هایی که هیچ اطلاعاتی از مدیریت وب ندارند. و این نویسندگان با عشقشان به نویسندگی ادامه می دهند، چون که در رسانه گیم غیرحرفه ای و غیراستاندارد ایران که همچنان به سوی زوال می رود، گزینه دیگری نیست! و اینجاست که فقط علاقه می ماند... و در نهایت می بینیم که این خود به همان مقالات «کلیشه ای و تکراری» و «فرمول های استفاده شده» می رسد. حداقل کیفیت و حداکثر کمیت! آن هم برای مخاطبانی که روز به روز دلسرد تر می شوند و میدان را برای تازه واردانی خالی می کنند که شاید حتی گیمر هم نباشند! اسپمرها! افراد بی دانش و آن هایی که فقط هستند تا باشند (!) و با هر مطلب کیفیت رسانه بازی های ویدئویی را زیر سوال می برند. نویسندگان حرفه ای تر کنار می کشند زیرا هرگز نمی توانند به این رسانه به عنوان یک «حرفه» نگاه کنند و طولی نمی کشد که همین فعالیت تبدیل می شود به آفتی برای اوقاتشان و به این می رسند که بدون یک حق التحریر مناسب، نمی توانند وقت درستی را برای نویسندگی اختصاص دهند؛ آن هم نویسندگی ای که ارزشش دائماً توسط مدیران وب های ما کمتر می شود، با اینکه هنر هرکسی نیست.  بگذریم از بی احترامی هایی که در پی فعالیت هر نسل است.

طولی نمی کشد که می بینیم بجای بحث تخصصی در مورد بازی های ویدئویی، انجمن ها و تالارهای گفتگو تبدیل به چت روم هایی می شود که به هر چیزی اختصاص می یابد جز گیم! می شود مکانی برای «داستان نویسی»! یا تبلیغ و خرید و فروش و تاپیک های اسپم که هیچ محتوای مفید و اطلاعات درستی در اختیار کاربران قرار نمی دهد... این انجمن و انجمن های دیگر ماهیت خود را از دست می دهند. آیا هدف یک «رسانه» را فراموش کرده ایم؟!
این همه به وضعیت مطالب و فعالیت ها غر زدیم، حال می خواهیم کمی راهکار برای پیش برد آماتورانه رسانه مان ارائه دهیم که شاید لحن را تند تر کند و انتقاد را شدیدتر کند، پس امیدواریم با توجه به قسمت اول این مقاله، انتقادپذیری مسئولان و فعالان به حدی باشد که این مطالب را قبول کنند.



مدیریت غیر یکپارچه و بحث برانگیز!
مشخص است که مدیران رسانه ما برای فعالیت هایشان حقوق یا حق التحریر (سردبیران و دبیران) خاصی دریافت نمی کنند و در نهایت این همان علاقه شان است که زحماتشان را ادامه دار می کند؛ باید همینجا از این زحمات بی غرض تشکر کرد.
اما یکی از دلایل افول رسانه بازی های ویدئویی در سایت ها و انجمن ها، مدیریت نه چندان سفت و سخت و جدی این مسئولان است؛ شاید دیگر آن «علاقه» انگیزه کافی برای فعالیت نباشد! اما امیدواریم مدیران که حداقل مسئولیتی قبول کرده اند، کارهای خود را جدی تر و با حضور پررنگ تری ادامه دهند... در نهایت کار درستی نیست که چنین توقعی داشت! این به سادگی یک خواسته است... هم از جانب من، و هم از جانب کاربرانی که شما خوانندگان باشید!
اگر میدان کافی برای اسپم ها و پست های بیهوده و بحث های نامربوط فراهم نباشد، تراکم آن ها هم کمتر می شود و لازمه این هم القای قوانین به صورت جدی به کاربران و تازه واردان است تا رفتارشان را در چارچوب اخلاقی انجمن ها قرار دهند... به هر حال، فضای مجازی هم باید محدودیت ها و قانون هایی داشته باشد تا ارزش های آن به خوبی هرچه تمام تر حفظ شوند! بخصوص در رسانه هنری بازی های ویدئویی.

علاقه مندان به نویسندگی و فعالیت!
جامعه طرفداران بازی های ویدئویی در سطح جهانی بسیار منحصر به فرد است و تصدیق این ویژگی خالص از افراط در علاقه بازیکنان به بازی هایشان به دست می آید. خیل عظیمی از این کاربران با مشاهده «رسانه» ای گسترده، به فعالیت کردن نیز علاقه پیدا می کنند... و اینجاست که در فعالیت رسانه اختلال ایجاد می شود.
خیلی خوب است که محیطی برای این علاقه مندان و مشتاقان فعالیت ایجاد شود تا قبل از نوشتن رسمی (که در ابتدا اکثراً با اسپم ها و پست های نامفید و بی کیفیت آغاز می شود) آموزش های لازم را ببینند و از دانش مناسب و قابل قبولشان حول صنعت بازی های ویدئویی اطمینان حاصل شود؛ آکادمی گیمفا، طرحی که در سال گذشته اجرا شد و برای رشد انجمن هم بسیار مفید بود، نمونه ای از این حرکت برای افزایش کیفیت مطالب در رسانه مان است.
- بدیهی است که این علاقه مندان در ابتدا با کیفیت نه چندان قابل قبول شروع به کار می کنند و فعالان و مدیران ما هم در ازای این مسئله نباید رفتار بدی با آن ها داشته باشند! بلکه باید این نویسنده های حرفه ای پلی باشند برای پیشرفت آن ها. به هرحال، همه از یک نقطه ای شروع کرده اند! اما این نقطه، باید کسب اطلاعات و دانش کافی و فن نوشتن باشد، نه بلافاصله شروع به فعالیت کردن!

اقتصاد رسانه ای!
رسانه بازی های ویدئویی پتانسیل بسیار بالایی دارد اما تا به حال ندیده ایم که به درستی از این پتانسیل استفاده شود! متاسفانه دانش کم مدیران و فعالان این عرصه (که معمولا خود گیمر هستند و حرفه ای در زمینه بازاریابی، تبلیغات و درآمدزایی ندارند) باعث تباهی اقتصاد رسانه و نابودی این عامل بالقوه شده است!
نتیجه این، تبلیغات سرسام آور و زیاد سایت های بازی های ویدئویی است که درآمد قابل توجه و مناسبی هم ندارند و در نهایت لوپی ایجاد می کند با مسئله نویسندگان و حق التحریر آن ها! (تبلیغاتی که در سایت خودمان هم می بینیم که در بسیاری مواقع به شدت آزاردهنده هستند، آن هم به دلیل نبود حرفه کافی! و تبلیغات کارآمدی که در سایت های همسایه مشاهده می شوند)

«عصر طلایی» این رسانه برمیگردد به زمانی که یک-سایت-بخصوص-که-می دانید هنوز سر و کله اش پیدا نشده بود تا همه چیز را بهم بریزد و وضعیت تمامی فعالان را آشفته کند! از زمان حضور آن، کاربران رسانه ما پراکنده شده اند و مشخص است که دیگر از وضعیت نوشته ها و مطالب (بخصوص سایت خودمان) ناراضی هستند. اما این شرایط با توجه بیشتر و برنامه ریزی مناسب همان مدیران می تواند بهبود پیدا کند؛ بهتر است با هم بنشینیم و کمی به گذشته و حال رسانه مان نگاه کنیم و برای آینده اش برنامه بریزیم!


وقتی با چندی از دوستان صحبت این مقاله شد، گفتند که چرا می نویسی؟ چه تاثیری خواهد گذاشت؟ مگر نوشته های قبلی توسط نویسندگان دیگر (که مطلقاً تبحّر بیشتری از بنده حقیر دارند) تغییری ایجاد کرد؟ اما من نوشته را منتشر کردم، فقط هم بخاطر اینکه وقتی این صحبت ها پیش آمد، من این مطلب را نوشته بودم! شاید اگر آن را ننوشته بودم، با این صحبت ها پشیمان می شدم... در نهایت، تاثیری که می گذارد به تمامی کاربران و مدیران و عوامل بستگی دارد. در نهایت این را گفتیم که نگویید گفته نشد!

شما هم بیایید و حرف های دل و انتقادهای خود را بیان کنید!

(P.S این مقاله ربطی به مطلب شایان شفایی نداره... قرار بود با هم چنین مقاله ای بنویسیم که متاسفانه نشد. با تشکر)