وقتی صحبت از بازی اکشن-ماجراجویی "Heavy Rain" ساخته‌ی "دیوید کیج" با سبک عکس‌العملی می‌شود، اولین چیزی که به ذهن خطور می‌کند داستان واقعی تلخ و همچنین سینماتوگرافی جذاب آن است اما این بازی نوآوری‌هایی داشت که به شدت خلاقانه بودند خصوصأ اینکه بازی Game Over نداشت (به این موضوع اشاره خواهم کرد و این بازی را به خاطر همین ویژگی یک بازی به شدت ناب می‌دانم). در واقع می‌توانم بگویم این بازی کاملأ شبیه یک فیلم سینمایی یا سریال جنایی هست منتها با یک ایده خارق‌العاده! معمولأ در این گونه آثار، یک قاتل روانی! وجود دارد که به هر دلیلی یک اقدام غیرمنظره مثل قتل‌های سریالی و ... انجام می‌دهد. این بازی هم با همین سبک از این قاعده مستثنا نیست. این بازی سبک جنایی-معمایی دارد و در ابتدا ماهیت قاتل مشخص نیست اما خلاقانه‌ترین بخش بازی به ایده‌ی داستانی آن برمی‌گردد یعنی به شیوه‌‌ی قتلی که قاتل سریالی انتخاب کرده بود. همچنین این بازی حالت معمایی دارد و در مورد هویت قاتل هم غافلگیری بزرگی قرار داده شده است. مشابه سریال‌هایی مثل True Detective و Dexter، در این بازی نیز زمینه‌چینی‌هایی برای غافلگیر کردن گیمر صورت گرفته است. گیم‌پلی این بازی عبارت است از فشار دادن یکسری از دکمه‌هایی که بازی به کاربر فرمان می‌دهد (گاهی باید این دکمه‌ها را خیلی سریع و پشت سر هم فشار داد) و دیگر هیچ! (مهمترین نقطه ضعف بازی همین است) شاید بسیار ناامیدکننده به نظر برسد ولی اینگونه نیست و خلاقیت بازی در همین است که آنچنان تنوع رفتارهای کاراکترهایی که کنترلشان به گیمر سپرده می‌شود زیاد است که احساس می‌کنید این خود واقعیت است! یک زندگی کاملأ باورپذیر. به عنوان مثال، گاهی مبارزات تن به تن دارید، گاهی باید جسمی بلند کنید، گاهی باید بپرید روی چیزی، گاهی زیر پایتان آتش گرفته است و باید خودتان را از شر آتش خلاص کنید! گاهی وارد کامپیوتر می‌شوید و باید پسورد را وارد کنید، گاهی زنگ می‌زنید، گاهی سوار وسایل نقلیه همچون موتور می‌شوید و ... در همه‌ی این حالات باید خیلی سریع تصمیم‌گیری کنید و دکمه‌های اعلام شده را به سرعت فشار دهید. این بازی دیالوگ‌های بسیار خوبی دارد و بسیاری از دیالوگ‌ها تأمل‌برانگیز هستند. گاهی حقایقی از زبان کاراکترهای داستان می‌شنوید که شما را به شدت غافلگیر می‌کند. گرافیک بازی طبیعی و باورپذیر است و در زمان خودش این گرافیک عالی بود و از دیگر نقاط قوت این بازی می‌توانم به موسیقی متن شاهکار آن اشاره کنم. کامپوزر موسیقی متن این بازی آقای Normand Corbeil بود (متأسفانه خیلی زود دار فانی را وداع گفت و یکی از بهترین کامپوزرهای تاریخ که به خاطر موسیقی متن همین بازی مهمترین جوایز موسیقی را گرفته بود، را از دست دادیم). یکی از بهترین موسیقی‌های شنیده شده در تاریخ بازی‌ها موسیقی شاهکار Painful Memories است (نابودکننده!)، همچنین موسیقی Ethan Mars' main theme هم از بهترین موسیقی‌های این بازی است. هرچقدر که موسیقی متن این بازی عالی است اما در طرف دیگر صداگذاری بازی بسیار بد است! این بازی یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های زمان خود بود به این دلیل که داستان جنایی معرفی شده در این بازی کاملأ نوآورانه بود و تقریبأ همچین ایده و داستانی منحصر به فرد بود. اینکه قاتل سریالی داستان، بچه‌های کوچک را در زیر کانال‌های آب شهر حبس می‌کرد. تا اینجای کار شاید متوجه ایده او نشده باشید اما شیوه‌ی او بسیار مبتکرانه است! وقتی باران شدید می‌بارد، آب درون چاه بالا می‌آید و به بالای سر این بچه‌ها می‌رسد و پس از مدتی به دلیل خفه شدن می‌مُردند. پس از آن نشانه‌هایی از خود روی آنها برجا می‌گذاشت تا خودش را به عنوان یک قاتل سریالی اوریگامی بر همگان بشناساند. این شیوه‌ی اوست! البته این قاتل روانی برای این کارش دلیلی دارد و شبیه این قضیه برای برادر او اتفاق افتاده بود، جایی که پدرِ این قاتل نتوانسته بود برادرش را نجات دهد و او ایده‌ی کشتن اینهمه بچه را از همین حادثه گرفت! حال داستان مربوط به چهار آدم عادی می‌شود که به طور مستقیم یا غیرمستقیم درگیر پرونده قتل‌های این قاتل سریالی می‌شوند. شخصیت‌پردازی این چهار کاراکتر در سطح خوب و قابل قبولی صورت گرفته و هر بار کنترل یکی از آنها به گیمر سپرده می‌شود. ایتن مارس (یکی از پسرانش را در حادثه رانندگی از دست داد و خودش هم به کما رفت و پس از آنکه به زندگی برگشت به تدریج افسرده شد اما حادثه‌ی دیگری رخ داد که زندگی او را زهرمار کرد! پسر دیگرش اسیر قاتل سریالی اوریگامی می‌شود)، مدیسون پیج (خبرنگار و عکاسی شجاع که به طور غیر مستقیم وارد پرونده قاتل اوریگامی می‌شود و به دنبال کشف حقیقت است)، نورمن جیدن (یک پلیس جوان FBI که از وسیله‌ی مخصوصی برای انجام تحقیقات خود استفاده می‌کند) و اسکات شلبی (یک کارآگاه بازنشسته که اکنون به صورت خصوصی کار می‌کند). در مورد هویت قاتل حرف نمی‌زنم که اسپویلی صورت نگیرد فقط در همین حد بگویم که وقتی هویت قاتل را بفهمید قطعأ غافلگیر می‌شوید! داستان بسیار تلخ این بازی فراموش‌نشدنی‌ و ماندگار است و داستان‌سرایی در بازی به خوبی و با تأثیرگذاری بسیار زیاد صورت گرفته است. در واقع این بازی چند داستان دارد و این داستان‌ها به هم پیوند می‌خورند و گیمر در قالب هر یک از این چهار کاراکتر به نقش‌آفرینی می‌پردازد. و اما خلاقانه‌ترین بخش بازی در اینجاست که داستان تنها یک پایان ندارد! و گاهی خط داستانی کاملأ با تصمیمات شما عوض می‌شود. در این بازی کوچکترین تصمیمی که در اول بازی می‌گیرید ممکن است در پایان بازی تأثیرگذار باشد! اینطور نیست که یک روند خطی گذرانده شود و فقط پایانش بر عهده‌ی گیمر باشد نه اینگونه نیست بلکه چندین پایان مختلف می‌تواند داشته باشد آن هم با تصمیماتی که گیمر در بخش‌های مختلف بازی می‌گیرد و حتی بازی Game Over ندارد و اگر یکی از این کاراکترها کشته شود تا پایان بازی مرده است! (دقیقأ مثل زندگی واقعی! اگر یک نفر مرده باشد دیگر زنده نمی‌شود! و چیزی به نام Game Over و شروع از اول نه در زندگی و نه در این بازی وجود ندارد!) به این دلیل است که می‌گویم این بازی به شدت خلاقانه است. وقتی یک کاراکتر اصلی کشته شود سیر تمام اتفاقاتی که قرار بود برای آن کاراکتر در ادامه‌ی داستان رخ دهد و به طور مستقیم یا غیرمستقیم روی حوادث دیگر تأثیرگذار بودند، کاملأ حذف می‌شدند!! حتی گاهی احساسات کاراکترها نیز برعهده‌ی گیمر سپرده می‌شود اینکه بترسید یا عاشق شوید یا ... که همین به تأثیرگذاری بیشتر بازی کمک کرده است. پایان‌بندی بازی و به طور کلی جمع‌بندی داستان مربوط به سرنوشت قاتل سریالی اوریگامی خوب بود ولی آخرین لحظات بازی که یک داستان جدید شروع می‌شود! بسیار عجیب و غریب بود و جالب اینکه دیوید کیج قصد ندارد قسمت دومش را بسازد!

The Legend of Zelda: Ocarina of Time

باور دارم بازی "The Legend of Zelda: Ocarina of Time" یکی از خلاقانه‌ترین بازی‌های تاریخ بوده است. این بازی حجم بسیار کمی دارد و همین حالا هم می‌توانید با شبیه‌ساز نینتندو روی اندروید آن را تجربه کنید. توجه کنید که اولین قسمت سری زلدا به عنوان دومین بازی اپن‌ورلد تاریخ و اولین بازی جدی در سبک اپن‌ورلد به حساب می‌آید. پس سری زلدا تاریخ‌ساز بوده است و الگوی بسیاری از بازی‌های بعد از خودش بوده است اما بهترین قسمت این سری Ocarina of Time بوده است که این بازی گنجینه‌ای از خلاقیت‌هاست و در سال 1998 تمام منتقدان را شگفت‌زده کرد. یکی از ایراداتی که به این بازی می‌گیرند مدت زمان بسیار زیاد گیم‌پلی آن است. ایراد؟ بله. چون با وجود اینکه نقشه‌ی بازی و محل‌های بازی زیاد نبودند اما هزار تا اتفاق در همین مکان‌ها رخ می‌داد و گیمر بارها باید به مکان‌های قبلی برگردد تا ببیند اتفاق تازه‌ای افتاده است یا نه. برای همین از این بازی به عنوان یکی از گیج‌کننده‌ترین بازی‌های تاریخ یاد می‌شود. خیلی اذیت می‌کرد! بازی حالت ماجراجویی-معمایی داشت و به خاطر پیچیدگی آن گیمر باید فسفر زیادی می‌سوزاند! مشکل اصلی آنجا بود که نمی‌دانستی باید به کجا بروی! این بازی تنها بازی در تاریخ است که متای 99 درصد گرفته است! ولی به راستی چرا؟
اول از همه باید به داستان ابرشاهکار بازی و پایان بسیار زیبایش اشاره کنم که بدون شک از بهترین داستان‌های تاریخ بازی‌های ویدیویی است و نظیر آن در هیچکدام از قسمت‌های دیگر این سری دیده نشده است. دوم به دلیل گیم‌پلی شاهکار و صد البته خلاقانه آن است که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. امکانات گیم‌پلی این بازی را در نظر بگیرید: شمشیر، زره، فلوت، انواع بمب‌ها، تیر و کمان، دو شاخه!، ماهی گیری، اسب سواری، شنا، پرواز با مرغ! (شاید بگویید مرغ که نمی‌تواند پرواز کند! اما وقتی این بازی خلاقانه را تجربه کنید می‌فهمید گاهی مرغ هم می‌تواند پرواز کند. آنجاست که به هنر واقعی پی می‌برید) و ...
از نظر گرافیک هم بازی اکارینای زمان در زمان منتشر شدنش بهترین گرافیک را در کنسول نینتندو داشته است. تصاویر رنگارنگ فوق‌العاده دوست‌داشتنی که البته بعدأ نسخه ریمیک بازی نیز ساخته شد و بازی از نظر گرافیک بهبود پیدا کرد (بنده فقط همان نسخه اصلی را بازی کرده‌ام).
یکی از اصلی‌ترین دلایلی که این بازی را باید تحسین کرد موسیقی ابرشاهکار این بازی هست و به جرأت می‌گویم از بهترین موسیقی‌های متن تاریخ بازی‌هاست. تا حدی که موسیقی تیراژ پایانی دوم (End Credits 2) بهترین موسیقی هست که بنده در تمام عمرم شنیدم. موسیقی Gerudo Valley نیز در این قسمت شنیده می‌شود و شاید بهترین موسیقی باشد که کوجی کوندو این کامپوزر افسانه‌ای تا به حال ساخته است (تقریبأ در تمام نظرسنجی‌ها از او به عنوان بهترین و تأثیرگذارترین کامپوزر موسیقی متن بازی‌های ویدیویی در تاریخ نام برده شده است). اینها در حالی‌ست که موسیقی‌های منحصر به فرد Song of Storms و Song of Time در این بازی شنیده می‌شوند.
یکی از ویژگی‌های بسیار جالب این بازی، تحول تدریجی آن است، بازی هرچه جلوتر می‌رود زیباتر می‌شود. این بازی بخش‌های بسیار خاطره‌انگیزی دارد مثل بخش ماهیگیری آن که واقعأ بی‌نظیر بود یا جایی که "لینک" (شخصیت اصلی داستان) باید به صورت مخفیانه وارد قصر شود تا پرنسس زلدا را نجات دهد اما نگهبان‌های قصر نباید متوجه حضور او شوند (سبک مخفی‌کاری). خلاقیت بازی دارد موج می‌زند. یا آنجاهایی که یک مرغ را می‌گرفتید و از ارتفاع خیلی زیاد می‌پریدید مثل این بود که از یک هلی‌کوپتر بپرید پایین و چتر نجاتتان را باز کنید. "افسانه زلدا - اوکارینای زمان" واقعأ بازی ارزشمندی بود که البته بعدها قدرش را هم دانستند. یکی از ویژگی‌های مثبت این بازی این است که در بسیاری از مواقع حس خیلی خوب و لذت فراموش‌نشدنی به گیمر انتقال می‌دهد.

Shadow of the Colossus

یکی از خلاقانه‌ترین بازی‌های ویدیویی در تمام ادوار بازی "Shadow of the Colossus" است. بازی شادو آو کلوسوس به گیم‌پلی شاهکار و اپن‌ورلد/Open World بودنش شهرت دارد. این بازی اولین بار برای PS2 منتشر شد و همگان را با جادوی خودش مسحور کرد. به جرأت می‌توان گفت نه تنها در زمان منتشر شدن خودش بلکه اکنون هم گیمرها را غرق گرافیک خیره‌کننده، مناظر بسیار زیبا، عظیم و رؤیایی و جهان گسترده خود می‌کند. اما خلاقیت این بازی در گیم‌پلی شاهکار آن است که کاملأ منحصر به فرد بوده است و شاید هنوز هم هیچ بازی نتوانسته است از آن پیشی بگیرد! اما چرا؟ گیم‌پلی بازی حیرت‌انگیز است، تصور کنید که یک کلوسی/Colossi‌ (غول) بسیار بزرگ که عظمتش در صفحه نمایش نمی‌گنجد! در مقابل شما ایستاده باشد. خلاقیت این بازی و چیزی که این بازی را از سایر بازی‌های غول‌کشی متمایز می‌سازد در نحوه کشتن و بالا رفتن از این غول‌هاست. لذت غول‌کشی در شادو آو کلوسوس به مراتب بیشتر از بازی‌های دیگر است. شاید نزدیک به نیم ساعت طول بکشد تا بتوانید به بالاترین نقطه یک غول برسید. 

بازی شادو آو کلوسوس در عین گستردگی جهانش، محدودیت‌هایی دارد که آن را خلاقانه‌تر ساخته است! گیمر در بازی آیتم‌های محدودی همچون تیر و کمان و شمشیر دارد اما با همین آیتم‌های محدود کارهایی می‌توان انجام داد که غیرقابل تصور است! البته بازی امکاناتی همچون سوار شدن بر اسب، سوت زدن (برای صدا زدن و فراخواندن اسب)، تاکتیک‌های جنگی و رزمی مختلف و ... در اختیار گیمر قرار داده است. 

شاید این بازی انسجام داستانی نداشته باشد ولی نکته مثبت این است که گیمر می‌تواند هر مکانی که اراده کرد برود و با هر غولی که اراده کرد بجنگد. در واقع این بازی یک مثال بسیار واضح برای سبک Open World به شمار می‌رود. این بازی بهترین بازی PS2 در تاریخ از نظر بسیاری از منتقدان، نظرسنجی‌ها و سایت‌های مختلف، حائز بالاترین امتیاز بازی‌های پلی استیشن 2 در سایت IGN با نمره شاهکار 9.7، نسخه PS4 جزو بهترین ریمیک‌های تاریخ بازی‌های ویدیویی و بسیاری عناوین و افتخارات دیگر است. سازنده این بازی Fumito Ueda است که قبل از آن، با ساخت بازی ICO مشهور شده بود و پس از ساخت بازی Shadow of the Colossus و کسب افتخارات بیشتر، چندین سال صرف ساخت بازی The Last Guardian کرد که اینبار به خاطر ایجاد حاشیه‌های بسیار به اندازه قبل موفق نبود. 

موسیقیهای متن این بازی که توسط کامپوزر مشهوری به نام Kow Otani ساخته شده‌‌اند، بسیار حماسی و شگفت‌انگیز هستند کافیست موسیقی‌‌های شاهکار The Sunlit Earth (از بهترین و شگفت‌انگیزترین موسیقی‌های تاریخ بازی‌های ویدیویی) و Sign of the Colossus را به یاد آورید.

تعداد غول‌های بازی شادو آو کلوسوس 16 تاست اما کشتن آنها بسیار دشوار است. اول از همه، پیدا کردن و کشف محل این غول‌ها به راحتی امکان پذیر نیست (مگر اینکه نقشته/MAP تکمیل شده‌ی بازی را داشته باشید که در آن صورت باز هم پیدا کردن محل غول‌ها چندان آسان نیست!). دوم اینکه کشتن هر کدام از این غول‌ها، استراتژی خاص و متفاوتی را می‌طلبد و گیمر باید نقطه ضعف این غول‌ها را پیدا کند. پس از پیدا کردن نقطه ضعف این غول‌ها، باید نحوه و راه کشتن این غول‌ها را کشف کند. اما این تازه آغاز راه است زیرا کشتن این غول‌ها به راحتی امکان‌پذیر نیست (بسیار سخت است!) و باید دلاورانه با آنها بجنگید حتی اگر بارها و بارها زمین‌گیر شوید. اما مهمترین نقطه ضعف این بازی در داستان آن است و داستان روند خطی ندارد هرچند پایان این بازی بسیار احساسات برانگیز است. روند غیرخطی داستان شاید خسته‌کننده باشد اما به قدری نبرد با غول‌ها جذاب است که خستگی را به طور کامل از تن گیمر بیرون می‌کند.